ἀλλ’ ἔξω φρενῶν γενόμενοι ἐφώναζον συνεχῶς καὶ ἔκραζον τὸ ὄνομα τοῦ Μάρτυρος μὲ τοιαύτας ἐλεεινὰς καὶ μεγάλας φωνάς: «Ἀγγελῆ, ὦ Ἀγγελῆ!» καὶ οὕτως ἐβασανίζοντο πολλὰς ἡμέρας καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀπορρίψουν τὴν μιαράν των ψυχήν, ἕως οὗ ἐκάλεσαν τὴν γυναῖκα τοῦ Μάρτυρος καὶ ἔλαβον συγχώρησιν ἀπὸ αὐτὴν διὰ τὸν ἄδικον φόνον, τὸν ὁποῖον προὐξένησαν εἰς τὸν ἄνδρα της καὶ τότε ἐξεψύχησαν. Αὕτη ἡ φήμη διεδόθη εἰς ὅλους τοὺς πρώτους τῆς βασιλείας, ὅθεν καὶ συνεκροτήθη παρ’ αὐτῶν συμβούλιον μέγα περὶ τούτου καὶ ἐξεδόθη διαταγὴ ἰσχυρά, εἰς τὸ ἑξῆς νὰ μὴ βιάσουν κανένα Χριστιανόν, μηδὲ νὰ τὸν τιμωρήσουν διὰ νὰ γίνῃ Τοῦρκος, ἀλλ’ ὅστις ἐκ προαιρέσεώς του θέλει νὰ γίνῃ, ἂς γίνεται. Ἡ διαταγὴ δὲ αὕτη ἴσχυσεν ἐφ’ ὅσον ἦσαν ζῶντες ἐκεῖνοι οἱ ἀγάδες, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐξέδωσαν.
Κατὰ δὲ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἡγουμένευεν εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Πρώτης εἷς ἱεροπρεπὴς καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος, Ἀθανάσιος ὀνόματι, ὅστις ἐνεταφίασε τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Μάρτυρος εἰς τὸν ἴδιον τάφον τοῦ ἐκεῖ προηγουμενεύσαντος. Ἐκείνην ὅθεν τὴν νύκτα ἐφάνη ὁ Προηγούμενος ἐκεῖνος εἰς τὸν ὕπνον τοῦ ρηθέντος Ἀθανασίου καὶ τοῦ λέγει· «Τί ἔκαμες, ὦ Καθηγούμενε, καὶ ἐνεταφίασες τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Μάρτυρος εἰς τὸν τάφον τὸν ἰδικόν μου; Εἶμαι ἄξιος ἐγὼ νὰ συγκατοικήσω εἰς ἕνα τόπον μὲ τοιοῦτον Μάρτυρα; ὅθεν παρακαλῶ σε ἢ ἐκεῖνον μετατόπισον ἢ τὰ ἰδικά μου λείψανα». Οὕτω δοξάζει ὁ Θεὸς τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας· τὰ δὲ τέκνα τοῦ Μάρτυρος διὰ πρεσβειῶν αὖτοῦ ἠλευθερώθησαν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἀπῆλθον εἰς τὴν Βλαχίαν, ἐκεῖ δὲ γενόμενα δεκτὰ παρὰ τῶν αὐθεντῶν ηὐτύχησαν καὶ ἔγιναν μεγάλοι ἄρχοντες, διελθόντες ἐν εἰρήνῃ καὶ εὐτυχίᾳ καθ’ ἅπασαν τὴν ζωήν των. Ἀλλ’ εἴθε ταῖς τοῦ Ἁγίου Ἀγγελῆ θεαρέστοις πρεσβείαις νὰ διέλθωμεν καὶ ἡμεῖς ἐν εἰρήνῃ τὴν ζωήν μας καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν ἅπαντες μετὰ τὸν θάνατον τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.