Ἀκροαταί μου, κάθε βασίλειον τότε εἶναι μόνιμον καὶ στερεόν, ὅταν εἶναι θεμελιωμένον ἐπάνω εἰς τὸ δίκαιον. Ὅταν βασιλεύῃ ἡ δικαιοσύνη, καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς βασιλείας εἶναι βεβαία, καὶ ἡ διαμονὴ τῆς βασιλείας εἶναι αἰώνιος. Ἐξ ἐναντίας, τὸ βασίλειον εἶναι πολλὰ ἀβέβαιον, ὅταν εἶναι ἄδικον, καὶ εἶναι πολλὰ ὀλιγοχρόνιον, ὅταν εἶναι βίαιον. Ὅταν ἀρχινᾷ απὸ τὴν ἀδικίαν, ἡ ἀρχή του εἶναι σφαλερὰ καὶ ὅταν κρατῆται μὲ τὴν βίαν, εἶναι σιμὰ εἰς τὸ τέλος· φυσικὰ τὸ ἄδικον δὲν κατορθοῦται, τὸ βίαιον δὲν διαμένει. Τώρα ἰδέτε ἔργον ὑψηλὸν τῆς φιλανθρώπου προνοίας τοῦ Θεοῦ· ὁ Θεὸς παρεχώρησε, καὶ δὲν ἀπέθανε πρῶτος ὁ Ἀδάμ, ὅστις πρῶτος ἥμαρτε (καθὼς ἦτο τὸ δίκαιον), ἀλλ’ ἀπέθανε πρῶτος ὁ ἄπταιστος Ἂβελ. Ἐδῶ τὸ βασίλειον τοῦ θανάτου ἤρχισεν ἀπὸ ἀδικίαν, διὰ νὰ ἔχῃ σφαλερὰν τὴν ἀρχήν. Ὄχι μόνον πρῶτος ἀπέθανεν ὁ ἄπταιστος Ἄβελ, ἀλλὰ ἀπέθανεν ὄχι μὲ θάνατον φυσικόν, ἀλλὰ μὲ θάνατον βίαιον, φονευθεὶς ἀπὸ τὸν ἀδελφόν· ἐδῶ τὸ βασίλειον τοῦ θανάτου, ὅπου ἤρχισε μὲ τὴν ἀδικίαν, εἶχεν ἀκόμη καὶ τὴν βίαν σύντροφον, διὰ νὰ εἶναι σιμὰ εἰς τὸ τέλος.

Ἐβασίλευσε λοιπὸν εἰς τὸν κόσμον ὁ θάνατος μὲ ἕνα βασίλειον, καὶ ἄδικον, διὰ νὰ εἶναι ἀβέβαιον, καὶ βίαιον, διὰ νὰ εἶναι ὀλιγοχρόνιον. Τοῦτο εἶναι νόημα τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου εἰς τὴν ξα’ ἐρωταπόκρισιν. «Εἰ γὰρ Ἀδὰμ πρῶτος ἐτελεύτησεν, ἰσχυρὰν ὁ θάνατος ἂν τὴν κρηπῖδα ἔσχεν, ὡς πρῶτον τὸν ἁμαρτήσαντα δεξάμενος· ἐπειδὴ δὲ τὸν ἀδίκως ἀνῃρημένον πρῶτον ἐδέξατο, σφαλερὸν ἔχει καὶ σαθρὸν αὐτοῦ τὸ βασίλειον. Ἐφάνη εὐθὺς ἀπὸ τὴν ἀρχήν, ὅτι ὁ θάνατος, ἀγκαλὰ καὶ τύραννος, δὲν εἶχεν ἐπάνω εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος αὐτεξούσιον τὴν βασιλείαν. Ἔφυγεν ἀπὸ τὰς χεῖρας του ὁ Ἐνώχ, ὅστις ζωντανὸς μετετέθη· ἔφυγεν ὁ Ἠλίας, ὅστις μὲ πύρινον ἅρμα ἀνέβη εἰς τὸν οὐρανόν· ὁ αὐτὸς ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὴν τυραννίαν τοῦ θανάτου τὸν υἱὸν τῆς Σαραφθείας καὶ ὁ μαθητής του Ἐλισσαῖος τὸν υἱὸν τῆς Σωμανίτιδος. Ἦλθεν ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ὁ σεσαρκωμένος υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος τῶν ζώντων καὶ νεκρῶν, ὁ φοβερὸς καθαιρέτης τοῦ θανάτου, καὶ τοῦ ἔδειξε πόσον εἶναι ἀδύνατος. Μὲ ἕνα λόγον τοῦ ἐπῆρε τὴν θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου, ὅπου ἤδη ἦτο ἀποθαμένη, καὶ τὴν ἀνέστησεν ὡς ἐξ ὕπνου εἰς ζωήν· τοῦ ἐπῆρε τὸν υἱὸν τῆς χήρας, ὅπου ἐφέρετο μὲ τὸν κράββατον εἰς τὸν τάφον, καὶ τὸν ἤγειρε μὲ τὴν ἁφὴν τῆς χειρός·