τοῦ ἐπῆρε τὸν Λάζαρον, ὁποὺ τέσσαρας ἡμέρας ἐκράτει δέσμιον ὁ ᾍδης καὶ μὲ μίαν φωνὴν τὸν ἔσυρεν ἀπὸ τὴν φθοράν· τοῦ ἐπῆρε τόσα σώματα τῶν κεκοιμημένων Ἁγίων ἀποθαμένων, ὅπου ἐκράτει τόσον καιρόν, τὰ ὁποῖα ἔβγαλε ζωντανὰ ἀπὸ τοὺς τάφους. Καὶ τέλος πάντων καθεῖλε τὸν τύραννον, ἐθανάτωσε τὸν θάνατον, ἐσύγχυσε τὸ βασίλειόν του, ὅταν τριήμερος ἀνέστη ἐνδόξως ἐκ τῶν νεκρῶν.

Ἡμεῖς οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδὰμ εἴμεθα ὡσὰν πουλία πιασμένοι εἰς ἐκείνην τὴν δυστυχῆ παγίδα, ὁποὺ ἐκράτει ὁλοῦθεν στημένην ὁ θάνατος· εἰς τὴν ἴδιαν παγίδα ἔπεσε θεληματικῶς καὶ ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἑκουσίως ἀποθανών· ἀλλ’ αὐτὸς μὲ τὴν θείαν του δύναμιν συνέτριψε τὴν παγίδα, ἐπάταξεν αὐτὸς πρῶτος μετὰ τὴν ἔνδοξόν Του Ἀνάστασιν, καὶ ἐλύτρωσε καὶ ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ θανάτου τὸ κράτος· «Ἡ παγὶς συνετρίβη καὶ ἡμεῖς ἐρρύσθημεν, ἡ βοήθεια ἡμῶν ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ψαλμ. ρκγ’ 7-8). Ἐρρύσθημεν, ἐρρύσθημεν, δὲν εἴμεθα πλέον αἰχμάλωτοι τοῦ θανάτου· ἡμεῖς τὸν βλέπομεν, καὶ πλέον δὲν φοβούμεθα τὴν ἀγριωπὴν θέαν. Πρὶν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο φοβερὸς τῷ ἀνθρώπῳ· μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερὸς τῷ θανάτῳ. Ἀφ᾽οὗ ἐνίκησε τὸν θάνατον ὁ ἀναστὰς Ἰησοῦς, τὸν καταφρονοῦσι θαρσαλέως καὶ οἱ τοῦ Χριστοῦ Μαθηταί. Ἀνάμεσα εἰς τοὺς Μάρτυρας, μικρὰ μικρὰ παιδιά, τρυφεραὶ παρθένοι τὸν περιπαίζουσιν· αὐτὴ εἶναι τοῦ ἀναστάντος Δεσπότου ἡ δωρεά· τοῦτο εἶναι τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως τὸ προνόμιον.

Ἀνέστη Χριστός, καὶ ἐνεκρώθη ὁ θάνατος. Ἀνέστη Χριστός, καὶ ἐλύθη ἡ φθορά. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἔπαυσεν ἡ κατάρα· Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀνέτειλεν ἡ ἀθανασία. Ἀνέστη Χριστός, καὶ πάλιν ἠνέῳκται ὁ Παράδεισος. Ποῦ σου, θάνατε, νῦν τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ᾍδη, τὸ νῖκος; Ἡμεῖς πίπτομεν ὡς θνητοί, ἀλλ’ ἡμεῖς ἀνασταινόμεθα ὡς ἀθάνατοι· ἡμεῖς κλειόμεθα εἰς φυλακὴν σκοτεινοῦ μνήματος, ἀλλ’ ἐκεῖ φθάνει νὰ μᾶς ζωογονήσῃ τῆς Δεσποτικῆς Ἀναστάσεως τὸ μακάριον φῶς. Ἡμεῖς ἀναμένομεν θάνατον, ἀλλ’ ἡμεῖς προσδοκῶμεν ἀθάνατον ζωήν, ἧς ἀρραβῶνα μᾶς ἔδωκεν ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος. Χριστὸς ἀνέστη.