Εὐσπλαγχνισθεὶς αὐτοὺς ὁ μέγας Ἰωαννίκιος ἔκαμε προσευχὴν πρὸς Κύριον καὶ παρευθὺς (ὢ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ!) τρέχοντες ἀπὸ τὰς φωλεάς των οἱ ὄφεις μετεπήδησαν ἀγεληδὸν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ πλέον ποσῶς δὲν ἐφάνησαν. Τοιοῦτον τεράστιον ἰδόντες οἱ Θάσιοι ηὐχαρίστησαν τὸν Ὅσιον ὡς ἔπρεπε καὶ ὡς Ἄγγελον Θεοῦ ἐτίμησαν καὶ ἐσεβάσθησαν. Καὶ μάλιστα ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Δανιήλ, ὢν τότε, ὡς εἴπομεν Ἡγούμενος ὅλων τῶν ἐκεῖ Μοναχῶν, δὲν ἐξεχώρισε πλέον ἀπὸ τὸν μέγαν Ἰωαννίκιον, ἀλλ’ ἠκολούθησεν αὐτὸν μετ’ αὐταπαρνήσεως. Θέλων δὲ νὰ λάβῃ καὶ ἕνα ἀδελφὸν ὑποτακτικόν του, ὡς καθ’ ὅλα ὑπήκοον καὶ ἀγαπητόν του, τὸ ὄνομα Εὐθύμιον, εἴπε πρὸς ἐκεῖνον ὁ μέγας Ἰωαννίκιος· «Μὴ κοπιάζῃς νὰ ἔλθῃς μεθ’ ἡμῶν, ἀδελφὲ Εὐθύμιε, ἀλλὰ διόρθωσε τὴν ψυχήν σου, διότι μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ὑπάγεις πρὸς τὸν Κύριον», ὅπερ καὶ ἐγένετο. Ἀνεπαύθη δὲ ἐν Κυρίῳ ὁ καλὸς ὑποτακτικὸς Εὐθύμιος καὶ ἐκληρονόμησε τὴν ἀΐδιον τοῦ Χριστοῦ Βασιλείαν. Ὁ δὲ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Δανιὴλ ἀπῆλθε μὲ τὸν μέγαν Ἰωαννίκιον πρὸς κατοικίαν εἰς ἓν σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐφώλευε πονηρὸς δαίμων, μαῦρος, τὴν ὄψιν καὶ φοβερὸς σφόδρα. Οἱ Ὅσιοι ὅμως ἰδόντες αὐτὸν ἔμειναν ἄφοβοι παντελῶς καὶ εἰς οὐδὲν τὰς ἀπειλὰς τοῦ δαίμονος ἐλογίσαντο. Βλέπων ὅθεν ὁ φθονερός, ὅτι δὲν ἔφευγον, μετεσχηματίσθη εἰς ὄφιν φοβερώτατον καὶ ἐτυλίχθη εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου Δανιήλ, τὸν δὲ μέγαν Ἰωαννίκιον ἐπλήγωσεν εἰς τὴν πλευρὰν καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδωκεν, ὥστε ἐκοίτετο μίαν ἑβδομάδα ἄφωνος. Καὶ εἶτα ὁ μὲν δαίμων ἔγινεν ἀφανής, οἱ δὲ Ὅσιοι ἔμειναν ἀνεπηρέαστοι μὲ τὴν χάριν καὶ βοήθειαν τοῦ Θεοῦ.

Μετὰ ταῦτα, ὁ μὲν μέγας Ἰωαννίκιος ἐπέστρεψεν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Τριχάλικος, τὸν δὲ Ὅσιον πατέρα ἡμῶν Δανιὴλ παρεκίνησε νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸ ποίμνιόν του, ὅπου ἦτο ἀνάγκη νὰ καθοδηγῇ καὶ νὰ ποιμαίνῃ τὰ πνευματικά του τέκνα, ὡς Ἡγούμενος καὶ πνευματικὸς πατήρ των. Ὅθεν ὑπακούσας ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του, ὅπου ἰδόντες οἱ ἀδελφοὶ ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην, διότι τοὺς ἐδίδασκε πάντοτε νὰ ζῶσιν ἐναρέτως, νὰ ἔχωσι τὴν κατὰ Θεὸν ἀγάπην πρὸς ἀλλήλους καὶ ὁμόνοιαν, νὰ εὐλαβῶνται καὶ νὰ σέβωνται τὸν Ἀρχιερέα τοῦ τόπου, καθότι τότε ἡ νῆσος Θάσος ἤκμαζε μὲ εὐδαιμονίαν, ἔχουσα καὶ πόλιν λαμπρὰν καὶ Ἀρχιερέα κάτοικον, ἔνθα καὶ ὁ περίφημος λιμὴν μὲ πύργους καὶ τείχη στερεά.