Λέγουσι δέ τινες, ὅτι τὸ ξύλον ἐκεῖνο τῆς παρακοῆς ἦτο συκῆ· ὅτι μὲ τὰ φύλλα ἐκείνης ἐσκεπάσθησαν, εὐθὺς ὡς ἠννόησαν τὴν γύμνωσίν των· καὶ δῆθεν διὰ τοῦτο καὶ ὁ Χριστός, ὡς αἰτίαν γενομένην τῆς παραβάσεως, τὴν κατηράσθη καὶ ἐξηράνθη. Διότι καὶ κάποιαν ὁμοιότητα ἔχει μὲ τὴν ἁμαρτίαν· πρῶτον μὲν τὸ γλυκύ, ἔπειτα τὸ ἀπὸ τῶν φύλλων τραχύ, καὶ τὸ κολλῶδες τοῦ γάλακτος. Λοιπὸν ἀφοῦ παρέβη τὴν ἐντολήν, καὶ τὴν θνητὴν σάρκα ἐφόρεσε, καὶ τὴν κατάραν ἔλαβε τῆς πολυωδύνου ζωῆς, καὶ ἐδιώχθη ἀπὸ τὸν Παράδεισον, καὶ φλογίνη ρομφαία διωρίσθη παρὰ Θεοῦ νὰ φυλάττῃ τὴν πύλην τοῦ Παραδείσου, καὶ αὐτὸς ἐκάθισεν ἀπ’ ἀντικρὺ τοῦ Παραδείσου, κλαίων καὶ ὀδυρόμενος, διὰ τὰ τόσα ἀγαθὰ ὅπου ἐστερήθη, διότι δὲν ἠθέλησε νὰ φυλάξῃ τὴν ἐντολὴν τοῦ Δεσπότου καὶ νὰ νηστεύσῃ μικρὰν νηστείαν. Οὕτω σύμπαν τὸ ἀνθρώπινον γένος ὑπέκειτο εἰς τὴν ἀρὰν καὶ ἀθλιότητα ἐκείνου, ἕως οὗ πάλιν ὁ πλάσας ἡμᾶς Θεὸς ἠλέησε τὴν ἡμετέραν φύσιν, καὶ εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀποκατέστησεν ἀξίωμα, νικήσας τεχνηέντως τὸν ἡμᾶς ἀπατήσαντα, τὸ ὁποῖον σημαίνει, ὅτι ἔδωσεν εἰς ἡμᾶς τὸν τύπον, πῶς θὰ νικῶμεν καὶ ἡμεῖς τὸν ἀντίπαλον ἤτοι διὰ νηστείας καὶ ταπεινώσεως.
Ταῦτα λοιπὸν πάντα θέλοντες νὰ παραστήσουν οἱ Θεοφόροι Πατέρες δι’ ὅλου τοῦ Τριῳδίου, πρῶτον προβάλλουσι τὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πρώτη εἶναι ἡ Δημιουργία, καὶ ἡ τοῦ Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν Παράδεισον ἔξωσις, τῆς ὁποίας τὴν ἀνάμνησιν ποιούμεθα σήμερον. Εἶτα καὶ τὰ λοιπὰ προβάλλουσιν, ἤτοι τὰ τοῦ Μωϋσέως, δηλαδὴ τὰ τῆς Γενέσεως, καὶ τὰ λοιπὰ Προφητικά, περισσότερον δὲ τοὺς Δαβιτικοὺς λόγους. Τέλος ἐπιφέρουσι καί τινα τῶν τῆς Χάριτος, ἤτοι τῆς Νέας Διαθήκης, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πρῶτος εἶναι ὁ Εὐαγγελισμός, ὁ ὁποῖος κατὰ ἄρρητον τοῦ Θεοῦ οἰκονομίαν εὑρίσκεται, σχεδὸν πάντοτε, μέσα εἰς τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστήν. Προχωρεῖ δὲ τὸ Τριῴδιον ἔτι διὰ τοῦ Λαζάρου, τῶν Βαΐων, τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος καὶ μέχρι αὐτῶν τῶν ἁγίων καὶ σωτηριωδῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ὅπου τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια ἀναγινώσκονται, καὶ καταλεπτῶς τὰ θεῖα Πάθη ὑμνολογοῦνται. Εἶτα καὶ διὰ τοῦ Πεντηκοσταρίου προβάλλουσι τὰς ἑορτὰς τῆς Ἀναστάσεως, καὶ τὰς λοιπάς, μέχρι τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔτι δὲ καὶ τὰς ἱερὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, αἵτινες τρανῶς διηγοῦνται, πῶς τὸ κήρυγμα ἔγινε, καὶ ὅτι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι τοὺς Ἁγίους Πάντας συνήγαγον· καθότι αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων βεβαιοῦσι τὴν Ἀνάστασιν διὰ τῶν θαυμάτων των, τὰ ὁποῖα ἔπραττον οἱ Ἀπόστολοι, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ σταυρωθεντος Ἰησοῦ.