Εὐθὺς δὲ ἐφάνη εἰς ἐμὲ καὶ μοῦ λέγει· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀρχάγγελος Ραφαήλ· μὴ φοβηθῇς λοιπόν, ἀλλὰ δὸς δόξαν τῷ Θεῷ ἐπειδὴ τώρα διῆλθες τοὺς σκοτεινοὺς τόπους καὶ ἔφθασας εἰς τοὺς φωτεινούς». Ἀφ’ οὗ δὲ εἶπε ταῦτα, ἔγινεν ἄφαντος ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς μου· ἐγὼ δὲ ἤρχισα νὰ περιπατῶ. Καὶ μετὰ πέντε ἡμέρας ἦλθον εἰς τὸ σπήλαιον τοῦτο, ὅπου εὗρον λέαιναν νεκρὰν καὶ τοὺς δύο τούτους λέοντας, οἵτινες ἦσαν μικροί, νὰ κλαίουν ἐπὶ τοῦ πτώματος τῆς μητρός των, διότι δὲν εὕρισκον νὰ θηλάσωσιν· ὅθεν ἔλαβον ἐγὼ αὐτὰ καὶ τὰ ἀνέθρεψα ὡς γνήσιά μου τέκνα, ἀφ’ οὗ πρότερον ἔσκαψα καὶ ἔθαψα τὴν μητέρα των.
Μετὰ παρέλευσιν δύο ἐτῶν ἐξῆλθον ποτὲ τοῦ σπηλαίου κατὰ τὴν ἑβδόμην ὥραν τῆς ἡμέρας καὶ ἐκαθήμην μὲ τοὺς δύο τούτους λεοντιδεῖς. Καὶ ἰδοὺ βλέπω μανδήλιον ἐρριμμένον εἰς τὴν γῆν, λεπτότατον ὡς ἱστὸν ἀράχνης καὶ θαυμάσας εἶπον· «Πόθεν εὑρέθη τὸ μανδήλιον τοῦτο εἰς τὴν πανέρημον ταύτην;». Τὴν δὲ ἐπιοῦσαν εὑρίσκω πάλιν μετάξινα ὑποδήματα καὶ ἐθαύμασα αὖθις. Εἶτα περιστρέφων τοὺς ὀφθαλμούς μου, εἶδον γυναῖκα, ἡ ὁποία ἐκάθητο ἐπὶ λίθου, πολὺ ὡραίαν εἰς τὸ πρόσωπον καὶ ἐστολισμένην μὲ χρυσὸν καὶ πολυτίμητα φορέματα καὶ λέγω πρὸς αὐτήν· «Πόθεν ἦλθες ἐδῶ; καὶ τὶ διαβολικὸν σχῆμα εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖον φέρεις;». Ἡ δὲ φαινομένη ἐκείνη γυνὴ πικρῶς κλαίουσα ἔλεγεν· «Ἐγὼ ἡ ταλαίπωρος εἶμαι θυγάτηρ συγκλητικοῦ τινος ἄρχοντος τῆς Ρώμης καὶ χωρὶς νὰ θέλω μὲ ὑπάνδρευσαν οἱ γονεῖς μου· ὅθεν ἀπέφυγον κρυφίως τὸν θεσμὸν τοῦ γάμου καὶ τώρα πλανῶμαι εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰς ἐρήμους καὶ περιπατῶ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ χωρὶς νὰ ἠξεύρω ποῦ ὑπάγω. Μὴ μὲ βδελυχθῇς λοιπὸν τὴν δούλην σου, διότι καὶ ἐγὼ εἶμαι πλάσμα Θεοῦ». Αὕτη δὲ ἦτο δαίμων, ὅστις ἐτεχνεύθη τὸν τρόπον ἐκεῖνον χωρὶς ἐγὼ νὰ γνωρίσω τοῦτο. Ὅθεν εἶπον πρὸς αὐτήν· «Καὶ ποῦ θέλεις νὰ ὑπάγῃς; διότι ἐγὼ δέν σε ἀφήνω νὰ κάθησαι ὁμοῦ μὲ ἐμὲ εἰς τὸν τόπον τοῦτον». Ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «εἰς τὴν ἔρημον ταύτην ἦλθον νὰ κατοικήσω». Καὶ λοιπὸν παραλαβὼν αὐτὴν τὴν ἔφερα εἱς τὸ σπήλαιον καὶ τῆς ἔδωκα νὰ φάγῃ ἐκ τῶν ἀκροδρύων, τὰ ὁποῖα ἔτρωγον· ἔτρεχον δὲ ὡς βρύσις τὰ δάκρυα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς της, ὅθεν καὶ ἡ ψυχή μου ἐσπάραττεν.
Ὅταν ἐγένετο ἑσπέρας καὶ ἔψαλα τὸν ἑσπερινόν, ἔπεσα εἰς τὴν γῆν διὰ νὰ ἡσυχάσω ὀλίγον. Τότε ὅμως ἤρχισε νὰ μὲ πειράζῃ ὁ σατανᾶς· ἐγὼ δὲ ὅστις δὲν ἐπεθύμησά ποτε ἁμαρτίαν σαρκικήν, ἠράσθην τῆς γυναικὸς καὶ ἠθέλησα νὰ ἁμαρτήσω μὲ αὐτήν· καὶ παρευθὺς ἐκείνη ἔγινεν ἄφαντος.