Τότε ὁ Ἰωάννης, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὴν πολλὴν στενοχωρίαν του, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἐκ συνεργίας τοῦ διαβόλου, σκοτισθεὶς τὴν διάνοιαν, ἔδωκε λόγον ἐξωμοσίας καὶ ἐν τῷ ἅμα ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος ἀνέφερε τοῦτο εἰς τὴν βασιλομήτορα καὶ αὕτη εἰς τὸν Σουλτάνον. Παραλαβόντες τότε εὐθὺς τὸν Ἰωάννην, τὸν ἐτούρκευσαν καὶ τὸν ἐνέδυσαν συγχρόνως ἱμάτια λαμπρά, διορίσαντες καὶ Χότζαν τινὰ νὰ τὸν μανθάνῃ τουρκικὰ γράμματα καὶ τὰ λοιπὰ ἤθη αὐτῶν, ποιήσαντες χαρὰν ἐπὶ τούτῳ μεγάλην εἰς τὰ ἀνάκτορα.
Ἀλλ’ ὁ πολυέλεος Κύριος, ὁ γινώσκων τὰ πάντα πρὸ τοῦ γενέσθαι, διήγειρε τὸν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεως τοῦ Ἰωάννου, ὅστις μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐλθὼν εἰς ἑαυτὸν καὶ ἀνανήψας, μετενόησεν ἐκ καρδίας, καὶ ἐλυπήθη μεγάλως διὰ τὸ μέγα κακὸν ὅπου ἔπαθεν· ὅθεν ἐζήτει καιρὸν καὶ τρόπον νὰ φύγῃ. Παρελθουσῶν ἔκτοτε δώδεκα ἡμερῶν εὗρε κατάλληλον τρόπον καὶ ἔφυγεν ἀπὸ τὸ κατηραμένον ἐκεῖνο παλάτιον, εὑρὼν δὲ καὶ πλοῖον ἀνεχώρησε διὰ τὴν Κριμαίαν, ἔνθα παρέμεινε δέκα μῆνας. Ἀλλὰ μὴ εὑρίσκων οὐδεμίαν ἀνάπαυσιν διὰ τὸ μέγα πτῶμα τῆς ἀρνήσεως, ἐσκέφθη καὶ ἀπεφάσισε νὰ ἀπέλθῃ καὶ νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ γλυκυτάτου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Μὲ τοιούτους ἀγαθοὺς λογισμοὺς ἐμβὰς εἰς πλοῖον ἦλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, καὶ ἐπῆγεν εἴς τινα πνευματικὸν πατέρα, παπᾶ Συμεὼν καλούμενον καὶ Ἀσκητήν τινα Ἱερεμίαν, εἰς τοὺς ὁποίους καὶ ἐφανέρωσε τὸν περὶ μαρτυρίου λογισμόν του. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι τὸν συνεβούλευσαν καὶ ἦλθεν εἰς Ἅγιον Ὄρος, ἐξελθὼν δὲ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἰβήρων, ἀπεστάλη παρὰ τῶν ἐκεῖσε Πατέρων εἰς τὴν Ἱερὰν Σκήτην τῆς Θεομήτορος Ἁγίας Ἄννης, παραγγείλαντες εἰς αὐτὸν νὰ εὕρῃ τὸν ἐν αὐτῇ ἀσκούμενον Ἱερομόναχον Βησσαρίωνα, τὸν καὶ πρὸ ἑνὸς ἔτους πρὸ τῆς ἀφίξεως τοῦ Ἰωάννου συνοδεύσαντα τὸν Ὁσιομάρτυρα Λουκᾶν εἰς Μυτιλήνην, ὅπου καὶ ἐμαρτύρησε.
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἰωάννης καὶ περιχαρὴς γενόμενος, ἦλθεν εἰς ταύτην τὴν Ἱερὰν Σκήτην, ἔνθα εὑρὼν τὸν ρηθέντα ἱερομόναχον Βησσαρίωνα, προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας του δεόμενος καὶ παρακαλῶν αὐτὸν νὰ τὸν δεχθῇ εἰς τὴν συνοδείαν του δι’ ὀλίγον καιρόν, ἵνα διορθωθῇ καὶ ὅ,τι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ γίνῃ.