Δὲν εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ γράφωμεν ἡμεῖς περὶ τοῦ μακαρίου τούτου Ὀνησίμου, ὅταν αἱ θεῖαι ἐπιστολαὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Μεγάλου Παύλου εἶναι δυνατὸν νὰ πληροφορήσωσιν ἡμᾶς δι’ ὅλα τὰ ἀφορῶντα εἰς αὐτόν. Διότι εἰς μίαν τῶν ἐπιστολῶν του, τὴν ὁποίαν ἔγραψε πρὸς τὸν Φιλήμονα, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε κύριος τοῦ Ὀνησίμου, ὡς ἑξῆς γράφει περὶ αὐτοῦ· «Παρακαλῶ σε περὶ τοῦ ἐμοῦ τέκνου, ὃν ἐγέννησα ἐν τοῖς δεσμοῖς μου, Ὀνήσιμον, τὸν ποτέ σοι ἄχρηστον, νυνὶ δὲ σοὶ καὶ ἐμοὶ εὔχρηστον, ὃν ἀνέπεμψα· σὺ δὲ αὐτόν, τοῦτ’ ἔστι τὰ ἐμὰ σπλάγχνα, προσλαβοῦ· ὃν ἐγὼ ἐβουλόμην πρὸς ἐμαυτὸν κατέχειν, ἵνα ὑπὲρ σοῦ διακονῇ μοι ἐν τοῖς δεσμοῖς τοῦ Εὐαγγελίου· χωρὶς δὲ τῆς σῆς γνώμης οὐδὲν ἠθέλησα ποιῆσαι, ἵνα μὴ ὡς κατ’ ἀνάγκην τὸ ἀγαθόν σου ᾖ, ἀλλὰ κατὰ ἑκούσιον· τάχα γὰρ διὰ τοῦτο ἐχωρίσθη πρὸς ὥραν, ἵνα αἰώνιον αὐτὸν ἀπέχῃς, οὐκέτι ὡς δοῦλον, ἀλλ’ ὑπὲρ δοῦλον, ἀδελφὸν ἀγαπητόν, μάλιστα ἐμοί, πόσῳ δὲ μᾶλλον σοὶ καὶ ἐν σαρκὶ καὶ ἐν Κυρίῳ!» (10-16). Δηλαδή: «Σὲ παρακαλῶ διὰ τὸ παιδί μου, τὸ ὁποῖον ἐγέννησα ὅταν ἤμουν εἰς τὴν φυλακήν, τὸν Ὀνήσιμον, ὁ ὁποῖος κάποτε ἦτο ἀνωφελὴς διὰ σέ, τώρα ὅμως εἶναι εὔχρηστος καὶ διὰ σὲ καὶ δι’ ἐμέ, τὸν ὁποῖον ἔστειλα ὀπίσω πρὸς σέ, σὺ δὲ αὐτὸν νὰ τὸν δεχθῇς, διότι εἶναι ὡς νὰ εἶμαι ἐγὼ ὁ ἴδιος. Τοῦτον ἐπεθύμουν νὰ κρατήσω πλησίον μου, ἵνα χάριν σοῦ μὲ ὑπηρετῇ εἰς τὴν φυλακήν μου, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκομαι χάριν τοῦ Εὐαγγελίου, χωρὶς ὅμως τὴν ἰδικήν σου γνώμην δὲν ἠθέλησα νὰ κάμω τίποτε, διὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι τὸ ὑπὲρ σοῦ καλὸν γίνεται κατ’ ἀνάγκην, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικήν σου συγκατάθεσιν. Διότι ἴσως διὰ τοῦτο ἐχωρίσθη προσωρινῶς ἀπὸ σέ, ἵνα ἔχῃς αὐτὸν πάντοτε, ὄχι πλέον ὡς δοῦλον, ἀλλὰ κάτι περισσότερον διὰ σέ, ὡς ἀδελφὸν κατὰ σάρκα καὶ ἐν Κυρίῳ».

Ἀρκοῦν αὐτὰ διὰ νὰ φανερώσουν τὴν ἀρετήν, ἡ ὁποία ἐστόλιζε τὸν Ὀνήσιμον. Διότι οἱ λόγοι αὐτοὶ δὲν εἶναι λόγοι κόλακός τινος ἢ μαρτυρίαι ψευδομάρτυρος, ἀλλὰ λόγοι τοῦ κήρυκος τῆς ἀληθείας, ὁ ὁποῖος ὀνομάζει αὐτὸν τέκνον καὶ ἀδελφόν, καὶ ὅστις διὰ μὲν τῆς ὀνομασίας τοῦ τέκνου φανερώνει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης, τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν Ὀνήσιμον, διὰ δὲ τῆς ὀνομασίας τοῦ ἀδελφοῦ μαρτυρεῖ τὴν ἴσην πρὸς τὴν τοῦ Παύλου παρρησίαν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ Ὀνήσιμος πρὸς τὸν Θεόν.