ΤΡΥΦΩΝ ὁ ἐνδοξότατος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς οὐρανίου καὶ θείας τρυφῆς ἐπώνυμος, ἐγεννήθη εἰς τὴν πόλιν τῆς Φρυγίας Λάμψακον [1]. Οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἦσαν εὐσεβεῖς, πιστεύοντες εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ἀξιωθέντες οὕτω νὰ γεννήσουν τέκνον εὐσεβέστερον· μάλιστα δὲ ἐκ πρώτης ἡλικίας ἦτο ἄξιον τέκνον Θεοῦ, καθότι κατῴκει εἰς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ἰάτρευε πᾶσαν ἀσθένειαν, ἐξόχως δὲ εἶχε πολλὴν ἐξουσίαν κατὰ τῶν δαιμόνων, οἵτινες, μόνον τὸ ὄνομά του ἐὰν ἤκουον, ἔφευγον. Εἰς πίστωσιν δὲ τῶν πολλῶν θαυμάτων, τὰ ὁποῖα ἐτέλεσε, νὰ γράψωμεν ἕνα διὰ νὰ ἐννοήσητε, ἀπὸ τὸ ἄκρον τοῦ κρασπέδου, τὸ ἱμάτιον.

Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Αὐγούστου Καίσαρος χρόνους σκδ’ (224) [2] ἐβασίλευσεν εἰς τὴν Ρώμην ὁ Γορδιανός [3], ὅστις ἦτο Ἕλλην, δὲν ἦτο ὅμως τόσον σκληρὸς ὡς οἱ πρότερον βασιλεύσαντες, οὔτε τοὺς πιστοὺς ἐδίωκεν. Οὗτος εἶχε θυγατέρα μονογενῆ ὡραίαν καὶ πάγκαλον, γραμματισμένην καὶ φρόνιμον καὶ ἐκ τούτου πολλοὶ τῆς πόλεως ἄρχοντες ἐποθοῦσαν νὰ λάβουν αὐτὴν σύζυγον· δι’ αὐτὸ τὴν ἔκλεισεν ὁ πατήρ της εἰς τὰ ἀνάκτορα, νὰ μὴ τὴν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλὰ διὰ νὰ γνωρίσουν καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν Ρώμην τὸν θαυμάσιον Τρύφωνα, τὸ θεῖο φυτὸν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἢ μᾶλλον διὰ νὰ δοξασθῇ καὶ ἐκεῖ ὁ Δεσπότης Χριστὸς καὶ νὰ γνωρισθῇ τοῦ Σταυροῦ ἡ ἐνέργεια, παρεχώρησεν ὁ Θεὸς νὰ δαιμονισθῇ τὸ κοράσιον καὶ εἰσελθὼν ὁ μισάνθρωπος εἰς αὐτὴν τὴν ἐβασάνιζε πολλὰ καὶ προσεπάθει νὰ τὴν θανατώσῃ εἰς τὸ πῦρ καὶ εἰς τὰ ὕδατα, κάμνων εἰς αὐτὴν μεγάλην ἀτιμίαν καὶ καταφρόνησιν. Ὅθεν οἱ γονεῖς της εἶχον λύπην ὑπερβολικήν, μὴ δυνάμενοι δὲ νὰ τὴν θεραπεύσουν μὲ βότανα καὶ ἰατρούς, οὔτε μὲ ἄλλην τινὰ μηχανουργίαν, εἶχον τόσον πόνον καὶ λύπην εἰς τὴν καρδίαν, ὥστε ἐπεθύμουν δι’ αὐτὴν τὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον ἐνόμιζον μικροτέραν ζημίαν, ἀπὸ τὴν δεινὴν ἐκείνην ἀσθένειαν· ἐφώναζε δὲ καὶ ὁ δαίμων ἔσωθεν ὁμολογῶν τὸν διώκτην αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν· «Ἐὰν δὲν ἔλθῃ ὁ Τρύφων δὲν ἐξέρχομαι, διότι μόνον αὐτὸς ἔχει δύναμιν νὰ μὲ διώξῃ ἀπὸ τὸ οἰκητήριον μου τοῦτο».

Παρ’ εὐθὺς τότε ὁ βασιλεὺς ἔστειλεν ἀνθρώπους νὰ ἐρευνήσουν ἐπιμελέστατα εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν, ἵνα εὕρωσι τὸν ποθούμενον, ὑποσχόμενος χρυσίον ἀναρίθμητον καὶ ἄλλα βασιλικὰ χαρίσματα εἰς ἐκεῖνον, ὅστις ἤθελεν εὕρει καὶ φέρει αὐτόν. Ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δὲ ἀπεσταλμὲνους στρατιώτας καὶ ἄρχοντας ἀπῆλθον τινὲς ἀναζητοῦντες αὐτὸν εἰς τὴν πόλιν Λάμψακον, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο τότε, βόσκων χήνας, ὁ τοσοῦτον εἰς τὴν ἀρετὴν περιβόητος Ἅγιος, ὅστις, βλέπων τοὺς βασιλικοὺς ἀνθρώπους, ἐγνώρισεν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον τὴν ὑπόθεσιν καὶ πλησιάσας εἶπε πρὸς αὐτοὺς χωρὶς ἐκεῖνοι νὰ τὸν ἐρωτήσωσιν· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Τρύφων, τὸν ὁποῖον ζητεῖτε».