Τὸ ἔργον ἐτελείωσα, ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω, περίβλεπτε καὶ ἐκλαμπροτάτη πολιτεία τοῦ περιφήμου Ναυπλίου καὶ Ἄργους· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι τὸ τῆς εὐχαριστίας χρέος. Εὐχαριστῶ πρῶτον, διὰ τὸ πρῶτον κάλεσμα ἕως τώρα· εὐχαριστῶ διὰ τὴν εὔνοιαν τῆς καρδίας, διὰ τὴν συνδρομὴν τῆς ἀκροάσεως, διὰ τὴν ὑπομονήν, καὶ ἂς εἰπῶ, διὰ τὴν εὐχαρίστησιν, μὲ τὴν ὁποίαν ἠκούετε πάντα τὰ εὐτελέστατα λόγιά μου. Ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν φθάνει ἡ διὰ λόγου εὐχαριστία, κράζω συμβοηθὸν τὴν ἐπιστασίαν τῆς θείας Χάριτος. Ὕψιστε θριαμβευτὰ τοῦ θανάτου, αἰώνιε Νυμφίε τῶν ψυχῶν ἡμῶν, θειότατε Ἰησοῦ, εἰς Σὲ στρέφεται ἡ γλῶσσά μου· εἰς Σὲ ἀγρυπνεῖ τὸ πνεῦμά μου· εἰς Σὲ ἀποθέτω τὰς ψυχὰς τῶν ποθητῶν τούτων ἀκροατῶν μου. Ἐκεῖ ὅπου ἐγὼ ἔρριψα τὸν σπόρον τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας Σου, πέμψον τὴν ὀμβροτοκίαν τῆς θείας Σου Χάριτος, διὰ νὰ βλαστήσῃ σωτηρίας καρπός. Δέξαι, ὦ θεῖε Λόγε, τοὺς λόγους μου, ὡς λογικὴν θυσίαν, ὁποὺ ἐγὼ προσφέρω εἰς δόξαν τοῦ ἁγίου Σου Ὀνόματος, εἰς σωτηρίαν τῆς ἁμαρτωλῆς μου ψυχῆς, καὶ τούτου μου τοῦ ἀκροατηρίου. Ἐμφάνηθι νοερῶς, νὰ μᾶς εὐφράνῃς μὲ τὸ φῶς τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως· καὶ ἂν εὕρῃς τάχα κλεισμένας τὰς καρδίας μας, πέρασε ὅμως ἐκεῖ μέσα, καθὼς ἐπέρασες κεκλεισμένων τῶν θυρῶν πρὸς τοὺς Μαθητάς Σου καὶ ἔμπνευσον ἐκεῖ μέσα τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύμαιος, καὶ τῆς θείας Σου εἰρήνης· εἰπὲ ἄλλην μίαν φορὰν πρὸς ἡμᾶς· «Εἰρήνη ὑμῖν, Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον» (Ἰωάν. κ’ 21-22).