Βλέποντες τότε οἱ Χριστιανοὶ τὴν παράλογον ὁρμὴν τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ ἀναλογιζόμενοι, ὅτι ἔμελλον νὰ φονευθοῦν οἱ ἐπιστάται τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καὶ ἄλλοι Χριστιανοί, νὰ καταστραφῇ δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ ἐπήγαινον εἰς μάτην οἱ κόποι καὶ τὰ ἔξοδά των, ὄχι δὲ μόνον τοῦτο ἀλλὰ σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς θὰ ἔμενον καὶ χωρὶς Ἐκκλησίαν, ἔστειλαν τοὺς δημογέροντας εἰς τὸν κριτήν, παρόντων καὶ τῶν διοικητῶν τοῦ τόπου καὶ τοὺς ἐβεβαίωσαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται εἰς τὴν Σάμον καί, ἂν ἀμφιβάλλουν, ἄς στείλουν ἀνθρώπους νὰ τὸν ἴδουν, διὰ νὰ βεβαιωθοῦν περὶ τούτου. Οὕτω καὶ ἔγινεν· οἱ Ἀγαρηνοὶ ἔστειλαν ἀνθρώπους των, οἵτινες, ἀφοῦ τὸν εὗρον καὶ τὸν συνέλαβον, τὸν ἔρριψαν σιδηροδέσμιον εἰς τὴν φυλακὴν καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας τοῦ ἔκαμαν τὴν περιτομήν. Κατόπιν, πρὸς τιμὴν δῆθεν καὶ κυβέρνησιν αὐτοῦ, τὸν ἔβαλαν νεωκόρον εἴς τι τζαμίον· αὐτὸς ὅμως τὴν μὲν πίστιν ἤλλαξε, τὴν δὲ μέθην οὐχί, ἀλλὰ μάλιστα τὴν ηὔξησε τόσον, ὥστε ὀλίγον ἔλειψε νὰ μεταβάλῃ τὸ τζαμὶ εἰς οἰνοπωλεῖον. Ἔμεινε δὲ εἰς αὐτὸ ἐπὶ μῆνας δέκα· ἔπειτα ἐξηφανίσθη αἰφνιδίως ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον καὶ διέτριβε πότε εἰς τὴν Σάμον καὶ πότε εἰς τὴν Πάτμον, ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολογήσει διάγων καὶ πενθῶν διὰ τὴν ἀνομίαν του.

Κατὰ δὲ τὸ ἔτος ͵αωα’ (1801), Μαρτίου πρώτη, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πατρίδα του ὄχι πλέον ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ ἀλλὰ συνεσταλμένος καὶ σκυθρωπός, μὲ κατάνυξιν μεγάλην καὶ πολλὰ δάκρυα καὶ ἐζήτει συχνάκις συγχώρησιν ἀπὸ ὅλους τοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους του· ἐν γένει δὲ ἐφαίνετο ἑτοιμαζόμενος ἔκτοτε διὰ τὸν μέγαν ἀγῶνα του, εἰς τὸν ὁποῖον ἔδειξε πολλὴν φρόνησιν. Διότι προτοῦ νὰ παρουσιασθῇ διὰ τὸ Μαρτύριον, μετέβη εἰς τόπον τινὰ εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκετο ἡ συκαμινέα ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐκρεμάσθη πρό τινος χρόνου (1794) ὁ Νεομάρτυς Πολύδωρος [2], σταθεὶς δὲ ἐκεῖ ἐπ’ ἀρκετὸν παρετήρει ταύτην μετὰ μεγάλης προσοχῆς. Πρὸ δὲ τῆς ἀρνήσεώς του εἶχε φίλον Χριστιανόν τινα συμπολίτην του, Γεώργιον καὶ αὐτὸν ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος κατόπιν τὸν ἀπέφευγεν ὡς ἀρνησίχριστον· τὴν ἡμέραν δὲ κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ παρουσιασθῇ, συνηντήθησαν εἰς τὴν ἀγοράν.

Εἶδε τότε ὁ Γεώργιος τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος ἀρκετὰ διωγκωμένους καὶ πολὺ ταλαιπωρημένον καὶ σφίγξας τὴν καρδίαν του τὸν ἠρώτησε τί ἔχουν οἱ πόδες του καὶ εἶναι τόσον διωγκωμένοι. Τοῦ ἀπεκρίθη τότε ὁ Ἅγιος ὅτι ἔχουν βαρεῖαν στενοχωρίαν.