ἔνθα καὶ οἱ Μαθηταί, διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦσαν κρυπτόμενοι καὶ ἔνθα καὶ ἡ τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ ἐγένετο ψηλάφησις μετὰ τὴν Ἀνάστασιν καὶ ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιφοίτησις, κατὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστὴν καὶ ἄλλα τινὰ τῶν ἀπορρήτων ἐτελέσθησαν.
Διὰ τοῦτο λοιπόν, τὸ ὑπὸ τοῦ Χρυσορρήμονος λεγόμενον φαίνεται νὰ εἶναι τὸ ἀληθέστερον καὶ μᾶλλον ἀκριβέστερον, ἤτοι ὅτι δύο γυναῖκες ἦσαν αὗται, περὶ ὧν γράφουσιν καὶ οἱ τρεῖς Εὐαγγελισταί. Μία μὲν ἡ ἐκχέασα τὸ μύρον εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ Χριστοῦ, ἄλλη δὲ ἡ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου ἀναφερομένη Μαρία, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, ἡ προσαγαγοῦσα τὸ μύρον εἰς τοὺς θείους πόδας τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τούτους τοῦτο ἐπιχέασα. Καὶ ἄλλα μὲν εἶναι τὰ ἐν τῇ Βηθανίᾳ δεῖπνα, ἕτερον δὲ τὸ μυστικόν. Τοῦτο δὲ φανερὸν γίνεται καὶ ἐκ τῆς περιγραφῆς τῶν Εὐαγγελιστῶν, κατὰ τοὺς ὁποίους, μετὰ τὴν διήγησιν τῆς πόρνης ταύτης, φαίνεται ἀποστέλλων ὁ Σωτὴρ τοὺς Μαθητὰς εἰς τὴν πόλιν διὰ νὰ ἑτοιμάσουν τὸ Πάσχα, λέγων πρὸς αὐτούς, καθὼς λέγει ὁ Ματθαῖος· «Ὑπάγετε εἰς τὴν πόλιν πρὸς τὸν δεῖνα καὶ εἴπατε αὐτῷ· ὁ Διδάσκαλος λέγει, ὁ καιρός μου ἐγγύς ἐστι· πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα μετὰ τῶν μαθητῶν μου» (Ματθ. κϛ’ 19)· ἢ καθὼς λέγει ὁ Μάρκος· «Ὑπάγετε εἰς τὴν πόλιν καὶ ἀπαντήσει ὑμῖν ἄνθρωπος κεράμιον ὕδατος βαστάζων… καὶ αὐτὸς ὑμῖν δείξει ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον· ἐκεῖ ἑτοιμάσατε ἡμῖν» (Μαρκ. ιδ’ 13, 15). Ἀπελθόντες δὲ οἱ Μαθηταὶ εὗρον καθὼς εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς καὶ ἡτοίμασαν διὰ τὸ Πάσχα, τὸ νομικὸν δηλαδή, ἐπὶ θύραις τότε ὑπάρχον. Ἔπειτα καὶ Δείπνου γενομένου, τοῦ Μυστικοῦ δηλαδὴ καὶ τοῦ θείου Νιπτῆρος ἐν τῷ μεταξὺ ἐνεργηθέντος, αὖθις ἀναπεσών, τὸ ἡμέτερον παραδίδει Πάσχα. Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως.
Ὁ δὲ θεσπέσιος Ἰωάννης, πρὸς δὲ καὶ ὁ Μάρκος, οἱ θεῖοι Εὐαγγελισταὶ καὶ τὸ τοῦ μύρου εἶδος προσέθηκαν, πιστικὸν τοῦτο κατονομάσαντες καὶ πολύτιμον, προσδιορίζοντες τὴν ἀξίαν αὐτοῦ ὑπὲρ τὰ τριακόσια δηνάρια [1]. Συνηθίζουσι δὲ πιστικὸν νὰ ὀνομάζουν τὸ καὶ ἄδολον καὶ καταπιστευμένον εἰς καθαρότητα. Ἴσως δὲ νὰ εἶναι καὶ προσηγορία τις τοῦτο τοῦ ἀρίστου καὶ πρώτου μύρου. Προσθέτει δὲ ὁ Μάρκος, ὅστις καὶ ἀλάβαστρον τὸ δοχεῖον, τὸ ὁποῖον περιεῖχε τοῦτο, ὀνομάζει, ὅτι καὶ τὸ ἅγγος (λαιμὸν) συνέτριψεν ὑπὸ τῆς σπουδῆς ἡ γυνή, καθότι ἦτο στενοπόρος. Εἶναι δὲ τοῦτο ἀγγεῖον ὑέλινον, ὡς λέγει ὁ ἱερὸς Ἐπιφάνιος, ἄνευ λαβῆς κατεσκευασμένον, ὅπερ καὶ βυκίον λέγεται. Ἦτο δὲ τὸ μύρον ἐκεῖνο κατεσκευασμένον ἐκ διαφόρων ἀρωμάτων, κατ’ ἐξοχὴν δὲ ἐκ τούτων· σμύρνης, ἄνθους κινναμώμου εὐώδους, ἴριδος, καλάμου ἀρωματικοῦ καὶ ἐλαίου.