Καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀξιάγαστος Ὁσιομάρτυς Ἱλαρίων, τελέσας τὸν κάλλιστον δρόμον, διπλοῦν στέφος ἐκ χειρὸς τοῦ Κυρίου, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ἀθλήσεως. Ὁ δὲ Θεὸς θέλων νὰ δοξάσῃ τὸν Ἅγιον, πολλὰ θαυμάσια ἐτέλεσε δι’ αὐτοῦ, τὰ ὁποῖα διὰ συντομίαν ἀφήσαντες, ἓν μόνον σημειοῦμεν, τὸ ἑξῆς.
Χριστιανός τις, ὀνόματι Κωνσταντῖνος, πιττάρης τὸ ἀξίωμα, παρεκάλεσε τὸν Γέροντα τοῦ Ἁγίου Ἱερομόναχον Βησσαρίωνα, νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν οἶκον του διὰ νὰ εὐλογήσῃ τὰ τέκνα του. Ὁ δὲ ἀπῆλθε μὲ ἄλλον ἀδελφὸν ὁμοῦ, Ἰωάννην καλούμενον. Ὡς δὲ εἰσῆλθον καὶ ἐκάθησαν, ἦλθεν ἡ γυνὴ τοῦ καλέσαντος αὐτοὺς μετὰ τῶν τριῶν τέκνων της καὶ ἠσπάσθησαν εὐλαβῶς τὴν χεῖρα τοῦ Ἁγίου Γέροντος. Ἔπειτα ἦλθεν ἕτερον κοράσιόν των, ἕως ὀκτὼ ἐτῶν, Ἀλεξάνδρα καλούμενον. Λέγει ὁ πατὴρ τοῦ κορασίου· «Εὐλόγησον τὸ τέκνον μου, ἅγιε Πνευματικέ»· ηὐλόγησε δὲ καὶ αὐτό. Τοῦτο ὅμως εἶχε δαιμόνιον κρυφὸν καὶ εὐθὺς ὡς τὸ ηὐλόγησεν, τὸ ἐν αὐτῷ οἰκοῦν δαιμόνιον τὸ ἔρριψε χαμαί, τὸ δὲ πρόσωπόν του ἐμαύρισε καὶ ἐξήμει καὶ ἄλλα συγχρόνως ἄτακτα σημεῖα ἐποίει, ἕως οὗ ἔμεινεν ὡς νεκρόν. Ταῦτα ἰδόντες ὅ τε Γέρων καὶ ὁ μετ’ αὐτοῦ Ἰωάννης ἔμειναν ἔντρομοι. Τότε ἐνεθυμήθη ὁ Γέρων, ὅτι εἶχεν αἶμα καὶ τρίχας τοῦ Ἁγίου Ἰλαρίωνος εἴς τι πανίον καὶ μόλις ἀνοίξας αὐτά, πρὶν φθάσῃ νὰ σφραγίσῃ τὴν πάσχουσαν δι᾽ αὐτῶν, ὢ τοῦ θαύματος! ἀμέσως ἐξήμεσεν αἷμα ἐκ τοῦ στόματός του καὶ ἐν τῷ ἅμα ἠγέρθη ὑγιὲς τὸ κοράσιον. Ἔνθους τότε ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἔκραξε μεγαλοφώνως· «Ἅγιέ μου Ἱλαρίων, εὐχαριστῶ σοι». Καὶ οὕτως ἐδόξασεν ὁ Κύριος τὸν διὰ μαρτυρικοῦ τέλους δοξάσαντα αὐτὸν Ἅγιον Ἱλαρίωνα.