Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Κυριακῇ ἕκτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὸ εἰς τὸν ἐκ γενετῆς ΤΥΦΛΟΝ ἑορτάζομεν θαῦμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἔστειλε δὲ τὸν Τυφλὸν εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ἵνα μή τις νομίσῃ ὅτι ἐκ τῆς γῆς ἐκείνης καὶ τοῦ πηλοῦ ἐθεραπεύθη. Ἔστειλε δὲ αὐτὸν εἰς τὴν κολυμβήθραν μὲ τὸν πηλὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, διὰ νὰ λάβῃ πολλοὺς μάρτυρας τῆς θεραπείας του. Ἐπειδὴ ἑπόμενον ἦτο πορευόμενον νὰ τὸν ἴδωσι πολλοὶ μὲ τὸν πηλὸν κεχρισμένον τὰ ὄμματα καὶ νὰ ἐρωτῶσι διὰ τί τοῦτο· καὶ ὕστερον νὰ ἴδωσι καθαρῶς βλέποντα τὸν πρὸ ὀλίγου τυφλὸν καὶ μὲ τὸν πηλὸν εἰς τὰ ὄμματα. Λέγουσι δὲ τινες, ὅτι νιπτόμενος ὁ Τυφλὸς δὲ ἀπέβαλε τὸν πηλὸν ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ πηλὸς καθ’ ὃν χρόνον ἐνίπτετο πρὸς ὀφθαλμῶν πλάσιν μετεσχήματίζετο. Ἦτο δὲ τότε, ὅτε ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς τὸ θαῦμα τοῦτο, ἡμέρα Σαββάτου.

Ὀμματοῦται λοιπὸν ὁ πρῴην τυφλὸς καὶ σύγχυσις ἐντεῦθεν ἀκολουθεῖ. Οἱ γείτονες καὶ οἱ γνώριμοί του, βλέποντες αὐτὸν ἔξαφνα ἀναβλέψαντα, περιέπεσαν εἰς ἀμφιβολίας, μήπως δὲν εἶναι ἐκεῖνος. Αὐτὸς ὡμολόγει ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος καὶ τὸν τρόπον τῆς θεραπείας του διηγεῖτο. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι, ἀκούσαντες ὅτι τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου πηλὸν ἐποίησεν, ἐβλασφήμουν λέγοντες, ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅτι τὸ Σάββατον οὐ τηρεῖ· καὶ σχίσμα γίνεται μεταξὺ αὐτῶν καὶ τὸν Τυφλὸν ἐρωτῶσι τὶ λέγει περὶ Αὐτοῦ. Ἐκεῖνος ἀπεκρίθη, ὅτι εἶναι Προφήτης, ὅπερ δι’ αὐτοὺς ἦτο τὸ τιμιώτερον. Μὴ πιστεύοντες δὲ, ὅτι τυφλὸς ὤν, παρὰ Χριστοῦ ἔλαβε τὴν θεραπείαν, ἐκάλεσαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ καὶ τούτους ἐρωτῶσιν, ἂν εἶναι υἱός των ὁ τοιοῦτος καὶ ἂν γεννηθεὶς τυφλός, ὡς λέγουσι, πῶς τώρα βλέπει; Ἀπεκρίθησαν ἐκεῖνοι, ὅτι υἱός των εἶναι καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη, πῶς δὲ τώρα βλέπει, ἡμεῖς δὲν γνωρίζομεν, αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει καὶ ἂς ἀποκριθῇ. Ὑπεκρίθησαν δὲ τὸν ἀγνοοῦντα, διὰ νὰ μὴ τοὺς ποιήσουν ἀποσυναγώγους.

Ἐξετάζουν λοιπὸν τόν ποτε Τυφλὸν καὶ ἅπαξ καὶ δὶς καὶ πολλάκις, τόσον ὥστε μὲ τὰς πολλὰς ἐξετάσεις ἄλλο δὲν ἔπραττον παρὰ νὰ βεβαιώνουν τὸ θαῦμα περισσότερον. Τέλος πάντων, ἐπειδὴ φανερὰ ὁ πρῴην τυφλὸς ὡμολόγησεν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ Θεοῦ εἶναι καὶ διὰ τοῦτο τυφλοῦ αὐτοῦ γεγεννημένου ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμούς, τὸ ὁποῖον ἀπ᾽ αἰῶνος ἄλλος δὲν ἔπραξε πώποτε, ὀργισθέντες τὸν ἐποίησαν ἀποσυνάγωγον. Ὅθεν εὑρὼν αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς μετὰ ταῦτα, λέγει πρὸς αὐτόν· «Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ;» (Ἰωάν. θ’ 35). Ἀκούσας δέ, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μετ’ αὐτοῦ λαλῶν, προσεκύνησεν Αὐτὸν καὶ Μαθητὴς Αὐτοῦ ἐχρημάτησε, τὴν εὐεργεσίαν ἀνακηρύττων. Ἐκαλεῖτο δέ, ὡς λέγουσί τινες, Χελιδόνιος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Σιλωάμ, καθὼς ἑρμηνεύει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, σημαίνει ἀπεσταλμένος· ἐκαλεῖτο δὲ Σιλωὰμ πηγὴ περίφημος κειμένη πρὸς νότον τῶν Ἱεροσολύμων ἐν τῇ ὑπωρείᾳ τοῦ ὄρους Ὀφὴλ καὶ ἐπὶ τῆς εἰσόδου τῆς κοιλάδος τῶν Τυροποιῶν. Ταύτης τῆς πηγῆς τὰ ὕδατα εἰσέρρεον εἰς τὴν τοῦ Σιλωὰμ κολυμβήθραν ἤτοι δεξαμενήν, ἤτις εἶχε μῆκος μὲν 52 ποδῶν, πλάτος 18 καὶ βάθος 19. Τὰ ὕδατα ταῦτα παρεῖχον μεγίστην ὑπηρεσίαν εἰς τοὺς κατοίκους τῶν Ἱεροσολύμων, ἐποτίζοντο δὲ δι’ αὐτῶν οἱ πέριξ κῆποι, οἵτινες ἦσαν κατάφυτοι ἀπὸ παντὸς εἴδους καρποφόρα δένδρα. Εἰς τὴν πηγὴν ταύτην ἐπέμπετο κατ’ ἔτος καὶ κατὰ τὴν τελευταίαν μεγάλην ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας εἷς λευΐτης καὶ ἐπλήρου διὰ τούτου τοῦ ὕδατος χρυσῆν ὑδρίαν ὑπὲρ τῆς ἑορτῆς. Διὰ τὸ ἔθος τοῦτο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὰς ἐν τῷ ἱερῷ ἔκραζε λέγων· «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (Ἰωάν. ζʹ 37), περί οὗ εἴπομεν ἐν τῇ Τετάρτῃ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Εἰς ταύτην λοιπὸν τὴν κολυμβήθραν ἔστειλε καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν τὸν Τυφλὸν εἰπὼν πρὸς αὐτόν· «Ὕπαγε, νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ», ὁ δὲ «ἀπῆλθε καὶ ἐνίψατο καὶ ἦλθε βλέπων» (Ἰωάν. θʹ 7).