ΑΥΤΗ εἶναι ἡ πλέον ζωντανὴ καὶ πρεπώδης εἰκὼν τῆς μεταστάσης εἰς οὐρανοὺς Θεομήτορος, ἣν ἐζωγράφησε μὲ θεοκίνητον κάλαμον ὁ Προφητάναξ· καὶ πρὸς τὴν θεωρίαν τῆς εἰκόνος ταύτης προσκαλῶ σήμερον τὰ ὄμματα τῆς εὐλαβοῦς σας διανοίας, ὦ φιλέορτον σύστημα. Μὴ στοχασθῆτε ἐδῶ κάτω τὰ θλιβερὰ ἐκεῖνα σύμβολα τοῦ θανάτου· ἐκεῖ δηλαδή, ὅπου φαίνεται ἕνα σῶμα νεκρὸν ἡπλωμένον ἐπάνω εἰς ἕνα κράββατον, κηδευόμενον σεπτῶς παρὰ τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων, παραδόξως συνηγμένων ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς. Εἰς τὴν ἁγιωτάτην Παρθένον ὅλα ἐστάθησαν ὑπὲρ ἄνθρωπον· εἰς τοῦτο μόνον ἔδειξε πὼς ἦτο φύσεως ἀνθρωπίνης, διότι σήμερον φαίνεται, ὅτι εἶναι φύσεως θνητῆς ἀλλὰ καὶ εἰς τοῦτο ἐφάνησαν καὶ τὰ προνόμια τῆς θείας χάριτος· διότι καθὼς ὅταν ἡ πανάμωμος Μαρία συνέλαβεν, ἡ σύλληψις ἐστάθη ἄσπορος, καὶ ὅταν ἐγέννησεν, ἡ κύησις ἐστάθη ἀδιάφθορος, ἔτσι ὅταν ἀπέθανεν, ἡ νέκρωσις ἐστάθη ἀθάνατος.

Δὲν εἷναι θάνατος αὐτός, ὡσὰν ἐκεῖνος ὁ τύραννος τοῦ γένους μας, ὁ υἱὸς τῆς κατάρας καὶ πατὴρ τῆς φθορᾶς, ὅπου εἰς τὸ σκοτεινόν του βασίλειον κρατεῖ αἰχμάλωτον τοῦ Ἀδὰμ τὴν κληρονομίαν. Αὐτὸς εἶναι ἢ ἕνας γλυκὺς ὕπνος, μὲ τὸν ὁποῖον ἠθέλησεν ἡ Πάναγνος Δέσποινα ὡς νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον εἰς τὸ πέρας τῆς ἐπιγείου ταύτης ζωῆς, διὰ νὰ ἀρχίσῃ τὴν ὁδὸν ἐκείνης τῆς ἀκηράτου· ἢ μία θαυμαστὴ ἔκστασις θείου ἔρωτος, εἰς τὴν ὁποίαν ἡ μὲν μακαριωτάτη ἐκείνη ψυχή, σπεύδουσα τὸ ὀγληγορώτερον νὰ φθάσῃ πρὸς τὸν ἠγαπημένον θεῖον Υἱόν, ἄφησε δι’ ὀλίγον τὸ ὁμοδίαιτον σῶμα· καὶ τοῦτο ὁμοίως αἰρόμενον ὑπὸ χερουβικοῦ ἅρματος ἠκολούθησε τὸν αὐτὸν δρόμον, καὶ ἀνέβη δεδοξασμένον εἰς τοὺς οὐρανούς.

Ἰδέτε τὸν τάφον εἰς τὸ χωρίον Γεθσημανῆ, καὶ θέλετε τὸν εὕρει, κενόν· διότι τάφος δὲν δύναται νὰ χωρήσῃ τὴν Μητέρα τῆς ζωῆς, τὸ δοχεῖον τῆς σεσαρκωμένης Θεότητος, τοῦ ὁποίου τόπος ἀντάξιος εἶναι ὁ θρόνος τῆς θείας δόξης. Καὶ ἐπάνω εἰς τοιοῦτον θρόνον, ἐκ δεξιῶν τοῦ Βασιλέως Θεοῦ, μεταστᾶσα ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ κάθηται ὡς Βασίλισσα τῶν οὐρανίων καὶ ἐπιγείων, ὑπερτέρα πάσης κτίσεως· «Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου».