Εὐθὺς τότε ὁ Διάκονος πορευθεὶς ἔλαβε τὸν ζητούμενον Ἱερέα ἀπὸ τὴν δεξιὰν χεῖρα καὶ φέρει αὐτὸν ἔξω· τοῦτον δὲ ἰδὼν ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος, λέγει πρὸς αὐτὸν μὲ πραεῖαν φωνήν· «Κύριε Πρεσβύτερε, κάμε ἀγάπην μὲ τὸν ἀδελφόν, ἐπειδὴ καὶ δὲν προέφθασες νὰ ἀγαπηθῇς, ὅταν ἦσο ἀκόμη ζῶν». Τότε ὁ Ἱερεὺς καὶ ὁ Διάκονος κλίναντες καὶ οἱ δύο τὰ γόνατα, καὶ ποιήσαντες ὁ εἷς πρὸς τὸν ἕτερον μετάνοιαν, ἠσπάσθησαν ἀλλήλους καὶ οὕτω τὴν ἔχθραν διέλυσαν· καὶ ὁ μὲν Ἱερεὺς ἐμβῆκε πάλιν εἰς τὸν Ναὸν καὶ ἐστάθη εἰς τὸν τόπον του ἐν χορῷ, ὁ δὲ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος λαβὼν τὸν Διάκονον ἐξῆλθε καὶ ποιήσας προσευχὴν εἰς τὴν εἴσοδον, ἐκλείσθησαν πάλιν αἱ θύραι διὰ θείας δυνάμεως.
Ἀφοῦ δὲ περιεπάτησε μὲ τὸν Διάκονον ὀλίγον, ἐστάθη εἰς ἕνα τόπον καὶ λέγει πρὸς αὐτον· «Ἀδελφέ, σῴζων σῶσον τὴν σεαυτοῦ ψυχήν· εἰς δὲ τὸν Ἅγιον Γέροντα, ὅστις σὲ ἀπέστειλε πρὸς τὴν ἰδικήν μου εὐτέλειαν, εἰπέ, ὅτι ἡ καθαρότης τῶν εὐχῶν του καὶ ἡ παρρησία, τὴν ὁποίαν ἔχει εἰς τὸν Θεόν, αὕτη ἠδυνήθη νὰ ἀναστήσῃ καὶ νεκρόν, διὰ νὰ κάμῃ διαλλαγὴν καὶ εἰρήνην μὲ τὸν ἀδελφόν του, χωρὶς ἐγὼ νὰ συνεργήσω εἰς τοῦτο παντάπασι». Ταῦτα εἰπὼν ὁ τρισμακάριστος ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἐγένετο ἄφαντος ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Διακόνου· ὁ δὲ Διάκονος, προσκυνήσας τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐπάτουν οἱ ἱεροὶ πόδες τοῦ θείου ἀνδρός, περιεπάτησεν ὅλος ἔκθαμβος τὸ ἐπίλοιπον διάστημα τῆς ὁδοῦ· καὶ ἐλθὼν πρὸς τὸν ἀποστείλαντα ἐρημίτην ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν ὅλα, ὅσα εἶδε καὶ ἤκουσε. Ταῦτα δὲ διηγήθη καὶ εἰς ἐμὲ [2] ὁ ἴδιος αὐτὸς Διάκονος, πληροφορῶν μὲ ὅρκους τὰ λεγόμενα, ὅτι ἔχουσιν οὕτω, καθὼς ἐνταῦθα ἐγράφησαν, εἰς δόξαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἀμήν.