Τότε ὁ ἄρχων, μὴ ἔχων λόγον νὰ ἀποκριθῇ κατὰ τῆς ἀληθείας ὁ μάταιος, ἐπρόσταξε νὰ φυλακίσουν τὸν Ἅγιον ἕως ἄλλην ἐξέτασιν· μετά τινας δὲ ἡμέρας, θέλων νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Νίκαιαν, ἐπρόσταξε νὰ φέρουν καὶ τὸν Μάρτυρα δεδεμένον. Ὅταν δὲ ἐπλησίαζαν εἰς τὴν πόλιν, τὸν ἠρώτησεν ὁ τύραννος· «Μήπως σὲ ἐδίδαξε, Τρύφων, τὸ μάκρος τοῦ καιροῦ, νὰ ὑπακούσῃς εἰς τοὺς βασιλεῖς, νὰ προσκυνήσῃς τοὺς σωτῆρας θεούς, ἢ ἀκόμη εἶσαι ἀπειθὴς καὶ φιλόνεικος;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ὁ Κύριος καὶ Θεός μου Ἰησοῦς Χριστός, τὸν ὁποῖον λατρεύω μὲ καθαρὰν διάνοιαν, μὲ ἐνουθέτησε νὰ φυλάττω τὴν ὁμολογίαν του ἀμετάθετον· ὅθεν αὐτὸν μόνον γνωρίζω Βασιλέα καὶ Θεὸν ἀψευδέστατον, τὰς δὲ βασάνους, τὰς ὁποίας ὑφίσταμαι ὑπὸ σοῦ καὶ τὰς ἐντολὰς τοῦ βασιλέως σου καταφρονῶ καὶ τοὺς θεούς σου μυκτηρίζω ὡς ἀξίους γέλωτος». Εἰς ταῦτα ὀργισθεὶς ὁ θεόργιστος ἐπρόσταξε νὰ καρφώσουν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος ἥλους καὶ ἕτερα σίδηρα καὶ δέροντες τὸν ἐτραβοῦσαν εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως. Ἐκ τούτου ἔλαβε πολλὴν ὀδύνην καὶ πόνον ἀνείκαστον ὁ καρτερόψυχος καὶ ἔτρεχαν μὲν εἰς τὴν γῆν τὰ αἵματα, ἀλλὰ ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ τὸν ἔκαμνε νὰ μὴ ὑπολογίζῃ τῆς σαρκὸς τὴν κόλασιν καὶ νὰ νομίζῃ τῶν ἀλγεινῶν τὰς νιφάδας ὡς ψεκάδας δρόσου καὶ ἀναψυχὴν τῆς ψυχῆς ὁ ἀήττητος.

Θαυμάζων λοιπὸν τὴν καρτερίαν αὐτοῦ ὁ τύραννος, ἔλεγεν· «Ἕως πότε δὲν θὰ αἰσθάνεσαι, Τρύφων, τὴν δριμύτητα τῶν κολάσεων;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀντιστρέφων τοὺς λόγους ἔλεγεν· «Ἕως πότε σὺ δὲν θὰ ἐννοῇς τὴν ἀήττητον δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ὅστις κατοικεῖ εἰς ἐμέ, ἀλλὰ πειράζεις τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον;». Τότε πάλιν ὀργισθεὶς ὁ ἄρχων ἐπρόσταξε νὰ ἐξαρθρώσωσι τοὺς ἀγκῶνας του, νὰ τὸν δέρωσι μὲ ράβδους καὶ νὰ τὸν κατακαίωσι μὲ λαμπάδας πυρός. Τούτων οὕτω γενομένων, καθὼς ἐβασάνιζαν οἱ δήμιοι μὲ πολλὴν σφοδρότητα καὶ ἀσπλαγχνίαν τὸν Ἅγιον, ἦλθεν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς πρὸς αὐτὸν ἐξαίφνης θεία ἐπιφάνεια ἐξαστράπτουσα καὶ ἐφαίνετο φερόμενος πρὸς αὐτὸν στέφανος ἀνθισμένος καὶ ἐστολισμένος διὰ λίθων πολυτίμων. Ταῦτα βλέποντες οἱ στρατιῶται, οἵτινες τὸν ἐβασάνιζαν, ἔπεσον κατὰ γῆς ὅλοι ἔντρομοι, ὁ δὲ Ἅγιος ἐνεπλήσθη θάρρους καὶ ἀγαλλιάσεως ὑπὸ τῆς θείας ἐκείνης Χάριτος, τὴν ὁποίαν ἔβλεπε, καὶ ἐδόξαζε τὸν Κύριον λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Δέσποτα, ὅτι δὲν μὲ ἐγκατέλιπες εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν μου, ἀλλὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πολέμου μὲ περιεσκέπασες καὶ ἡ δεξιά σου μὲ ἐβοήθησεν· ἀλλὰ καὶ τώρα σὲ παρακαλῶ, Δέσποτα, παραστάσου ἕως τέλους νὰ μὲ ἐνδυναμώνῃς νὰ τελειώσω καλῶς τὸν ἀγῶνα τῆς ὁμολογίας σου, διὰ νὰ ἀξιωθῶ νὰ χαρῶ τὸν στέφανον τῆς δικαιοσύνης μετὰ τῶν φίλων σου, οἵτινες ἠγάπησαν τὸ Πανάγιόν σου Ὄνομα· ὅτι σὺ μόνος εἶσαι δοξασμένος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».