ΔΑΝΙΗΛ ὁ Ὅσιος καὶ ἀείμνηστος πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη κατὰ τοὺς χρόνους τῶν εἰκονομάχων, πιθανῶς ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη 741-775, σύγχρονος γενόμενος τοῦ Μεγάλου Ἰωαννικίου, τοῦ ὁποίου καὶ ἀκόλουθος ὕστερον ἐγένετο καὶ τὸν ὁποῖον ἠκολούθησεν, ὅταν ὁ θεῖος Ἰωαννίκιος ἦλθεν εἰς τὴν Θάσον καὶ ἐδίωξε τοὺς ὄφεις, οἵτινες ἔδακνον τοὺς κατοίκους τῆς νήσου, ὡς εἰς τὸν Βίον ἐκείνου φαίνεται. Γεννηθεὶς λοιπὸν ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ περὶ τὰ θεῖα εὐλαβεστάτους, ἐδιδάσκετο τὸν νόμον τοῦ Κυρίου καὶ ἐδείκνυεν ὡς τὸ φυτὸν τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, κατὰ τὸν Προφητάνακτα Δαβίδ, ὁπόσον ἔμελλε νὰ προκόψῃ καὶ νὰ καρποφορήσῃ. Ὅθεν καὶ μὲ τὸν καιρὸν ἀπέδωκε τὸν καρπὸν καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ ὡραιότατον.
Παιδιόθεν λοιπὸν ἔβαλε πρῶτον θεμέλιον τὴν ἐγκράτειαν καὶ σωφροσύνην, νηστεύων καὶ δαμάζων τὴν σάρκα, σβεννύων τὰς ὁρμὰς καὶ τὰ κινήματα τῆς σαρκὸς μὲ τὴν ἀντίδικον ἐγκράτειαν, τὸν δὲ θυμὸν ἐνίκα μὲ τὴν ταπείνωσιν· ὁμοίως καὶ τὰ ἐπίλοιπα πάθη ἐκυρίευε μὲ τὰς ἐναντίας ἀρετὰς καὶ τὰ ἔκαμνε τῆς ψυχῆς ὑπήκοα. Ἐπιθυμῶν δὲ νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ ἀγαθὰ καὶ νὰ σηκώσῃ τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τοῦ Κυρίου εὐαγγελικῶς, περιήρχετο τὰς ἐρήμους τῆς νήσου, ζητῶν τόπον ἐπιτήδειον ἡσυχίας. Καὶ εὑρὼν σπήλαιον ἀπόκρυφον εἰσῆλθεν ἐν αὐτῷ μόνος, μόνῳ τῷ Θεῷ διαλεγόμενος καὶ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος καὶ τρεφόμενος μὲ ἄγρια βότανα καὶ τῶν δένδρων τὰ ἀκρόδρυα. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ λύχνος δὲν εἶναι δίκαιον νὰ κρύπτηται ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλὰ νὰ τίθεται ἐπὶ τὴν λυχνίαν, ἵνα φέγγῃ εἰς ὅλους, οὕτω καὶ ἡ ἀρετὴ τοῦ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ κρυφθῇ μέχρι τέλους.
Μαθόντες ὅθεν τὴν ἰσάγγελον αὐτοῦ πολιτείαν καὶ τὴν ὑπεράνθρωπον ἐν τοιαύτῃ ἐρήμῳ διαγωγὴν πολλοὶ τῶν Θασίων, προσῆλθον εἰς αὐτὸν δεόμενοι νὰ τοὺς δεχθῇ καὶ νὰ τοὺς ἔχῃ μαθητὰς καὶ συναγωνιστὰς τῶν πόνων του. Ὅθεν ὁ Ὅσιος, ὑπακούων εἰς τὸ θεῖον κέλευσμα, τὸ λέγον «τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω», ὑπεδέχθη αὐτοὺς μετὰ μεγάλης χαρᾶς.