Διὰ τοῦτο ἂς μισήσωμεν τὴν παρακοὴν καὶ τὸν φθόνον μὲ ὅλας μας τὰς δυνάμεις, ὅσοι ἀγαπῶμεν νὰ μὴ χωρισθῶμεν ἀπὸ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἂς ἀγαπήσωμεν τὴν ὑπακοὴν καὶ τὴν ἀγάπην μὲ τοὺς ἀδελφούς μας, διὰ νὰ δυνηθῶμεν διὰ μέσου αὐτῶν νὰ ἀπολαύσωμεν τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως.
Ὁ δὲ μακάριος Διονύσιος ὁ Ἰάγαρις, ζήσας ὁσίαν καὶ ἀξιέπαινον ζωήν, στολισμένην μὲ ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ μάλιστα μὲ τὴν ταπεινοφροσύνην, ἀπῆλθεν εἰς γῆρας βαθὺ πρὸς ὃν ἐπόθησε Θεὸν καὶ τὸ λείψανον αὐτοῦ εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως ἐνεταφίασεν ὁ θεῖος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ἐλυπεῖτο πολύ, διότι ἔχασε τὴν καλὴν συνοδείαν τοῦ ἀειμνήστου Διονυσίου καὶ διότι δὲν συναπῆλθε καὶ αὐτὸς ὁμοῦ μὲ τὸν θαυμάσιον Φιλόθεον καὶ τὸν μακάριον Διονύσιον πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν, ἀλλ’ εὑρισκόμενος ἐπὶ τῆς γῆς ἐστερεῖτο τῆς τοιαύτης ἀπολαύσεως τοῦ ἄκρου τῶν ἐφετῶν. Ὅθεν καὶ ἐπεξετείνετο εἰς τὰ ἔμπροσθεν καὶ ἐλησμόνει τὰ ὄπισθεν, κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Φιλιπ. γ’ 14), τοὺς δὲ ἀγῶνας καὶ τὰς ἀρετάς, τὰς ὁποίας εἶχε κατωρθωμένας, δὲν τὰς ἐνόμιζε τελείας, ἀλλὰ προσεπάθει νὰ ἐπιτύχῃ καὶ ἄλλας περισσοτέρας καὶ καθ’ ἑκάστην προέβαινεν ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν, ἀναβάσεις ἱερὰς ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ διὰ παντὸς διατιθέμενος καὶ προσθέτων πόθον εἰς τὸν πόθον καὶ ἀγῶνας εἰς τοὺς ἀγῶνας.
Βλέπων ὁ Θεὸς τὸν διάπυρον πόθον του, δὲν τὸν παρέβλεψεν, ἀλλὰ θέλων νὰ τοῦ προξενήσῃ μεγαλύτερον στέφανον ἐν οὐρανοῖς, συνεχώρησε νὰ πέσῃ εἰς πολλὰς καὶ δεινὰς ἀσθενείας τοῦ σώματος, τὰς ὁποίας ὑπομείνας ὁ μακάριος μὲ ἄκραν μεγαλοψυχίαν καὶ εὐχαριστίαν μεγάλην καὶ ζήσας ζωὴν ἀληθῶς ὁσίαν καὶ ἁγιοπρεπῆ, μὲ τέλος εἰρηνικὸν καὶ θεάρεστον παρέδωκεν εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν μακαρίαν του ψυχήν, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ χιλιοστῷ πεντακοσιοστῷ (1500), κατὰ τὴν πέμπτην (5ην) τοῦ Δεκεμβρίου καὶ συνηριθμήθη ἐν οὐρανοῖς ὁμοῦ μὲ τοὺς πεποθημένους ὑπ’ αὐτοῦ Ὁσίους Πατέρας Φιλόθεον καὶ Διονύσιον. Οἱ δὲ μαθηταὶ αὐτοῦ κηδεύσαντες αὐτὸν μετὰ πάσης εὐλαβείας, ἔπειτα ἀπὸ τέσσαρας χρόνους ἔκαμον τὴν ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου καὶ τὸ εὗρον γεμᾶτον ἀπὸ εὐωδίαν ἄρρητον· ὅθεν καὶ οἶκον ἐκ θεμελίων οἰκοδομήσαντες, ἔκαμον τάφον ὡραῖον εἰς τὸ βόρειον μέρος τοῦ Ναοῦ καὶ ἐκεῖ κατέθεσαν εὐλαβῶς καὶ τιμίως τὸ πάνσεπτόν του λείψανον, ἱστορήσαντες ἐπάνω καὶ τὴν ἱερὰν εἰκόνα του, εἰς τὴν ὁποίαν προσερχόμενοι πολλοὶ μετ’ εὐλαβείας ἐλάμβανο ἁγιασμὸν ψυχῆς καὶ σώματος καὶ ᾐσθάνοντο πνευματικὴν εὐωδίαν ἐκ τῶν ἱερῶν λειψάνων του, εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ εἰς ἔνδειξιν τῆς εὐαρέστου πολιτείας τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ Νεκταρίου. Οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.