ΘΕΟΔΩΡΟΣ ὁ Τήρων, ὁ ἔνδοξος Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου τὴν ἀνάμνησιν τοῦ περιλαλήτου διὰ τῶν κολλύβων θαύματος ἑορτάζομεν, ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἀσεβῶν βασιλέων Μαξιμιανοῦ τοῦ Γαλερίου (305-311) καὶ Μαξιμίνου (307-313). Καὶ κατήγετο μὲν οὗτος ἐκ τῆς Ἀμασείας, πόλεως τῆς Καππαδοκίας, ἐμαρτύρησε δὲ εἰς τὰ Εὐχάϊτα τῆς Γαλατίας ἐκ τῆς ὁποίας κατήγετο ὁ ἕτερος σύγχρονος καὶ συνώνυμος αὐτοῦ Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης.

Ἐπειδὴ δὲ καὶ οἱ δύο οὗτοι Μεγαλομάρτυρες Θεόδωροι καὶ συνώνυμοι ἦσαν καὶ σύγχρονοι καὶ ἡ ἑκάστου τούτων ἰδιαιτέρα μνήμη συμπίπτει πλησίον πρὸς τὸ σήμερον ἑορταζόμενον θαῦμα τῶν κολλύβων καὶ μάλιστα κατὰ τὸ πλεῖστον ἐν τῇ Μεγάλῃ Τεσσαρακοστῇ, ἔτι δὲ καὶ διότι κοινοὶ εἰς ἀμφοτέρους Ναοὶ παλαιόθεν ἀφιερώθησαν, ἐπεκράτησεν ἀρχαία συνήθεια, ἵνα καὶ ἀμφότεροι κατὰ τὴν σήμερον ἑορτάζωνται. Καὶ καθόσον μὲν ἀφορᾷ τὸν Βίον καὶ τὰ Μαρτύρια αὐτῶν, ἐπειδὴ ἐκτενῶς προεγράφησαν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἰδιαιτέρας ἑκάστου μνήμης, ἤτοι τοῦ μὲν Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος κατὰ τὴν ιζ’ (17ην) Φεβρουαρίου, τοῦ δὲ Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου κατὰ τὴν η’ (8ην) τοῦ Φεβρουαρίου, ἂς μὴ ἐπαναλάβωμεν καὶ ἐνταῦθα, ὁ δὲ βουλόμενος ἂς τὰ ἀναζητήσῃ ἐκεῖ (τόμος Β’, τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»), ἂς εἴπωμεν δὲ μόνον περὶ τοῦ παραδόξου διὰ κολλύβων θαύματος, ὅπερ ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ὁ Τήρων ἐπετέλεσε καὶ τοῦ ὁποίου τὴν ἀνάμνησιν, ὡς εἴπομεν, ἐπιτελοῦμεν κατὰ τὴν σήμερον.

Ὁ Μέγας ἐν βασιλεῦσι βασιλεὺς καὶ Ἰσαπόστολος Κωνσταντῖνος (306-337), ὁ τοὺς ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν διωγμοὺς καταπαύσας καὶ τὴν τοῦ Σωτῆρος καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀληθινὴν Πίστιν ὡς ἐπίσημον θρησκείαν τοῦ Κράτους ἀνακηρύξας (313), ἀφοῦ κατενίκησε τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοὺς ἐχθρούς του, ἦλθεν εἰς τὸ Βυζάντιον, τὸ ὁποῖον ἀνακαινίσας καὶ διὰ νέων οἰκοδομῶν καλλωπίσας καὶ τείχη ἰσχυρὰ οἰκοδομήσας καὶ μὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἤτοι Κωνσταντινούπολιν ὀνομάσας κατέστησεν αὐτὸ πρωτεύουσαν τῆς ἀχανοῦς αὐτοκρατορίας του.