ΕΙΣ ΙΕΡΕΥΣ καὶ εἷς εὐλαβὴς Διάκονος, τρέφοντες ἀμοιβαίαν ἀγάπην, τὴν ὑπὸ Θεοῦ πεφιλημένην, ἐκ δαιμονικῆς συνεργίας ἔπεσαν εἰς μῖσος καὶ ἔχθραν καὶ ἔμειναν ἐπὶ πολὺν καιρὸν ἀσυμφιλίωτοι. Ἐπειδὴ δὲ συνέβη νὰ ἀποθάνῃ ὁ Ἱερεὺς μὲ τὸ μῖσος αὐτό, διὰ τοῦτο ὁ Διάκονος ἐλυπεῖτο ἀπαρηγόρητα, ὅτι δὲν προέφθασε νὰ διαλύσῃ τὴν ἔχθραν ἐν ὅσῳ ἔζη ὁ Ἱερεύς. Ὅθεν ἐξομολογηθεὶς τὸ συμβεβηκὸς εἴς τινας Πατέρας διακριτικούς, παρεκινήθη ὑπ’ αὐτῶν νὰ ὑπάγῃ εἰς ἕνα ἐρημίτην Μοναχὸν καὶ νὰ φανερώσῃ τὴν ὑπόθεσιν· ὁ δὲ Διάκονος μὲ μεγάλην προθυμίαν περιέτρεχεν εἰς τοὺς ἐρημικωτάτους τόπους, ζητῶν τὸν ἰατρὸν τῆς πληγῆς του.

Εὑρίσκει λοιπὸν ἕνα Γέροντα καὶ φανερώνει εἰς αὐτὸν τῆς μνησικακίας τὸ πάθος καὶ ζητεῖ ἀπὸ αὐτὸν πληροφορίαν τῆς συγχωρήσεως τῆς τοιαύτης του ἁμαρτίας· ὁ δὲ Γέρων εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἀδελφέ, ὅστις μὲ πίστιν ζητεῖ, ἐκεῖνος καὶ εὑρίσκει· καὶ ὅστις κρούει προθύμως, εἰς ἐκεῖνον καὶ ἡ θύρα ἀνοίγεται, κατὰ τὴν ἀψευδῆ τοῦ Κυρίου ρῆσιν. Ὅθεν καὶ εἰς σέ, ἀγαπητέ, θὰ χαρίσῃ ὁ Κύριος τὴν λύσιν παντὸς ζητήματός σου, ἐὰν μὲ πόνον καρδίας τὸ ζητῇς· πλὴν κατὰ τὸ παρόν, ὕπαγε ἐκεῖθεν, ὁπόθεν ἦλθες καὶ τὴν νύκτα, ὕπαγε εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν [1] πρὶν ἀκόμη ὑπάγῃ ἄλλος τις καὶ στῆθι εἰς τὰς ὡραίας πύλας τοῦ Ναοῦ· ἐκεῖ ἀνάμεινον καὶ ὅστις ἔλθῃ πρῶτος νὰ ἔμβῃ εἰς αὐτάς, ἐκεῖνον λάβε ἀπὸ τῆς χειρός, χαιρέτισον ἀπὸ μέρους μου, καὶ δὸς εἰς αὐτὸν τὸ ἐσφραγισμένον τοῦτο γράμμα καὶ ἐξ ἅπαντος ἀπὸ ἐκεῖνον θὰ λάβῃς βεβαίαν τοῦ σφάλματός σου τὴν διόρθωσιν». Πορεύεται τότε ὁ Διάκονος κατὰ τὸ μεσονύκτιον εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἵσταται εἰς τὰς ἔξω θύρας τοῦ Νάρθηκος. Μετ᾽ ὀλίγον ἐφάνη καὶ ὁ δηλωθεὶς ὑπὸ τοῦ Γέροντος θεῖος ἄνθρωπος, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ Διάκονος, ἀφοῦ τὸν ἐχαιρέτησεν, ἔδωκε τὸ γράμμα τοῦ Γέροντος, ἐξομολογεῖται δὲ καὶ τὴν περὶ τοῦ μίσους ὑπόθεσιν. Ὁ δὲ θεῖος ἐκεῖνος ἄνθρωπος, ὀξὺς ὢν εἰς τὸν νοῦν, ἐσκέφθη, ὅτι αὐτὴ εἶναι μία θεία οἰκονομία διὰ τοῦτο ἤρχισε νὰ δακρύῃ καὶ νὰ ταπεινώνηται λέγων· «Ποῖος εἶμαι ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος, διὰ νὰ τολμήσω τὸ τοιοῦτον μέγα ἐπιχείρημα; ὅμως θαρρῶν εἰς τὰς εὐχὰς τοῦ Ἁγίου Γέροντος, ὁ ὁποῖος σὲ ἀπέστειλε, τολμῶ τὰ ὑπὲρ τὴν ἐμὴν δύναμιν». Καθὼς ὅθεν ἵστατο ἔμπροσθεν εἰς τὰς κεκλεισμένας θύρας τοῦ Ναοῦ, ἤγειρε τὰς χεῖράς του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ κλίνας τὰ γόνατα καὶ τὴν κεφαλὴν στηρίξας εἰς τὸ ἔδαφος τοῦ Ναοῦ, προσηύχετο σιωπηλῶς εἰς τὸν Θεόν.