Διδαχὴ εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, τοῦ Ἐπισκόπου Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων Ἠλίου Μηνιάτη.

ΕΙΚΟΝΑ
«Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας,
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος».
Βυζαντινὸν ψηφιδωτὸν ἐκ τῆς Ἱ. Μονῆς Δαφνίου
Ἀθηνῶν. Ἔργον ΙΑʹ αἰῶνος.

ΣΥΓΧΑΙΡΩ καὶ ἐγὼ μαζί σας, ὦ θεῖοι Μαθηταὶ τοῦ ἀναστάντος Δεσπότου μάλιστα συγχαίρουσι μαζί σας ὅλοι οἱ χριστοφόροι λαοί, ὅπου εἴδασι τέλος πάντων τὸ ἀγλαὸν φῶς τῆς λαμπροφόρου Κυριακῆς τῆς Ἀναστάσεως. Χαίρει ἄνωθεν ἡ τρισόλβιος πόλις, καὶ περιτριγυρίζοντες τὸν Θρόνον τοῦ Βασιλέως τῶν Δυνάμεων ψάλλουσι τὸν ἐπινίκιον ὕμνον οἱ Ἄγγελοι τῆς εἰρήνης. Χαίρει κάτωθεν ὁ ἴδιος ὁ ᾍδης, καὶ ὅλος ἀστράπτει εἰς τὴν λαμπρὰν παρουσίαν τοῦ ἀνατείλαντος Ἡλίου τῆς δόξης, ὅπου φέρει ἀνέσπερον ἡμέραν ζωῆς πρὸς τοὺς λυπημένους Προπάτορας. Χαίρει λαμπροφοροῦσα ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καὶ τὸν ἐκ Τάφου ὡς ἐκ παστάδος προελθόντα θεῖον Νυμφίον εὐφραινομένη ἀσπάζεται.

Ἄλλαξεν ὄψιν ὁ ἴδιος Γολγοθᾶς, καὶ ἐκεῖ ὅπου ἦτο ἀξιοθρηνήτου τραγῳδίας φοβερωτάτη σκηνή, ἔγινε παγκοσμίου εὐφροσύνης εὐκλεέστατον θέατρον. Ὁ Σταυρός, ἡ λόγχη, ὁ ἀκάνθινος στέφανος, ὄργανα σκληρότατα τῶν φρικτῶν παθημάτων, θεοπρεπῶς εὐκοσμοῦσι τὸν θρίαμβον τοῦ θείου Νικητοῦ. Ὁ Τάφος, ἄχαρον κατοικητήριον τῆς πρῴην φθορᾶς ἐφάνη ζωηφόρος θάλαμος ἀφθαρσίας· καὶ αἱ πληγαί, πρόξενοι θανατηφόρου νεκρώσεως, εἶναι πηγαὶ ἀθανάτου ζωῆς. «Ἐχάρησαν οὖν οἱ Μαθηταὶ, ἰδόντες τὸν Κύριον» (Ἰωάν. κ’ 20). Ἂς συγχαροῦμεν καὶ ἡμεῖς, ὦ λαμπροφόροι ἀκροαταί, καὶ ἂς θαυμάσωμεν σήμερον τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ τὴν θεόσδοτον χάριν.

Τότε, ὅταν ἐκλείσθη ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐξωρίσθη ὁ ἄνθρωπος, ἀνεῴχθη εὐθὺς ἡ πύλη τῆς ἁμαρτίας, διὰ τῆς ὁποίας εἰσῆλθεν ὁ θάνατος εἰς τὸν κόσμον, εἰσῆλθε συντροφιασμένος ἀπὸ τὴν κατάραν καὶ ἀπὸ τὴν φθοράν. Ἐβασίλευσεν ὡσὰν τύραννος ἐπάνω εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος, ὅπου ἐβάστα ἀθλίως τὸν βαρὺν ζυγὸν μὲ κόπον καὶ μόχθον, καὶ ἐπλήρωνεν ἀπαραιτήτως τὸ βαρύτατον χρέος μὲ τὴν ζωήν. Πλὴν καθὼς ὁ Ἀδὰμ πρῶτος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἔσφαλεν, οὕτω ἔπρεπεν ὁ Ἀδὰμ πρῶτος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποθάνῃ. Καὶ μ’ ὅλον τοῦτο, πρῶτος ἀπὸ ὅλους, καὶ ἀπ’ αὐτὸν τὸν Ἀδάμ, ἀπέθανεν ὁ δίκαιος καὶ ἄπταιστος Ἄβελ, φονευμένος ἀπὸ τὸν Κάϊν τὸν φθονερὸν ἀδελφόν. Ὅμως δὲν ἦτο δίκαιον, καθὼς ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ἤρχισεν ἡ ἁμαρτία, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ νὰ ἀρχίσῃ καὶ ὁ θάνατος; Ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Ἄβελ;