Ταῦτα τοῦ Μάρτυρος λέγοντος, φωνὴ ἠκούσθη λέγουσα· «Ἀμήν, Ἕρμυλε, μετὰ τρεῖς ἡμέρας θὰ λυτρωθῇς ἀπο τὰ λυπηρὰ καὶ θὰ ἔλθῃς πρός με, νὰ σοῦ ἀνταποδώσω πλουσίως τὰς ἀμοιβὰς τῶν πόνων σου». Αὐτὴ ἡ φωνὴ τὸν μὲν Ἅγιον ἐνεθάρρυνε καὶ ἔγινεν ἀνδρειότερος, τοὺς δὲ στρατιώτας ἐφόβισε καὶ ἔπεσον κατὰ γῆς ἔντρομοι· ὁμοίως καὶ ὁ βασιλεὺς μὲ τοὺς λοιποὺς ἐδειλίασαν· πλὴν ὡς τετυφλωμένος ἀπὸ τὴν ἀσέβειαν, δὲν ἠδυνήθη νὰ καταλάβῃ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ πάλιν ἐφυλάκισε τὸν Μάρτυρα· ὁ δὲ δεσμοφύλαξ, ὅστις ἐπροστάχθη νὰ φυλάττῃ τὸν Ἅγιον, ἦτο φίλος του, ὀνόματι Στρατόνικος, ὅστις ἐπίστευεν εἰς τὸν Χριστὸν κρυφά, ὃμως δὲν ἐτόλμα νὰ παρρησιασθῇ τὸ τέλος φοβούμενος, μόνον ἐσυμπόνει τὸν Ἅγιον καὶ τὸν ἐβοήθει κρυφίως, ὁ ὁποῖος ἔψαλλε πάλιν εἰς τὴν φυλακὴν ταῦτα μετὰ πόθου καὶ πίστεως· «Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι;» καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ψαλμοῦ. Καὶ ὅταν τὸν ἐτελείωσεν, ἦλθεν εἰς αὐτὸν φῶς ἄνωθεν θαυμασίως, διὰ νὰ βεβαιώσῃ τὸ ψαλλόμενον· φωνὴ δὲ πάλιν ἠκούετο ὡς καὶ πρότερον καὶ τοῦ ἔλεγε νὰ μὴ φοβῆται, ὃτι τὴν τρίτην ἡμέραν ὑπάγει πρὸς τὰ οὐράνια.

Τὴν ἄλλην ἡμέραν καθίσας εἰς τὸν θρόνον ὁ τύραννος, ἔφερε τὸν Μάρτυρα, καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Πῶς σοῦ ἐφάνη τὸ σκοτεινὸν δεσμωτήριον; μετεμελήθης νὰ κάμῃς τὸ συμφέρον σου ἢ ἀκόμη χρειάζεσαι κολαστήρια;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη μὲ γλυκύτητα καὶ φαιδρότητα· «Ἐμένα τὸ σκοτεινὸν ἐκεῖνο οἰκητήριον ἔγινε φωτὸς ἀμέτρου καὶ ἀγαλλιάσεως πρόξενον, ἔχει δὲ ἐξ αὐτοῦ ἡ ψυχή μου ἡδονὴν καὶ εὐφροσύνην ἀπόρρητον, ἐλπίζων νὰ ἀπολαύσω ζωὴν αἰώνιον. Ὅμως ἐσὲ θαυμάζω, ὅτι δὲν ἀποτινάσσεις τὸ σκότος τῆς ψυχῆς σου νὰ καταλάβῃς τὴν ἀλήθειαν». Λέγει ὁ τύραννος· «Δὲν ἔμαθες ἄλλο καλὸν εἰμὴ μόνον νὰ ὑβρίζῃς, τὸ ὁποῖον εἶναι τῆς γλώσσης ἀκολασία καὶ ψυχῆς ὑπερηφάνεια ἄμετρος; Προσκυνεῖς τοὺς θεούς, ἢ νὰ σοῦ δώσω ὅ,τι σοῦ πρέπει, ἀναίσχυντε;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Εἶπόν σοι, ὦ βασιλεῦ, τὴν ἀπόκρισιν, καὶ κάμε ὅ,τι βούλεσαι». Τότε θυμωθεὶς ὁ Λικίνιος προστάσσει νὰ τὸν ἁπλώσουν εἰς τὴν γῆν ἀνάσκελα, καὶ νὰ δέρουν τὴν κοιλίαν του γυμνὴν μὲ ράβδους τριγωνικάς. Αὐτὴ δὲ ἡ βάσανος εἶναι σκληρὰ καὶ ἐπώδυνος, ὅτι αἱ γωνίαι τῶν ράβδων ἦσαν ὡς ἀκονισμένη μάχαιρα, καὶ κατεξέσχιζον τὰς σάρκας του. Οὕτω λοιπὸν δερόμενος ἄσπλαχνα δὲν εἶχεν ἄλλην παραμυθίαν, μόνον νὰ λέγῃ τοῦ Χριστοῦ τὸ γλυκύτατον ὄνομα· «Κύριε, εἰς τὸ βοηθῆσαί μοι σπεῦσον» καὶ ἄλλα ὅμοια.