Καὶ ἄλλοτε μὲν μὲ εἰρηνικοὺς καὶ γλυκεῖς λόγους προσεπάθουν νὰ τοῦ καταπραΰνουν τὸ πάθος τοῦ φθόνου, ἄλλοτε δὲ τὸν ἠπείλουν μὲ τὸ ἄσβεστον πῦρ τῆς κολάσεως, τὸ ὁποῖον μέλλει νὰ δεχθῇ τοὺς φθονεροὺς καὶ μισαδέλφους· πλὴν παρ’ ὅλα ταῦτα δὲν ἐπέτυχαν τίποτε. Ὅθεν παρεκίνησαν τὸν Νεκτάριον νὰ ἀναχωρήσῃ ὀλίγον καιρὸν ἀπὸ τὴν συνοδείαν των, ἴσως καὶ ἔλθῃ εἰς αἴσθησιν ὁ φθονῶν ἀδελφός. Εὐχηθέντες λοιπὸν τὸν Νεκτάριον τὸν ἔστειλαν εἰς τὸν τότε Πρῶτον τοῦ Ἁγίου Ὄρους Δανιήλ, διὰ νὰ μείνῃ ἐπί τινα χρόνον μετ’ αὐτοῦ, ἕως οὗ οἰκονομήσῃ ὁ Κύριος τὰ κατ’ αὐτόν· τοιουτοτρόπως ἐπῆγεν ὁ θεῖος Νεκτάριος εἰς τὸν Δανιήλ, ὅστις ὡς ἐνάρετος ὅπου ἦτο καὶ αὐτὸς καὶ ἔμπειρος πολλά, τὸν ἐδέχθη μετὰ χαρᾶς καὶ τὸν ἠγάπα πολύ, διδάσκων αὐτὸν πανσόφως τοὺς κανόνας τῆς Μοναδικῆς πολιτείας.

Καθ’ ὃν δὲ χρόνον εὑρίσκετο ὁ Νεκτάριος εἰς τὸν Πρῶτον τοῦ Ὄρους, ἀπέθανεν εἰς βαθὺ γῆρας ὁ τῷ ὄντι θεοφιλὴς Θεόφιλος καὶ ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν· ὁ δὲ θαυμαστὸς Διονύσιος ὁ Ἰάγαρις, μὴ ὑποφέρων πλέον τὸν μισάδελφον ἐκεῖνον καὶ φθονερὸν ἀδελφόν, ποθεῖ νὰ συγκατοικήσῃ μὲ τὸν Νεκτάριον καὶ προσκαλεῖ αὐτὸν νὰ συγκατοικήσωσιν ὁμοῦ, ἐπειδὴ ἦσαν τέκνα ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνευματικοῦ Πατρὸς καὶ Γέροντος καὶ συνανεστράφησαν ἀμφότεροι ἱκανὸν χρόνον καὶ συνηγωνίσθησαν, ὡς προείπομεν. Εὑρόντες δὲ τὸ Μονύδριον τὸ ἐπὶ τῷ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν τιμώμενον καὶ ἐπονομαζόμενον τοῦ Κωφοῦ, ἔλαβον τὴν ἄδειαν ἀπὸ τὸν ἄνω εἰρημένον Δανιὴλ τὸν Πρῶτον τοῦ Ὄρους καὶ κατῴκησαν εἰς αὐτό, ὁσίως καὶ θεαρέστως πολιτευόμενοι καὶ μὲ τὸ ἐργόχειρόν των ἐκέρδιζον τὴν ζωοτροφίαν των, ἐβοήθουν δὲ καὶ τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην κατὰ τὴν δύναμιν αὐτῶν. Ὁ δὲ μισάδελφος ἐκεῖνος καὶ φθονερὸς ἀδελφός, μένων ἀμετανόητος, περιετριγύριζεν ἔνθεν κἀκεῖθεν εἰς τὸ Ὄρος, ὡς παράφρων, εἶτα δὲ ἐξῆλθε καὶ εἰς τὸν κόσμον ὅπου διάγων ζωὴν ἀκόλαστον καὶ ἀκρατῆ ἐτελείωσε μὲ κακὸν τέλος τὴν ζωήν του, ἀπορρίψας τὴν ψυχήν του ἐντὸς τῶν ὁδῶν καὶ εἰς τὰς ἀγοράς, ἄοικος, ἀνεπίσκεπτος καὶ ἀδιόρθωτος, χωρὶς νὰ ἀπολαύσῃ οὐδὲ τὴν τελευταίαν καὶ κοινὴν εἰς ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς εὐχήν.

Βλέπετε, ἀδελφοί, πόσον κακὸν εἶναι τὸ μῖσος καὶ ἡ παρακοή; διότι τὸ μὲν μῖσος καὶ ὁ φθόνος τυφλώνουν τὸν ὀφθαλμὸν τῆς ψυχῆς, ἤτοι τὸν νοῦν ἐκείνου ὅστις ἔχει τὰ πάθη αὐτά, ἡ δὲ παρακοὴ πάλιν ἀποχωρίζει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τοὺς δούλους καὶ τοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν γυμνώνει ἀπὸ τὴν βοήθειαν καὶ τὴν σκέπην των καὶ ὡς τυφλὸν τὸν κρημνίζει εἰς τὸν βυθὸν τῆς ἀπωλείας.