Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν λαβὼν ἐγὼ παρὰ τοῦ Ἰωάννου μετέβην ἀμέσως εἰς τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ὁ Ἀπολλωνίδης· ἦτο δὲ τὸ διάστημα ἓξ μιλίων ἡ ἀπόστασις· ἐρευνήσας λοιπὸν καὶ εὑρὼν αὐτόν, μόλις ἐπλησίασα, εὐθὺς τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ· εἶπε δὲ πρός με ὁ Ἀπολλωνίδης· «Διατί ἐκοπίασας νὰ ἔλθῃς μέχρις ἐδῶ, μαθητὰ τοῦ ἀγαθοῦ διδασκάλου;». Ἀπήντησα ἐγὼ πρὸς αὐτόν· «Ἦλθον πρὸς ἀναζήτησίν σου, ὦ σοφώτατε, διὰ νὰ ἐπιστρέψῃς ὑγιὴς καὶ καλῶς ἔχων πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς σου». Ἀφοῦ ἐξῆλθε τὸ δαιμόνιον ἐκ τοῦ Ἀπολλωνίδου, ἡσύχασεν οὗτος κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ ἦτο πλήρης χαρᾶς· διέταξε δὲ νὰ ἑτοιμασθῇ δι’ ἐμὲ μὲν ἡμίονος, διὰ τὸν ἑαυτόν του δὲ ἵππος· ἀνελθόντες δὲ ἐπ’ αὐτῶν ἐπεστρέψαμεν εἰς τὴν πόλιν Φλωρᾶν.

Μόλις εἰσήλθομεν εἰς τὴν πόλιν, μὲ ἠρώτησεν ὁ Ἀπολλωνίδης· «Ποῦ εὑρίσκεται ὁ διδάσκαλος;». Ἐγὼ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν, ὅτι «εἰς τὴν φυλακὴν σιδηροδέσμιον ἔκλεισεν αὐτὸν ὁ ἡγεμὼν διὰ τὴν ἰδικήν σου φυγὴν καὶ ἀπουσίαν»· τοῦτο δὲ ἀκούσας ἐκεῖνος, δρομαίως ἀκολουθοῦντος ἐμοῦ, ἔφθασεν εἰς τὴν φυλακήν· καὶ ἰδὼν αὐτὸν ὁ δεσμοφύλαξ προσεκύνησε καὶ ἤνοιξε τὴν φυλακήν, εἰς τὴν ὁποίαν εἰσελθόντες καὶ ἰδὼν ὁ Ἀπολλωνίδης τὸν Ἰωάννην μὲ τὰς ἁλύσεις ἐρριμμένον εἰς τὴν γῆν, ἔπεσε καὶ προσεκύνησεν αὐτόν· εἶτα δὲ ἐγερθείς, ἔλυσεν αὐτὸν ἀπὸ τὰ σίδηρα καὶ λαβὼν τοῦτον ἐξῆλθεν ἐκ τῆς φυλακῆς, εἰπὼν πρὸς τὸν δεσμοφύλακα· «Ἐὰν σὲ ἐρωτήσῃ τις, εἰπὲ ὅτι ἐγὼ ὁ Ἀπολλωνίδης ἀπέλυσα τὸν ἄνδρα τοῦτον». Λαβὼν δὲ ἡμᾶς εἰσήγαγεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅπου ἦσαν οἱ γονεῖς καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ πενθοῦντες καὶ κλαίοντες διὰ τὴν φυγὴν τούτου, καὶ τὸν ὁποῖον μόλις εἶδον ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην, καὶ ἐγερθέντες κατεφίλουν αὐτὸν μετὰ δακρύων. Ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ εἰπών· «Διὰ ποίαν αἰτίαν ἀνεχώρησας καὶ κατελύπησας ἡμᾶς;».

Τότε ὁ Ἀπολλωνίδης διηγήθη πρὸς αὐτοὺς ἅπαντα καταλεπτῶς, καὶ μὲ ποῖον τρόπον τὸ πονηρὸν πνεῦμα τοῦ πύθωνος ἐπέπεσεν εἰς αὐτόν, καὶ πῶς μόλις εἰσῆλθεν ὁ Ἰωάννης εἰς τὸν οἷκον ἐδίωξεν αὐτὸν τὸ πονηρὸν πνεῦμα, λέγον ὅτι εἶναι μάγος καὶ ζητεῖ νὰ ἀποκτείνῃ αὐτόν, καὶ ὅτι δὲν ἐπέτρεπεν εἰς αὐτὸν ὁ δαίμων ἵνα ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν οἰκίαν των, προσθέσας ἐν τέλει, ὅτι «μόλις εἶδον τὸν μαθητὴν τοῦ Ἰωάννου πλησίον μου, ἀμέσως ἔφυγεν ἀπ’ ἐμοῦ τὸ βάρος τοῦ δαίμονος καὶ ἡ ἐνόχλησις τῶν λογισμῶν, καὶ μεγάλην ἀνακούφισιν καὶ ἐλαφρότητα ἔλαβεν ἡ ψυχή μου· διότι εἶδον τὸ πονηρὸν πνεῦμα νὰ ἐξέρχηται ἐκ τοῦ στόματός μου κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον εἰσῆλθεν εἰς ἐμέ».