Καὶ ἐφ’ ὅσον μὲν ἔζη ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος πᾶσα εὐσέβεια, καὶ Ὀρθοδοξία ἐβασίλευεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον· μετὰ τοῦτον ὅμως, βλέπων ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας διάβολος, ὅτι αὐξάνουν οἱ Χριστιανοί, ἐφθόνησε καὶ ἐζήτει νὰ εὕρῃ κακὸν ἀγγεῖον καὶ πονηρὸν ἄνθρωπον, ὅστις νὰ κάμῃ τὸ θέλημά του. Ζητῶν λοιπὸν ὁ μιαρός, εὗρε μιαρὸν δοχεῖον, τὸν ἀνεψιὸν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου Ἰουλιανὸν τὸν Παραβάτην βασιλέα· διότι μετὰ τὸν θάνατον τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου ἐβασίλευσαν οἱ τρεῖς αὑτοῦ υἱοί, Κωνσταντῖνος (337-340), Κωνστάντιος (337-361) καὶ Κώνστας (323-350)· κατόπιν δὲ ἐκείνων ἐβασίλευσεν ὁ μιαρὸς οὗτος Ἰουλιανός (361-363). Ὅσα δὲ κακὰ ἐπεχείρησεν ὁ Παραβάτης νὰ κάμῃ τίς δύναται νὰ διηγηθῇ; Οὗτος ὁ τρισάθλιος, πρὶν λάβῃ τὴν βασιλείαν, προσεποιεῖτο τὸν Χριστιανόν· κρυφίως ὅμως ἦτο εἰδωλολάτρης, διότι ἐφοβεῖτο τὸν θεῖόν του, τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ. Μετὰ δὲ τὸν θάνατον ἐκείνων καὶ ἀφοῦ οὗτος ἔλαβε τὴν βασιλείαν, ἀπέρριψε τὸ προσωπεῖον καὶ μετήρχετο πᾶν κακὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν διὰ νὰ τοὺς ἀφανίσῃ.

Οὗτος λοιπὸν ὁ μιαρὸς καὶ ἀποστάτης, πολλὰς καὶ διαφόρους βλασφημίας κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐξέφερε, κινούμενος ὑπὸ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, τοῦ σατανᾶ, ἐσήκωσε δὲ καὶ θεομάχον χεῖρα ἐναντίον τῆς εὐσεβοῦς Πίστεως τῶν Χριστιανῶν, ἵνα ἀπομακρύνῃ αὐτοὺς ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ καταφρονηθῇ ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Πίστις, χάριν τῆς τιμῆς καὶ τῆς λατρείας τῶν δαιμόνων. Ὤ τῆς συμφορᾶς! ὤ τῆς μανίας καὶ λύσσης! Ἤθελεν ὁ ἄθλιος νὰ τιμῶνται μὲν τὰ εἴδωλα, ὁ δὲ Θεὸς νὰ ὑβρίζεται! ἐπειδὴ λοιπὸν εἶχε τὴν λύσσαν ταύτην καὶ τὴν μεγάλην ἀσέβειαν, δὲν παρέλειπε καθ’ ἡμέραν νὰ τιμωρῇ τοὺς Χριστιανούς. Ἄλλους μὲν διὰ τρυπημάτων τῆς κοιλίας, ἄλλους δι’ ἐξορύξεως τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἐκριζώσεως τῶν ὀδόντων, ἄλλους δι’ ἀποκοπῆς τῆς γλώσσης, καὶ ἄλλους μὲ σούβλας καὶ τήγανα καὶ ὅσα ἄλλα ὄργανα θανατηφόρα ἐφεύρισκον διὰ τὸν βασανισμὸν τῶν Χριστιανῶν. Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ἐκμανεὶς ὁ μιαρός, δὲν ἠδύνατο νὰ δώσῃ τέρμα εἰς τὴν ἀσέβειάν του, οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἐδέχοντο τὸ πλῆθος τῶν βασάνων μὲ ὑπομονήν. Οὕτως εἶχον τὰ πράγματα, ὅτε ὁ ἀσεβὴς Ἰουλιανός, φλογιζόμενος ἀπὸ τὴν κακίαν, σκέπτεται καὶ ἀποφασίζει φοβερὰν καὶ ἀπάνθρωπον βουλήν, οὔτε νὰ μαστιγώνῃ, οὔτε νὰ θανατώνῃ κανένα, ἐκτὸς ἐὰν δὲν κατώρθωνε προηγουμένως νὰ παραδώσῃ ὅλους διὰ τῆς ἀπογνώσεως, τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπάτης εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν. Ἐὰν δὲ ὁ Θεὸς δὲν ἤθελε βοηθήσει τοὺς Χριστιανοὺς καὶ διαλύσει καὶ τὸ μηχάνημα τοῦτο, ἀσφαλῶς θὰ ἐπετύγχανεν ἡ πονηρὰ καὶ ἀνοσία ἀπόφασίς του.