Αὐτὰ τὰ λόγια ἔδωσαν θάρρος εἰς τὴν Ἰωάννην. Ἐνῷ δὲ ἐξήρχοντο εἰς τὴν ἔξω τοῦ κάστρου πεδιάδα, τὴν λεγομένην Βουνάκι, ἔτρεχον πλῆθος πολὺ ἔμπροσθεν καὶ ὄπισθεν. Οἱ δὲ Μακάριοι ἔκραζον μεγαλοφώνως. «Χριστιανοὶ εἴμεθα! Διὰ τὸν Χριστὸν ὑπάγομεν εἰς θάνατον»! Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ μέρος ὅπου εἶναι κατέναντι τῶν σφαγείων, κάτωθι τῆς Παλαιᾶς Βρύσης, ἐκεῖ τοὺς ἔστησαν νὰ τοὺς ἐρωτήσωσιν ἂν μετενόησαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ δεχθῶσι τὴν πίστιν τοῦ Μωάμεθ, ἄλλως θὰ τοὺς κόψουν, δείχνοντες συγχρόνως καὶ τὸ ξίφος. Τότε μὲ μεγάλην φωνὴν ἐξεφώνησαν καὶ οἱ δύο: «Ἀδελφοὶ Χριστιανοί, Χριστιανοὶ εἴμεθα καὶ διὰ τὸν Χριστὸν ἀποθνῄσκομεν!». Καὶ μάλιστα τρισσῶς, τὸ εἶπον· «Χριστιανοί, Χριστιανοί, Χριστιανοὶ εἴμεθα! δὲν ἀλλάζομεν τὴν πίστιν μας! Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου». Τότε παρευθὺς τοὺς ἀπεκεφάλισαν καὶ ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως καὶ ἀνέβησαν στεφηφόροι εἰς τοὺς οὐρανοὺς νὰ συνευφραίνωνται αἰωνίως μετὰ τῶν Ἀθλητῶν καὶ Μαρτύρων.
Τὰ δὲ τίμια τῶν Ἁγίων λείψανα ἔμενον καταφρονημένα εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης. Ἔθεσαν δέ, εἰς τὸ μέσον τῶν δύο, εἰς χαρτίον γεγραμμένην τὴν αἰτίαν τῆς ἀποτομῆς των, ὅτι ἦσαν ἐναντίον τοῦ βασιλέως των καὶ κλέπται. Μετὰ δὲ τρεῖς ἡμέρας ἠγγάρευσαν μερικοὺς Χριστιανοὺς καὶ σύροντες αὐτὰ τὰ ἔφερον εἰς τὴν παραλίαν ὅπου ἐπιβιβάσαντες εἰς λέμβον τὰ ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν. Μερικοὶ δὲ φιλομάρτυρες Χριστιανοὶ ἔλαβον φροντίδα καὶ ἐπεμελοῦντο νὰ τὰ ἀνασύρουν, ἀλλὰ διὰ τὸν πολὺν φόβον ᾠκονόμησαν τὴν ὑπόθεσιν ὡς ἑξῆς: Ἔδωκαν εἴδησιν εἰς φιλόχριστόν τινα καὶ φιλομάρτυρα Χριστιανόν, Γεώργιος τὸ ὄνομα, βυρσοδέψην τὴν τέχνην, νὰ προσέχῃ εἰς τὴν θάλασσαν ὅπου εὑρίσκετο πάντοτε διὰ τὸ ἔργον του μήπως καὶ ἐκβάλῃ τὰ ἅγια λείψανα ἔξω. Λαβὼν λοιπὸν τὴν φροντίδα ὁ καλὸς Γεώργιος ἐπρόσεχεν εἰς τοῦτο. Μετὰ τέσσαρας δὲ ἡμέρας, πνεύσας σφοδρὸς νότιος ἄνεμος ἐξέβαλε τὰ τίμια λείψανα εἰς τὸ μέρος τοῦ Λαναρίτου τῆς πανώλους, τὰ ὁποῖα λαβόντες οἱ Χριστιανοὶ ἐνεταφίασαν κρυφίως εἰς ἕνα χωράφιον, τὴν δὲ κάραν τοῦ Ἰωάννου δὲν εὑρῆκαν εἰμὴ μόνον τοῦ Σταματίου.