Ἦτο λοιπὸν θρῆνος μέγας καὶ ὀδυρμὸς πολὺς, ἐντὸς τοῦ πλοίου διὰ τὸν θάνατον τοῦ νεανίου· ἐλθόντες δὲ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν εἰς τὸν τόπον ὅπου ἐκαθήμεθα ἡμεῖς ἠσφαλισμένοι, λέγουσι πρὸς τὸν Ἰωάννην· «Ἰδού, ἄνθρωπε, πάντες ἡμεῖς πενθοῦμεν διὰ τὸ κακὸν ὅπου ἔγινεν εἰς ἡμᾶς, καὶ πῶς μόνον σὺ ἀντὶ νὰ λυπῆσαι ἔγινες πλέον εὐθυμότερος;». Ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰωάννης· «Καὶ τί θέλετε ἵνα ποιήσω;». Λέγουσιν εἰς αὐτόν· «Ὅ,τι δύνασαι βοήθησον ἡμῖν». Λέγει πάλιν ὁ Ἰωάννης πρὸς τὸν μεγαλύτερον ἐξ αὐτῶν· «Ποῖον θεὸν προσκυνεῖς;» ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Τὸν Ἀπόλλωνα, τὸν Δία καὶ τὸν Ἡρακλέα». Εἶτα λέγει πρὸς τὸν δεύτερον· «Σὺ δὲ ποῖον θεὸν σέβεσαι;» ἀπήντησεν ἐκεῖνος· «τὸν Ἀσκληπιόν, τὸν Ἑρμῆν καὶ τὴν Ἥραν»· καὶ οὕτω καθεξῆς ἕκαστος κατὰ σειρὰν ὡμολόγει τὴν πλάνην του. Λέγει λοιπὸν πρὸς αὐτοὺς ὁ τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος· «Καὶ οἱ τοσοῦτοι θεοί σας δὲν δύνανται νὰ παρουσιάσωσι πάλιν ζῶντα τὸν πνιγέντα καὶ σᾶς νὰ διαφυλάξωσι χωρὶς λύπην;». Ἐκεῖνοι δὲ ἀπεκρίθησαν· «Ἐπειδὴ εἴμεθα ἁμαρτωλοὶ καὶ δὲν φυλάττομεν καθαρότητα πρὸς αὐτούς, διὰ τοῦτο μᾶς τιμωροῦσιν οἱ θεοί».

Λυπηθεὶς ὁ Ἰωάννης διὰ τὸν πνιγμὸν τοῦ στρατιώτου, καὶ διὰ τὴν πλάνην καὶ τὴν θλῖψιν τῶν ἐν τῷ πλοίῳ εὑρισκομένων, εἶπε πρός με· «Τέκνον Πρόχορε, ἐγείρου καὶ δὸς εἰς ἐμὲ τὴν χεῖρα σου»· διότι ἕνεκα τῶν σιδήρων διὰ τῶν ὁποίων ἦτο δεδεμένος, δὲν ἠδύνατο νὰ ἐγερθῇ. Δώσας λοιπὸν ἐγὼ τὴν χεῖρα μου πρὸς αὐτόν, ἠγέρθη καὶ ἐστάθη εἰς τὸ χεῖλος τοῦ πλοίου, καὶ κτυπήσας τὰ σίδηρα καὶ στενάξας μετὰ δακρύων, εἶπε· «Ὁ Θεὸς τῶν αἰώνων, ὁ τῶν ἁπάντων δημιουργός, οὗ τῷ νεύματι πᾶσα ἡ τῶν κτισμάτων ἕπεται φύσις, ὁ μόνος παντοδύναμος καὶ παμβασιλεύς, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ τὴν πρὸς ἡμᾶς καὶ δι’ ἡμᾶς οἰκονομίαν πληρῶν, ὁ εὐδοκήσας περιπατῆσαι ἐπὶ θαλάσσης ὡς ἐπὶ ἐδάφους ἀβρόχοις ποσίν, ὁ ἐπαγγειλάμενος ἡμῖν αἰτεῖν παρὰ σοῦ ὁλοψύχως καὶ λαμβάνειν μεγαλοδώρως· αὐτός, Δέσποτα, παρὰ τοῦ σοῦ Ἰωάννου ἱκετευόμενος, τάχυνον εἰσακοῦσαί μου». Μόλις ἐτελείωσε τὴν προσευχὴν ταύτην ὁ Ἀπόστολος, αἴφνης γίνεται βρασμὸς τῆς θαλάσσης μέγας, ὥστε παρ’ ὀλίγον νὰ κινδυνεύσωμεν πάντες, καὶ ἓν μέγα κῦμα ὑψωθὲν ἐκ δεξιῶν τοῦ πλοίου ἔρριψε τὸν παῖδα ζῶντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰωάννου· τοῦτο ἰδόντες οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλοίου, πεσόντες ἐπὶ πρόσωπον προσεκύνησαν αὐτὸν λέγοντες· «Ἀληθῶς ὁ Θεός σου εἶναι Θεὸς οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ θαλάσσης». Ἔλυσαν λοιπὸν ἐκ τῶν ἁλύσεων τὸν Ἰωάννην καὶ εἴμεθα πλέον ἐλεύθεροι διάγοντες μετὰ μεγάλης πρὸς αὐτοὺς παρρησίας.