Τότε εἷς ἐκ τῶν Ἀγαρηνῶν, σύρας τὸ ξίφος του, τὸ ἐπεδείκνυεν εἰς τὸν Μάρτυρα, διὰ νὰ τὸν κάμῃ νὰ δειλιάσῃ, συγχρόνως δὲ πλησιάζει τὸν Μάρτυρα ἄλλος τις Τοῦρκος, Ὀσμὰν ὀνομαζόμενος, ὅστις προσποιούμενος ὅτι λυπεῖται, λέγει· «Σταθῆτε, ἄνθρωποι, τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖον θέλετε νὰ κάμετε;». Στραφεὶς δὲ πρὸς τὸν Μάρτυρα τοῦ λέγει· «Λυπήσου, ἄνθρωπε, τὴν ζωήν σου μόνον ἥμαρτον εἰπὲ καὶ σήκω ἀπὸ ἐδῶ καὶ πήγαινε νὰ ζήσῃς ὅπως θέλεις». Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Χριστιανὸς εἶμαι, Γεώργιος ὀνομάζομαι καὶ δὲν θέλω τὴν συμβουλήν σου». Μετὰ τοῦτο τὸν ἐρωτᾷ ὁ δήμιος· «Μετανοεῖς;». Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Χριστιανὸς εἶμαι». Λέγει πάλιν ὁ δήμιος· «Κῦψε τὴν κεφαλήν σου». Ἔκυψε τότε ὁ Μάρτυς τὴν κεφαλὴν μὲ πρόσωπον χαρωπὸν καὶ οὕτως ἀπέτεμεν ὁ δήμιος τὴν ἁγίαν του κάραν, κατὰ τὴν ε’ (5ην) τοῦ Ἀπριλίου μηνός, ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος Παρασκευήν, ὥραν τρίτην τῆς ἡμέρας· καὶ ἡ μὲν μακαρία ψυχή του ἀνῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστὸν καὶ ἀπέλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν ἀμάραντον στέφανον, ἡ δὲ θεία Χάρις ἔμεινεν εἰς τὸ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον. Διὰ τοῦτο κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ὅπου ἐξημέρωνε τὸ Σάββατον πολλοὶ ἄνθρωποι, ὄχι μόνον Χριστιανοὶ ἀλλὰ καὶ Ἀγαρηνοί, ἔβλεπον τὸ μαρτυρικὸν ἐκεῖνο Λείψανον ἀκτινοβολοῦν καὶ μὲ φῶς θαυμάσιον ἀπαστράπτον, καθὼς ἀστράπτει ὁ καθρέπτης, ὅταν ἀντανακλᾷ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου· τὸ φῶς δὲ ἐκεῖνο ἐφαίνετο ὁμοίως καὶ εἰς τὸ μαρτυρικὸν αἷμα του, ἐπὶ ὅσον διάστημα εὑρίσκετο ἐκεῖ, διότι ὁ τόπος ἦτο κατηφορικὸς καὶ λιθόστρωτος.
Ὡς δὲ ἐξημέρωσε τὸ Σάββατον, διεδόθη τὸ θαῦμα καὶ εὐθὺς κατὰ προσταγὴν τοῦ κριτοῦ ἐσήκωσαν ἐκεῖθεν τὸ ἅγιον Λείψανον δύο ἀχθοφόροι καί τινες Χριστιανοὶ καὶ βαδίσαντες μακρὰν ἔξω τῆς πόλεως τὸ ἔφεραν καὶ τὸ ἔθαψαν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Πολυδώρου. Ἐν ὅσῳ δὲ ἐσκάπτετο τὸ μνῆμα, οἱ Χριστιανοί ἐλθόντες πλησίον, ἄλλοι ἔκοπτον τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του καὶ τὰς ἔπαιρναν, ἄλλοι δὲ κατέκοπτον τὸ αἱματωμένον ἔνδυμά του, λέγοντες πρὸς τοὺς ἀλλοφύλους, ὅτι μὲ τὰ ράκη ταῦτα θεραπεύονται ἐκεῖνοι οἵτινες πάσχουν ἐξ ἑλονοσίας. Τότε καί τις τῶν Ἀγαρηνῶν ἔλαβε τεμάχιόν τι ἐκ τῶν ἐνδυμάτων τοῦ Ἁγίου διὰ νὰ τὸ δώσῃ εἰς τὸν ἀδελφόν του, ὅστις ἔπασχεν ἐκ τῆς νόσου ταύτης.
Αὐτὸ εἶναι, ἀδελφοί, τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου, τὸ ὁποῖον εἰς μὲν τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως προεκάλεσε καταισχύνην ἀθεράπευτον, εἰς δὲ τοὺς εὐσεβεῖς χαρὰν πνευματικὴν καὶ εὐφροσύνην ἀνείκαστον, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.