Ἐκεῖνοι οἱ Πατέρες, γενόμενοι πρὸ ἡμῶν εὐάρεστοι εἰς τὸν Κύριον καὶ σώσαντες ἑαυτούς, δὲν ἦσαν τόσον ἀμελεῖς. Οὐδὲ δύο λογισμοὺς εἶχον οἱ τέλειοι, ἀλλ’ ἕνα λογισμόν, τὸ πῶς μόνον νὰ σωθῶσι, καὶ ἦσαν καθρέπτης εἰς ἅπαντας τοὺς θεατάς. Εἷς ἐξ αὐτῶν ἠδύνατο νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸν ὑπὲρ πολλῶν ἀνθρώπων· δύο πάλιν ἐξ αὐτῶν ἴσχυσαν νὰ παρασταθῶσιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δι’ ἁγίων προσευχῶν, διὰ νὰ δυσωπήσωσιν ὁσίως τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν καὶ ὑπὲρ χιλιάδων. Οἴμοι, οἴμοι, ὦ ψυχή, εἰς ποῖον καιρὸν εὑρισκόμεθα! Οἴμοι, ἀγαπητοί μου, εἰς ποῖον βόρβορον κακῶν ἐφθάσαμεν τώρα ἡμεῖς! Τὸ ἀγνοοῦμεν ἑκουσίως. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς ἐκ τῆς πολλῆς τυφλώσεως καὶ τῶν μετεωρισμῶν δὲν εἶναι ἄγρυπνος, διὰ τοῦτο δὲν δυνάμεθα νὰ κατανοήσωμεν τὴν προκειμένην θλῖψιν. Ἰδοὺ οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Δίκαιοι ἐκλέγονται νῦν καὶ συναθροίζονται εἰς λιμένα τῆς ζωῆς, διὰ νὰ μὴ θεωρῶσι τὴν θλῖψιν καὶ τὰ σκάνδαλα τὰ ἐπερχόμενα εἰς ἡμᾶς διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Ἐκεῖνοι ἐκλέγονται, καὶ ἡμεῖς νυστάζομεν· ἐκεῖνοι ἁρπάζονται, καὶ ἡμεῖς συρόμεθα εἰς τὸν κόσμον τὸν μάταιον· ἐκεῖνοι συνάγονται, καὶ ἡμεῖς κοιμώμεθα· ἐκεῖνοι ὑπάγουσι πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίᾳ, καὶ ἡμεῖς μετεωριζόμεθα ἐπὶ τῆς γῆς.
Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου εἶναι πρὸς τὰ πρόθυρα, καὶ ἡμεῖς διστάζομεν· ἡ οὐράνιος σάλπιγξ εἶναι ἑτοίμη νὰ φωνάξῃ εἰς τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ σαλεύσῃ τὰ σύμπαντα διὰ τῆς φρικτῆς φωνῆς, ἵνα ἐγείρῃ τοὺς νεκρούς, ἵνα ἕκαστος ἀπολάβῃ κατὰ τὰς πράξεις αὐτοῦ· αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἵστανται ἕτοιμαι μετὰ τῶν ταγμάτων αὐτῶν νὰ προσέλθωσι μετὰ φόβου ἔμπροσθεν τοῦ Νυμφίου, ὅστις ἔρχεται ἐν δόξῃ, ἐν νεφέλαις οὐρανῶν, νὰ κρίνῃ ζῶντας καὶ νεκρούς, καὶ ἡμεῖς ἀπιστοῦμεν; Τί ἆρα θέλει γίνει κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην, ἀδελφοί; Πῶς θέλομεν ἀπολογηθῆ ἐκεῖ εἰς τὸν Θεὸν διὰ τὴν ἀμέλειαν τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ἂν τώρα δὲν σπουδάσωμεν καὶ δὲν κλαύσωμεν ἀφθόνως, μετανοοῦντες καλῶς ἐν ταπεινώσει ψυχῆς, καὶ πρᾳότητι πολλῇ, πῶς μέλλομεν ἕκαστος νὰ θρηνήσῃ ἐν τῇ θλίψει, καὶ μεταμελούμενος εἴπῃ μετὰ πικρῶν δακρύων· οἴμοι τῷ ἁμαρτωλῷ, τί μοῦ συνέβη αἴφνης, πῶς παρῆλθεν ὁ βίος τῆς νωθρότητός μου, ἠγνόησα παντελῶς πῶς ἐκλάπη ὁ χρόνος ἐμοῦ τοῦ πλανωμένου εἰς ματαίους λογισμούς! Ποῦ εἶναι αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι αἱ ἥσυχοι, τὰς ὁποίας ἐγὼ διῆλθον εἰς μετεωρισμούς, διὰ νὰ μετανοήσω μετὰ σάκκου καὶ σποδοῦ; Οὐδὲν ὅμως θέλει ὠφεληθῆ ἐκ τῶν πολλῶν λόγων.