Παρεκάλει ὅθεν τὸν Θεὸν νὰ δείξῃ σημεῖον διὰ νὰ φοβηθοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἐμποδισθοῦν ἀπὸ τὸ τοιοῦτον παιγνίδιον. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! ὅταν ἦλθε τὸ δειλινὸν τοῦ Σαββάτου, ἐν ᾧ ὁ οὐρανὸς ἦτο ἀνέφελος, ἐγένοντο ἀνεμοστρόβιλοι φοβεροὶ καὶ πλῆθος ἀνέμων, τόση δὲ ραγδαία βροχὴ ἔπεσεν, ὥστε ἔφυγεν εὐθὺς ὁ λαὸς ὅλος ἀπὸ τὸν τόπον τοῦ ἱπποδρομίου καὶ ἐνόμισεν, ὅτι ἔφθασεν ἡ τοῦ κόσμου συντέλεια· διότι τοιαύτην μεγάλην ταραχὴν τῶν στοιχείων δὲν ἐνεθυμοῦντο νὰ ἠκολούθησεν οὐδέποτε εἰς τὴν ζωήν των, φοβίζουσα ἅπαντας.
Γυνὴ δέ τις, ἔχουσα ἄνδρα δαιμονιζόμενον, προσέτρεξεν εἰς ἕνα ἐρημίτην διὰ νὰ τὸν ἰατρεύσῃ· ὁ δὲ ἐρημίτης εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ὕπαγε εἰς τὸν Ἁγιώτατον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννην καὶ ἐκεῖνος θὰ ἰατρεύσῃ τὸν ἄνδρα σου». Ὅθεν τοῦτο ποιήσασα ἡ γυνὴ δὲν ἀπέτυχε τοῦ ποθουμένου ἐπειδὴ διὰ προσευχῆς τοῦ θείου Ἰωάννου ἔλαβε τὴν ἰατρείαν ὁ ἀνήρ της, καὶ παραλαμβάνουσα αὐτὸν ὑγιῆ ἐπέστρεψεν ὀπίσω εἰς τὸν οἶκόν της χαίρουσα. Δι’ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου τούτου καὶ πολλαὶ στεῖραι γυναῖκες ἐτεκνοποίησαν καὶ πολλοὶ ἀσθενεῖς ἐθεραπεύθησαν. Πατριαρχεύσας δὲ οὗτος ἔτη δεκατρία καὶ μῆνας πέντε, ἐκοιμήθη ἐν ἔτει φϟε’ (595) τῇ δευτέρᾳ τοῦ Σεπτεμβρίου· ἐγένετο δὲ μετὰ τοῦτον Πατριάρχης Κυριακὸς ὁ Β’.
Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ καὶ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, ἐτέθη εἰς τὸ μέσον τὸ λείψανον του διὰ νὰ τὸ ἀσπασθοῦν οἰ Χριστιανοί· τότε ἦλθε ὁ Νεῖλος ὁ ἐνδοξότατος ἔπαρχος διὰ νὰ τὸ ἀσπασθῇ καί, ὢ τοῦ θαύματος! καθὼς αὐτὸς ἠσπάσθη τὸ λείψανον, εὐθὺς ἠγέρθη καὶ τὸ λείψανον καὶ ἀντησπάσθη αὐτόν, ὡς νὰ ἦτο ζῶν καὶ λόγια δέ τινα μυστικὰ εἶπεν εἰς τὸ οὖς αὐτοῦ, τὰ ὁποῖα ὁ θεῖος Νεῖλος εἰς κανένα δὲν ἐφανέρωσε καθ’ ὅλην του τὴν ζωήν. Βλέποντες δὲ ὅλος ὁ λαὸς τὸ τοιοῦτον θαυμάσιον ἐξεπλάγησαν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, τὸν οὕτω δοξάζοντα τοὺς Ἁγίους του. Εἶτα ἐκηδεύθη εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων [3].