Λόγος Πανηγυρικὸς εἰς τὴν ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ. Ἐκ τῆς αʹ ἐκδόσεως. Παρατίθεται ἐνταῦθα διασκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

ΥΠΟΜΟΝΗ, ἐὰν ἀμφιβάλλῃ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀπιστῇ διὰ πράγματα τὰ ὁποῖα οὔτε ἀκούει συχνὰ οὔτε βλέπει. Ἀλλὰ νὰ ἀκούῃ καθ’ ἑκάστην ἀπὸ ἓν θεϊκὸν στόμα οὐράνιον διδασκαλίαν, νὰ βλέπῃ ἔργα παράδοξα καὶ πάλιν νὰ ἀπιστῇ; Τοῦτο δὲν εἴναι ἴδιον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλ’ ἴδιον ἑνὸς ἀναισθήτου καὶ ἀψύχου λίθου, ὅστις οὔτε βλέπει οὔτε ἀκούει. Τοιοῦτοι δὲ εἶναι οἱ λιθοκάρδιοι Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι βλέποντες τὸν οὐράνιον Διδάσκαλον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ διδάσκοντα καὶ λέγοντα· «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (Ἰωάν. ζ’ 37), σχίζονται ὅλοι οἱ ὄχλοι ἀπὸ τὸν φθόνον, ἀπὸ τὴν τύφλωσιν καὶ ἐρχόμενοι πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, διαβάλλουσι τὸν Χριστὸν ὡς παραβάτην τοῦ Νόμου. Σχίσμα λοιπὸν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ Αὐτόν.

Αὐτή, Χριστιανοί μου ὀρθοδοξότατοι, εἶναι μία μεγάλη ἀπιστία τῶν παρανόμων Ἰουδαίων, ἀλλ’ ἡμεῖς βλέποντες σήμερον τοὺς μακαρίους Ἀποστόλους νὰ κάθηνται ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ νὰ πιστεύουν ἀναμφιβόλως εἰς τὴν ἐπαγγελίαν, τὴν ὁποίαν τοὺς ὑπεσχέθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ὅτι θὰ τοὺς πέμψῃ ἕτερον Παράκλητον, τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοποιοῦ Πνεύματος, καταλαμβάνομεν τοὺς ἀκενώτους ποταμοὺς τῶν χαρίτων, οἵτινες ρέουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτῶν, ὕδατος ζῶντος καὶ ποτίζουσι τὰς ψυχάς μας, πυρπολημένας οὔσας τὸ πρῶτον ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς ἀσεβείας. «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ», καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, «ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ἰωάν. ζ’ 38). Αὐτὴν τὴν δρόσον, τὴν ὁποίαν μᾶς ἐπότισε σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὴν θείαν καὶ οὐράνιον, ὑπόσχεται νὰ σᾶς ἀποδείξῃ συντόμως, διδασκομένη τὸ πρῶτον ἡ ἀγύμναστος καὶ ἁμαρτωλὴ γλῶσσά μου ἀπ᾽ αὐτὴν τὴν μεταδοτικὴν καὶ φωτιστικὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Διὰ νὰ γνωρίσωμεν τὴν οὐράνιον δρόσον τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, μὲ τὴν ὁποίαν ἐποτίσαμεν τὴν πεφλογισμένην ψυχήν μας, καὶ ἐπεστρέψαμεν ἀπὸ τῆς ἀθεΐας εἰς τὴν θεοσέβειαν, ἂς ἀνοίξωμεν πρῶτον τὴν Βίβλον τῆς Γ’ τῶν Βασιλειῶν (ιη’ 30-39) καὶ ἂς θεωρήσωμεν ἐκεῖ τὸν καθρέπτην τῆς ἀσεβείας, τὴν ὁποίαν ἐλατρεύαμεν καὶ κατεκαίαμεν τὴν ψυχήν μας. Διότι οἱ πεπλανημένοι ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ ἐκείνου προσεκύνουν ἕν μεγάλον εἴδωλον τοῦ Βάαλ.