ἀλλὰ μᾶλλον ὠφέλειαν τῆς δίδουσι». Τότε προστάσσει ὁ βασιλεὺς τὰ τὸν κρεμάσουν εἰς τὸ ξύλον, νὰ καταξεσχίζουν τὰς σάρκας του. Ὁ δὲ κατακοπτόμενος προσηύχετο, ἐπικαλούμενος τὸν Θεὸν εἰς βοήθειαν. Καὶ οὕτως ἀκούει φωνὴν ἄνωθεν λέγουσαν· «Μὴ φοβεῖσαι· ἐγὼ εἶμαι ὁ Θεός σου καὶ σοῦ δίδω βοήθειαν». Συνταραχθεὶς λοιπὸν καὶ φοβηθεὶς τὴν φωνὴν ὁ Λικίνιος, κατεβίβασεν ἀπὸ τὸ ξύλον τὸν Ἅγιον, καὶ προστάσσει νὰ τὸν ρίψωσιν εἰς ἕνα ποταμόν, Ἴστρον καλούμενον, διὰ νὰ μὴ εὕρουν οἱ Χριστιανοὶ τὸ λείψανον, τὸν δὲ Στρατόνικον συνεβούλευεν ἀκόμη καὶ ἐδοκίμαζε νὰ φέρῃ εἰς τὴν ἀσέβειαν, λέγων πρὸς αὐτόν· «Θῦσον τοὐλάχιστον σὺ εἰς τοὺς θεούς, νὰ μὴ πάθῃς τὰ ὅμοια τοῦ φίλου σου». Ὁ Στρατόνικος ἀπεκρίθη· «Ἐὰν ἐκεῖνος ἀπέθανε διὰ τὸν Χριστόν, πῶς νὰ γίνω ἐγὼ τόσον ἄθλιος καὶ ἀνόητος νὰ κάμω τὸν λόγον σου;». Λέγει ὁ τύραννος· «Λοιπὸν θέλεις νὰ συναποθάνῃς καὶ σὺ μὲ τὸν Ἕρμυλον;». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Ναί, κατ’ ἀλήθειαν, ὅτι καθὼς ἔχουν οἱ φίλοι κοινὴν τὴν χαρὰν καὶ ἀπόλαυσιν, οὕτω πρέπει νὰ ἔχωσι κοινὰς καὶ τὰς θλίψεις καὶ βασάνους, μάλιστα ὅτι δὲν εἶναι τιμιώτερον πρᾶγμα οὔτε γλυκύτερον ἀπὸ τὸ νὰ λάβωμεν διὰ τὸν Χριστόν μας θάνατον».
Ἀπελπισθεὶς λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ δι’ αὐτόν, καὶ γνωρίζων ὅτι δὲν ἀλλάσσει γνώμην, ἔδωκε την ἀπόφασιν, νὰ θανατώσουν καὶ τοὺς δύο μὲ ὅμοιον θάνατον εἰς τὰ ποτάμια ὕδατα, καθὼς ἔμελλον νὰ ἀπολαύσουν εἰς τὸν παράδεισον ὁμοίους στεφάνους καὶ κοινὴν ἀγαλλίασιν. Ὅταν λοιπὸν τοὺς ὡδήγουν εἰς τὸν θάνατον ἔλεγον· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ἔχαιρον δὲ ὡς νὰ ἦσαν προσκεκλημένοι εἰς μεγάλην ἀπόλαυσιν. Φθάσαντες εἰς τὸν ποταμὸν τοὺς ἔβαλαν εἰς μίαν σπυρίδα καὶ τοὺς ἐβύθισαν. Ὁ δὲ Ἴστρος ὑπεδέχθη μὲν τὰ ἅγια σώματα, διὰ νὰ ἁγιασθῶσι τὰ ὕδατα αὐτοῦ, ἀλλὰ πάλιν ὕστερον τὰ ἐξέβαλεν εἰς τὴν γῆν, μὴ ὑποφέρων νὰ ἔχῃ εἰς τὸν βυθὸν αὐτοῦ κεκρυμμένον τοιοῦτον θησαυρὸν πολύτιμον, ταῦτα τοῦ παναγάθου Θεοῦ προστάσσοντος, διὰ νὰ μὴ ζημιωθοῦν τούτου τοῦ ἀγαθοῦ οἱ χριστεπώνυμοι. Μετὰ τὴν τρίτην ἡμέραν λοιπὸν εὗρον τινὲς ἄνδρες θεοφιλεῖς ἐκεῖνα τὰ μαρτυρικὰ σώματα, καὶ λαβόντες αὐτὰ εὐλαβῶς, ἔψαλαν ἱεροὺς ὕμνους καὶ ἐπιτάφια. Καὶ τελέσαντες εἰς αὐτὰ ὅσα ὁ νόμος διακελεύεται, τὰ ἐνεταφίασαν μακρὰν τῆς πόλεως Σιγηδῶνος δέκα ὀκτὼ στάδια, εἰς ἕνα τόπον καὶ τὰ δύο, καθὼς καὶ τοὺς ἄθλους καὶ τὸν θάνατον κοινοὺς ὑπέμειναν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, μεθ’ οὗ τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.