Καὶ φέροντες αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ παλατίου, πλησίον τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὅπου καὶ τὸν μακάριον Σταμάτιον [1] ἀπεκεφάλισαν ἐκεῖ, καὶ τοῦ μακαρίου Ἀγγελῆ τὴν ἁγίαν κάραν ἀπέτεμον τὴν 1ην Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους ͵αχπ’ (1680), οἱ δὲ μαθηταί του καὶ ἄλλοι γνωστοὶ καὶ συγγενεῖς παρεφύλαττον ἀπὸ μακρόθεν καὶ παρετήρουν νὰ ἴδουν τὸ ἀποβησόμενον· καὶ κατὰ τὸ μεσονύκτιον βλέπουσιν, ὢ τοῦ θαύματος! ἓν φῶς θεϊκόν, ὡς στῦλον πύρινον, ὅπερ κατέβη ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἐπάνω εἰς ἐκεῖνο τὸ μαρτυρικὸν καὶ ἁγιώτατον λείψανον, καὶ ἐστέκετο ὥραν ἱκανήν· τοῦτο δὲ εἶδον ὄχι μόνον Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ Ἀγαρηνοί. Ὅθεν αὐτοὶ ἔδωκαν εἴδησιν διὰ τὸ θαῦμα τοῦτο καὶ εὐθὺς ἐξεδόθη διαταγὴ ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ ριφθῇ εἰς τὴν θάλασσαν τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Μάρτυρος.
Τοῦτο μαθόντες οἱ Χριστιανοὶ ἐπρόλαβεν ὁ σύλλογος τῶν γουναράδων καὶ δώσαντες τριακόσια γρόσια εἰς τὸν Μουσοὺρ ἀγᾶν ἠγόρασαν τὸ ἅγιον λείψανον· διὰ νὰ μὴ ἀντιληφθῇ δὲ τοῦτο οὐδείς, προσέταξεν ὁ προρρηθεὶς ἀγᾶς καὶ ἡτοίμασαν οἱ γουναράδες ἓν ἱστιοφόρον ἰδικόν των, πηγαίνοντες δὲ οἱ Τοῦρκοι μὲ ἄλλο πλοῖον τάχα διὰ νὰ ρίψουν τὸ λείψανον εἰς τὴν θάλασσαν μὲ τρόπον κρύφιον τὸ ἔρριψαν μέσα εἰς τὸ πλοῖον τῶν Χριστιανῶν, τὸ ὁποῖον παραλαβόντες οἱ γουναράδες ἦλθον καὶ τὸ ἐνεταφίασαν μετὰ πάσης τιμῆς καὶ εὐλαβείας εἰς τὸ Μοναστήριον, τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὴν νῆσον τῆς Πρώτης.
Ἔτυχε δὲ τότε εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὁ Μητροπολίτης Δρύστρας Παρθένιος, ἄνθρωπος ἀρετῇ καὶ μαθήσει καὶ εὐλαβείᾳ κεκοσμημένος καὶ ζηλωτὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ ὁποῖος ἀκούων τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Μάρτυρος Ἀγγελῆ, ἐξήτασεν ἀκριβῶς διὰ τὴν στερεάν του ὁμολογίαν καὶ διὰ τὰ μαρτύριά του καὶ διὰ τὸ ἅγιον φῶς, ὅπερ κατέβη οὐρανόθεν ἐπάνω εἰς τὸ θεῖόν του λείψανον, καὶ δι’ ὅλα τὰ ἄλλα. Ὅθεν ἐτίμησε τὸν Ἅγιον μὲ ἐγκώμια καθὼς ἔπρεπεν εἰς αὐτόν· ὅστις βεβαιώσας μὲ μαρτυρίας ὅσα ἀνωτέρω ἐσημειώσαμεν, ἐβεβαίωσε πρὸς τούτοις καὶ τὰ ἑξῆς ρηθησόμενα, δηλαδή, ὅτι μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου τρεῖς ὀνομαστοὶ μεγιστᾶνες τῆς βασιλείας τῶν Τούρκων, οἵτινες μάλιστα ἦσαν αἴτιοι τοῦ θανάτου τοῦ Μάρτυρος, ὁ Σαρὶ Ἀμπντουλάχογλους Γεντῆ Κουλὲ ἀγασῆ, ὁ βασιλικὸς μεξίνης, καὶ ὁ Γιακοὺπ Ἀγανούνογλους, ἠσθένησαν βαρέως καὶ κινδυνεύοντες εἰς θάνατον δὲν ἠδύναντο νὰ ξεψυχήσουν,