Πλὴν τῶν ἀνωτέρω ἡ τριττὴ τοῦ Πέτρου ἄρνησις τὰς τῶν ἀνθρώπων πάντων ἁμαρτίας εἰς Θεὸν ἐξεικόνιζεν εἶναι δὲ αὗται αἱ ἑξῆς: πρώτη ἡ παράβασις τῆς ἐντολῆς, τὴν ὁποίαν ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Ἀδάμ· δευτέρα ἡ παράβασις τοῦ γραπτοῦ νόμου καὶ τρίτη ἡ ἀθέτησις τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Μετανοήσαντος δὲ τοῦ Πέτρου, ἐθεράπευσεν ὁ Κύριος τὴν ἄρνησιν αὐτοῦ τρισσῶς εἰπών· «Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με;» (Ἰωάν. κα’ 17). Μετὰ ταῦτα, θέλων νὰ ἐπιδείξῃ εἰς τοὺς Μαθητὰς πόσον φοβερὸς εἶναι ὁ θάνατος εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, λέγει· «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ’ ἐμοῦ. Καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ προσευχόμενος καὶ λέγων· Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ» (Ματθ. κϛ’ 38-39). Ἔλεγε δὲ ταῦτα ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὡς ἄνθρωπος, ἀφ’ ἑτέρου ἵνα καὶ τὸν διάβολον παραπλανήσῃ τεχνηέντως, ὥστε νὰ τὸν νομίζῃ, ὅτι ἄνθρωπος εἶναι, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς φοβεῖται, δῆθεν, τὸν θάνατον. Τοῦτο δὲ ἐποίησεν, ἵνα μή, γνωρίσας τὴν ἀλήθειαν, ἀνακόψῃ τὸ τοῦ Σταυροῦ μυστήριον.

Μετὰ τὴν πρώτην ταύτην προσευχὴν ἐπανελθὼν ὁ Κύριος πλησίον τῶν Μαθητῶν εὑρίσκει αὐτοὺς βεβυθισμένους εἰς ὕπνον. Ὅθεν ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν Πέτρον λέγει· «Οὕτως οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ’ ἐμοῦ; Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸν μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενὴς» (Ματθ. κϛ’ 40-41). Εἶπε δὲ ταῦτα πρὸς τὸν Πέτρον, ὡσὰν δηλαδὴ νὰ τοῦ ἔλεγε· σὺ ὁ λέγων ὅτι θέλεις ἀγωνισθῆ ἕως θανάτου, οὕτως ὑπνώττεις μετὰ τῶν λοιπῶν; Πάλιν δὲ ἐκ δευτέρου ἀπελθὼν προσηύξατο λέγων· «Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται ποῦτο τὸ ποτήριον παρελθεῖν ἀπ’ ἐμοῦ, ἐὰν μὴ αὐτὸ πίω, γενηθήτω τὸ θέλημά Σου. Καὶ ἐλθὼν εὑρίσκει αὐτοὺς πάλιν καθεύδοντας· ἦσαν γὰρ αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ βεβαρημένοι. Καὶ ἀφεὶς αὐτούς, ἀπελθὼν πάλιν, προσηύξατο ἐκ τρίτου, τὸν αὐτὸν λόγον εἰπών. Τότε ἔρχεται πρὸς τοὺς Μαθητὰς Αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! ἰδού, ἤγγικεν ἡ ὥρα, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἁμαρτωλῶν. Ἐγείρεσθε, ἄγωμεν· ἰδού, ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με» (Ματθ. κϛ’ 42-46). Εἶτα ἐξελθὼν πέραν τοῦ χειμάρρου τῶν κέδρων, ἔνθα ἦτο κῆπος, ηὐλίσθη ἐκεῖ μετὰ τῶν Μαθητῶν. Τακτικὰ δὲ συνήθιζεν ὁ Κύριος νὰ μεταβαίνῃ ἐκεῖ, δι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰούδας ἐγνώριζε τὸν τόπον. Οὗτος λοιπὸν λαβών τινας τῶν τῆς σπείρας καὶ ὄχλου ἐπακολουθοῦντος ἦλθεν ἐπὶ τὸν Ἰησοῦν, δοὺς εἰς αὐτοὺς τὸ σύνθημα τοῦ φιλήματος.