Ὅταν δὲ πάλιν ἴδωμεν τοὺς Ἁγίους ἐν δόξῃ ἱπταμένους, ἐν φωτὶ καὶ ἐν νεφέλαις ἀέρων εἰς ἀπάντησιν τοῦ Χριστοῦ τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, ἑαυτοὺς δὲ βλέπομεν ἐν τῇ μεγάλῃ θλίψει, τὶς ἆρα θὰ ὑποφέρῃ τὴν αἰσχύνην ἐκείνην καὶ τὸν δεινὸν ὀνειδισμόν; Ἂς γρηγορήσωμεν, ὦ ἀδελφοί, ἂς ἀγρυπνήσωμεν, ἀγαπητοί, ἂς προσέξωμεν, φιλόθεοι, τέκνα ἠγαπημένα παρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ἂς ἔλθωμεν εἰς ἑαυτούς, καὶ ἂς ἐπισυνάξωμεν ὀλίγον τοὺς λογισμοὺς ἐκ τοῦ ματαίου βίου· ἂς προσπέσωμεν εἰς τὸν Θεὸν μετὰ πολλῶν δακρύων ἂς παρακαλέσωμεν αὐτὸν μετὰ θάρρους καὶ σπουδῆς, διὰ νὰ ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἐκ τοῦ ἀσβέστου πυρὸς καὶ τῆς πικρᾶς κολάσεως. Ἂς μὴ χωρισθῶμεν ἀπὸ τὸν γλυκὺν αὐτὸν Δεσπότην, ὅστις ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ παρέδωκεν ἑαυτὸν εἰς τὸν Σταυρὸν ὑπὲρ ἡμῶν.
Πάντας ὑμᾶς δέομαι, καὶ πάντας ἱκετεύω ἐγὼ ὁ ἀνάξιος καὶ ἁμαρτωλός, χύσατε δι’ ἐμὲ τὸν ἀμελῆ δάκρυα εἰς τὴν προσευχήν, καὶ τὴν καθαρὰν ὑμῶν δέησιν διὰ νὰ κατανυγῶ καὶ ἐγὼ καὶ δακρύσω μεθ’ ὑμῶν, καὶ φωτισθῇ ὀλίγον ἡ τυφλὴ καρδία μου, καὶ ζητήσω τὸν Θεόν, καὶ τὸν Ἅγιον Σωτῆρα ἡμῶν, ὅπως χαρίσῃ εἰς ἐμὲ τελείαν προθυμίαν διὰ νὰ μετανοήσω μετὰ σπουδῆς, ἐν ὅσῳ ὑπάρχει καιρὸς νὰ γίνωσι δεκτὰ τὰ δάκρυά μου, καὶ μεθ’ ὑμῶν, ἀδελφοί, νὰ σωθῶ καὶ ἐγὼ ὁ ἀνάξιος τῆς ζωῆς. Σᾶς παρακαλῶ, ἀγαπητοί, δέξασθε τὴν παράκλησιν τοῦ ἁμαρτωλοῦ Ἐφραὶμ τοῦ ὀκνηροῦ ἀδελφοῦ ὑμῶν, καὶ ἂς σπουδάσωμεν πάντες ἐν ὅσῳ ἔχομεν καιρὸν νὰ ἐξιλεώσωμεν τὸν Ἅγιον Θεόν. Διότι ἰδοὺ ἐντὸς ὀλίγου ὁ Κύριος εἶναι ἕτοιμος νὰ κάμῃ τὴν συντέλειαν τοῦ ματαίου αἰῶνος.