Εἶχε δὲ καὶ χρυσωρυχεῖα, καὶ μάρμαρα ἐξῆγεν ἐκλεκτά, ποικίλα καὶ διάλευκα, καθὼς μέχρι σήμερον φαίνονται τὰ ὡραῖα λατομεῖα των. Ἀλλ’ ὕστερον, μετὰ τὰς ἐπιδρομὰς τῶν βαρβάρων ἐρημωθεῖσα, ἔμεινεν ὡς σῶμα νεκρὸν καὶ πτῶμα ἀκαλλέστατον. Εὑρίσκοντο δὲ καὶ πολλοὶ Μοναχοὶ εἰς διεσπαρμένα Μονύδρια τῆς νήσου, οἵτινες εἶχον τὸν Ὅσιον Δανιὴλ γνήσιον ποιμένα καὶ διδάσκαλον, καθοδηγοῦντα αὐτοὺς καὶ ἐνεργῶς διδάσκοντα τηρεῖν πάσας τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, καὶ φυλάττειν σπουδαίως καὶ ἀσφαλῶς πάντα τὰ ἁρμόζοντα εἰς τὴν μοναχικὴν πολιτείαν.
Ἐπειδὴ δὲ ἡ Ἐκκλησία χάριτι Χριστοῦ ἔλαβε τὴν εἰρήνην καὶ τὴν πρώτην της καλλονὴν καὶ εὐπρέπειαν, βασιλευούσης τῆς Ἁγίας Θεοδώρας [2] καὶ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Μιχαὴλ τοῦ ὀρθοδοξοτάτου, τότε καὶ ὁ μέγας Ἰωαννίκιος δι’ ἀποκαλύψεως ἀπῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν μὲ τὸν Ὅσιον καὶ θαυμαστὸν ἐκεῖνον Ἅγιον Ἀρσάκιον εἰς στερέωσιν τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς τῶν ἁγίων εἰκόνων ἀναστυλώσεως. Ὁ δὲ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Δανιήλ, φθάσας εἰς γῆρας ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ, τὸν ὁποῖον ἐνεταφίασαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ κατ’ ἐντολήν του εἰς τὸ ἴδιον νησίδιον. Ὅθεν ἔλαβε καὶ τὴν ἐπωνυμίαν νὰ λέγηται ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ ἐν τῷ Θασίῳ ἤτοι ὁ εἰς τὸ τῆς νήσου Θάσου νησίδιον, εἰς δόξαν Θεοῦ. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.