Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, καθισμένος κοντὰ εἰς τὸ πηγάδι, ζητεῖ νὰ τοῦ δώσῃ νὰ πίῃ, ὄχι διότι ἤθελε νὰ πίῃ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ διότι ἤθελε νὰ δώσῃ εἰς ἐκείνην νὰ πίῃ. Δῶσε μου νὰ πίω, διὰ νὰ σοῦ δώσω νὰ πίῃς τὸ ὕδωρ τῆς ἀφθαρσίας. Διότι ἐγὼ διψῶ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων· δὲν σοῦ ζητῶ διὰ νὰ πίω, ἀλλὰ διὰ νὰ ποτίσω. Ἐμιμήθην τὸν Πατέρα μου· λέγει δηλαδὴ ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἀβραάμ· «Δῶσε μου τὸν υἱόν σου θυσίασέ μου τὸν Ἰσαὰκ τὸν ἠγαπημένον σου υἱόν, τὸν μονογενῆ, ὡς προσφορὰν εἰς ἐμὲ ἐπάνω εἰς τὸ ὄρος, τὸ ὁποῖον θὰ σοῦ δείξω» (Γεν. κβ’ 2). Ἀλλὰ δὲν εἶπε τοῦτο ὁ Θεός, διότι πράγματι ἤθελε νὰ πάρῃ τὸν υἱὸν τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλὰ διότι ἤθελε νὰ χαρίσῃ εἰς τὴν οἰκουμένην τὸν ἰδικόν του Υἱόν.

Λέγει δηλαδὴ ὁ υἱὸς τῆς βροντῆς, ὁ θεῖος Ἰωάννης, εἰς τὸ Εὐαγγέλιόν του· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ’ 16). Τόσον πολὺ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε προσέφερε τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ τὸν Μονογενῆ, ἵνα θυσιασθῇ ὑπὲρ τοῦ κόσμου, ὥστε ὅποιος πιστεύει εἰς αὐτὸν νὰ μὴ ἀπολεσθῇ ἀλλὰ νὰ κληρονομήσῃ τὴν αἰώνιον ζωήν. Δῶσε μου τὸν μονογενῆ σου υἱόν, διὰ νὰ χαρίσω εἰς τὸν κόσμον τὸν Μονογενῆ μου. Θυσίασε τὸν υἱόν σου, ὄχι διὰ νὰ τὸν θυσιάσῃς, ἀλλὰ διὰ νὰ θυσιάσω ἐγὼ τὸν Υἱόν μου τὸν Μονογενῆ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου, θυσίαν ζωντανήν, εὐάρεστον, ἁγίαν. Τὸ ἴδιον συνέβη καὶ ἐδῶ. «Δός μοι πιεῖν» (Ἰωάν. δ’ 7), ὄχι διὰ νὰ πίω, ἀλλὰ διὰ νὰ ποτίσω. «Λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· Πῶς σύ, Ἰουδαῖος ὤν, παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις» (αὐτόθι 9). Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Πῶς σύ, ἐνῷ εἶσαι Ἰουδαῖος, ζητεῖς ἀπὸ ἐμὲ νὰ σοῦ δώσω νὰ πίῃς νερόν, ἡ ὁποία εἶμαι Σαμαρεῖτις; Διότι οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἔχουν καμμίαν ἐπαφὴν μὲ τοὺς Σαμαρείτας.

Εἰς αὐτὰ ἡ γυνὴ εἶναι αὐστηρά· αὐτὰ τὰ πράγματα τὰ προσέχει ἡ πόρνη· εἰς αὐτὰ ἡ πόρνη ἀποδεικνύεται ἀκριβὴς τηρητὴς τοῦ Νόμου. Τοιοῦτον εἶναι πάντοτε τὸ γένος τῶν Σαμαρειτῶν· μολύνονται μέσα εἰς τὴν ἁμαρτίαν τῆς πορνείας καὶ νομίζουν ὅτι ἂν πλυθοῦν μὲ ὕδωρ θὰ καθαρισθοῦν. «Πῶς σύ, Ἰουδαῖος ὤν, παρ’ ἐμοὖ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις» (ἔνθ’ ἀνωτ.). Γεμίζουν τὴν ψυχήν των μὲ ἁμαρτίας καὶ τὸ σῶμα προσπαθοῦν νὰ σκουπίσουν. Τὸ ἴδιον καὶ ἡ Σαμαρεῖτις· ἡ ψυχή της ἐκυλίετο εἰς τὴν πορνείαν καὶ νερὸν ἐδίσταζε νὰ δώσῃ μὴ τυχὸν ἁμαρτήσῃ.