Ἄλλοτε πάλιν ἐπῆγεν ὁ Χριστοφόρος πρὸς αὐτόν, διὰ νὰ ἀκούσῃ λόγον Θεοῦ, καὶ πλησιάσας εἰς τὴν θύραν ἀκούει ὁμιλίαν καὶ νομίσας ὅτι εἶναι τις ἐντός, χάριν ἐξομολογήσεως, περιέμενεν ἔξω ὥραν πολλήν, ἕως οὗ ἔπαυσεν ἡ ὁμιλία, καὶ τότε ἔκρουσε τὴν θύραν καὶ ἐξῆλθεν ὁ Ὅσιος καὶ ἀσπασθέντες ἀλλήλους εἰσῆλθον, καὶ ποιήσαντες εὐχὴν ἐκάθισαν· καὶ ἐπειδὴ ὁ Χριστοφόρος δὲν εἶδεν ἄλλον τινά, ἠρώτησε τὸν Ἅγιον μὲ ποῖον συνωμίλει πρὸ ὀλίγου. Ὁ δὲ γνωρίσας, ὅτι δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ τὸ κρύψῃ, τοῦ εἶπε· «Μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ὅστις μοὶ εἶπεν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μέλλω νὰ πάθω ἀπὸ τοὺς δαίμονας μετ᾽ὀλίγον, καὶ ὅτι ἔχω νὰ μετοικήσω ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὴν βασιλείαν του· σὺ λοιπὸν πορευθεὶς ἐν εἰρήνῃ, μὴ ἀμελήσῃς νὰ ἔλθῃς τὴν δεῖνα ἡμέραν πάλιν ἕως ἐδῶ». Ἀπελθὼν ὁ Χριστοφόρος κατὰ τὴν διωρισμένην ἡμέραν ἐπῆγε πάλιν πρὸς τὸν Ἅγιον, καὶ εὑρὼν αὐτὸν κοιτόμενον καὶ ἡμιθανῆ, ἠρώτησε τὴν αἰτίαν. Ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ὁ ἄρχων τῶν δαιμόνων ἦλθε χθὲς οὔσης ὀψίας μετὰ πολλῶν δαιμόνων, κλαίων καὶ λέγων· «ὦ άνίσχυροι καὶ ἀμελέστατοι, πῶς δὲν ἠδυνήθη οὐδεὶς ἐξ ὑμῶν νὰ φονεύσῃ τὸν μέγαν τοῦτον ἐχθρόν μου, ὅστις μὲ ἐπίκρανε τόσον πολλά, καὶ τέλος μοῦ ἥρπασε καὶ τὸν θρόνον τὸν ὁποῖον εἶχον;». Ταῦτα εἰπὼν ὁ πονηρὸς ἐπῆρε μίαν ράβδον καὶ μὲ ἔδειρεν ἰσχυρότατα εἰς ὅλον τὸ σῶμα, καθὼς τὸ βλέπεις». Τότε ἔμεινεν ὁ Χριστοφόρος ἐκεῖ καὶ τὸν ἐπεμελεῖτο εἰς τὴν ἀσθένειαν.
Μετὰ δύο ἡμέρας ἐζήτησεν ὁ Ὅσιος νὰ κοινωνήσῃ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ κοινωνήσας εὐλαβῶς, καὶ εὐχαριστήσας τὸν Θεόν, παρέδωκεν εἰς χεῖρας αὐτοῦ τὸ πνεῦμα αὑτοῦ, ἐν μηνὶ Σεπτεμβρίῳ, τῇ εἰκοστῇ δευτέρᾳ κατὰ τὸ ͵ατκγ’ (1323) ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ. Ὅπερ μαθόντες οἱ Πατέρες τοῦ Μοναστηρίου μετέβησαν οἵ τε Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὶ διὰ νὰ ἐνταφιάσουν τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ὁσίου· ὁ δὲ Θεός, ὁ δοξάζων τοὺς Αὐτὸν δοξάζοντας, ἐδόξασε καὶ τοῦτον τὸν Ἅγιον καὶ μετὰ θάνατον ὡς ἑξῆς: Ὅταν οἱ ἀδελφοὶ ἔψαλλον τὸ σεβάσμιον λείψανον, συνήχθησαν ἐκεῖ ὅλα τὰ ζῷα τῆς ἐρήμου, χερσαῖά τε καὶ ἐναέρια καὶ ἵσταντο ἥσυχα, ἕως οὗ τὸ ἔθαψαν· καὶ τότε ἐφώναξαν ἕκαστον τὴν φωνήν του δυνατώτατα, καὶ οὕτω διεσκορπίσθησαν πάλιν εἰς τὴν ἔρημον. Μετὰ δὲ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἦλθον οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Μοναστηρίου εἰς τὸ κελλίον ἐκεῖνο, καὶ ἔκαμαν ἀγρυπνίαν· ἔπειτα ἤνοιξαν τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου, ἵνα ἄρωσι τὸ τίμιόν του λείψανον εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν καί, ὢ τῶν ἀρρήτων θαυμάτων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! δὲν τὸ εὗρον ἐν τῷ τάφῳ. Τί ἔγινεν; οὐδεὶς γινώσκει μέχρι τῆς σήμερον, ἀλλὰ μόνος ὁ Θεός ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.