ΤΟ ἐξαίσιον τοῦτο καὶ παράδοξον θαῦμα, ὅπερ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐποίησεν εἰς τὸν ἐκ γενετῆς Τυφλὸν καὶ τοῦ ὁποίου τὴν ἀνάμνησιν ποιούμεθα σήμερον, ἐγένετο καὶ τοῦτο ἐπὶ ὑγροῦ ὡς τὸ τοῦ Παραλύτου καὶ τὸ τῆς Σαμαρείτιδος, ἔχει δὲ ἡ περὶ αὐτοῦ ἱστορία ὡς ἑξῆς:

Φεύγων ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ τὸ Ἱερὸν διὰ νὰ ἀποσυρθῇ ἀπὸ ἐκείνους, οἵτινες ὥρμησαν νὰ τὸν λιθοβολήσουν, ἐπειδὴ εἶπεν εἰς τοὺς Ἰουδαίους ὅτι εἶναι Υἱὸς Θεοῦ καὶ ἀρχαιότερος ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, καθὼς εἴπομεν εἰς τὴν Τετάρτην τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, συνήντησε καθ’ ὁδὸν ἄνθρωπόν τινα, ὅστις ἦτο ἐκ γενετῆς τυφλός. Βλέποντες δὲ οἱ Μαθηταί του, ὅτι μὲ προσοχὴν ἔβλεπε τὸν ρηθέντα Τυφλόν, ἔλαβον ἐκ τούτου ἀφορμὴν νὰ τὸν ἐρωτήσουν ἀπὸ ποίαν αἰτίαν ἐγεννήθη οὗτος ὁ ἄνθρωπος τυφλός, τάχα ἀπὸ ἁμαρτίας ἰδικάς του ἢ ἀπὸ ἁμαρτίας τῶν γονέων του; Ἀλλὰ ποίας ἁμαρτίας ἠδύνατο νὰ πράξῃ ἐκεῖνος ὅστις ἀκόμη δὲν ἐγεννήθη; Ἀνόητος φαίνεται μία τοιαύτη ἐρώτησις. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους τῶν Ἑλλήνων, ἤτοι οἱ λεγόμενοι Πυθαγορικοὶ καὶ οἱ Πλατωνικοὶ εἶχον μίαν πλάνην, ὅτι αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων, πρὶν εἰσέλθουν εἰς τὰ ἀνθρώπινα σώματα, ἦσαν μοναχαὶ καὶ ἔζων εἰς τὸν παρ’ αὐτοῖς λεγόμενον νοητὸν κόσμον. Ἐκεῖ δὲ ζῶσαι καὶ πολιτευόμεναι, ἡμάρτανον. Ὅθεν ἁπὸ θείαν δίκην κατεδικάζοντο διὰ τὰς ἁμαρτίας των καὶ ἄλλαι μὲν εἰσήρχοντο εἰς ἀνθρώπινα σώματα, ἄλλαι εἰς κτήνη, ἤτοι κύνας καὶ ὄνους καὶ ἵππους, καὶ ἄλλαι εἰς φυτά, κατὰ τὰ ἁμαρτήματα ἅπερ ἔπραξαν καὶ ἡ πλάνη αὕτη ὠνομάζετο μετεμψύχωσις καὶ μεταγγισμὸς ψυχῶν.

Ἐκ τούτου λοιπὸν τινὲς ὁρμώμενοι λέγουσιν, ὅτι καὶ οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐφρόνουν ἐκείνην τὴν μυθολογίαν καὶ διὰ τοῦτο ἠρώτησαν τὸν Χριστόν, ἂν καὶ πρὶν νὰ γεννηθῇ σαρκικῶς, ὡς ψυχὴ μόνη ἥμαρτε καὶ ἐγεννήθη τυφλός. Τὸ ἀνόητον ὅμως τοῦτο δόγμα τῆς μετεμψυχώσεως δὲν εὑρίσκετο εἰς τὸ γένος τῶν Ἑβραίων καὶ μάλιστα ἦτο μακρὰν ἁπὸ τοὺς Μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, διότι ἦσαν ἰδιῶται καὶ ἁλιεῖς. Οὕτω δὲ εἶπον, ἐπειδὴ ἀκούσαντες τὸν Χριστὸν νὰ λέγῃ εἰς τὸν Παράλυτον· «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρον σοί τι γένηται» (Ἰωάν. ε’ 14), συνεπέραναν, ὅτι ἡ ἀσθένεια τῆς παραλύσεώς του ἀπὸ ἁμαρτίας συνέβη εἰς αὐτόν. Βλέποντες δὲ ὕστερον τὸν Τυφλόν, ἦλθον εἰς ἀπορίαν καὶ τρόπον τινὰ εἶπον· «Ἔστω, ὁ Παράλυτος ἥμαρτε καὶ ἐπαιδεύθη μὲ τὴν παράλυσίν του· ἀλλ’ ἐδῶ εἰς τὸν Τυφλὸν τοῦτον, τίς ἥμαρτεν ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;