Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς ηὐλόγησεν, ἤρχισε νὰ τοὺς ἐρωτᾷ λέγῳν· «Πόθεν εἶσθε, τέκνα μου; καὶ διὰ ποῖον τέλος ἤλθετε ἕως ἐδῶ;». Ἐκεῖνοι δὲ ἐφανέρωσαν εἰς αὐτὸν ὅλον τὸν σκοπόν των. Εἶπε δὲ ὁ Γέρων· «Δὲν εὑρίσκεται, τέκνα μου, οὐδεὶς μεταξὺ τῶν γεννητῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος δύναται νὰ κατανοήσῃ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. Τοιαύτην σπουδὴν καὶ προθυμίαν κατέβαλον καὶ ἐγὼ ὁ ἀνάξιος, ἀλλὰ διὰ νυκτὸς ἐφάνη τις εἰς ἐμὲ καὶ μοῦ λέγει; «Mὴ θέλῃς νὰ πειράζῃς τὸν Πλάστην σου, διότι δὲν δύνασαι νὰ προχωρήσῃς περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι σοῦ ἐπέτρεψεν» [1].

Ταῦτα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι ἐφοβήθησαν. Ἐπειδὴ δὲ ἐπλησίαζεν ἡ ἑσπέρα, λέγει ὁ Γέρων πρὸς αὐτούς· «Τέκνα μου, ἀποσυρθῆτε ὀλίγον ἀπ’ ἐδῶ, διότι ἔχω δύο παιδία, τὰ ὁποῖα ἔρχονται καθ’ ἑκάστην ἑσπέραν εἰς ἐμέ, καὶ εἶναι ἐνδεχόμενον, ὅταν αἴφνης σᾶς ἴδωσιν, νὰ ἀγριεύσωσι καὶ νὰ σᾶς φονεύσωσι». Ταῦτα λέγοντος τοῦ Γέροντος, ἰδοὺ ἔρχονται ἐκ τῆς ἐρήμου δρομαίως δύο λέοντες καὶ πίπτουσι πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Γέροντος ὀρυόμενοι· ἐκεῖνοι δὲ βλέποντες ταῦτα, ἀπὸ τὸν φόβον των ἔπεσον κατὰ γῆς. Τότε ὁ Γέρων, ἐπιθέσας τὰς χεῖρας ἐπὶ τῶν θηρίων, λέγει πρὸς αὐτά, ὡς νὰ ἦσαν λογικά· «Παιδία μου, ἦλθον πρὸς ἐμὲ ἄνθρωποί τινες ἐκ τῆς γῆς τῆς οἰκουμένης, καὶ προσέξατε νὰ μὴ τοὺς βλάψητε». Στραφεὶς δὲ εἶπε πρὸς τοὺς τρεῖς Μοναχούς· «Ἔλθετε, ἀδελφοί, νὰ ψάλωμεν τὸν ἑσπερινόν». Οἱ δὲ ἠγέρθησαν διὰ νὰ ψάλωσιν αὐτόν, καὶ τότε οἱ λέοντες πλησιάσαντες ἔλειχον τοὺς πόδας τοῦ Γέροντος.

Τὴν ἑπομένην ἡμέραν λέγουσιν οἱ Γέροντες εἰς τὸν Ὅσιον· «Εἰπὲ εἰς ἡμᾶς, τίμιε Πάτερ, πῶς ἦλθες εἰς ταύτην τὴν βαθεῖαν ἔρημον». Ὁ δὲ Γέρων ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ ἤμην υἱὸς συγκλητικοῦ τινος τῆς Ρώμης, Ἰωάννου καλουμένου, καὶ ὅταν ἡλικιώθην, μὲ ἠρραβώνισαν οἱ γονεῖς μου ἀκουσίως μου. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐτελείωσαν οἱ γάμοι καὶ ἔμελλον νὰ κλείσωσιν ἡμᾶς εἰς τὸν νυμφικὸν θάλαμον, τότε, ἐν ᾧ ὁ λαὸς ἔπαιζον ἔξω καὶ ἐκρότουν, ἐγὼ ἐξῆλθον μόνος σιωπηλὸς καὶ ἐκρύβην εἰς τὸν οἶκον γυναικός τινος χήρας, ἕως ἑπτὰ ἡμέρας· ἐθρήνουν δὲ πικρῶς οἱ γονεῖς μου καὶ μὲ ἐζήτουν. Μετὰ ταῦτα ἀνεχώρησα ἐκεῖθεν καὶ ἤρχισα νὰ περιπατῶ, συναντήσας δὲ καθ’ ὁδὸν γηραιόν τινα ἄνθρωπον, εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ποῦ πορεύεσαι, Πάτερ;», ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ὅπου ἔχεις σὺ σκοπὸν νὰ ὑπάγῃς, ἐκεῖ πορεύομαι καὶ ἐγώ». Καὶ λοιπὸν εὐθὺς ἠκολούθησα αὐτὸν καὶ μετὰ τρία ἔτη ἦλθον εἰς τοῦτον τὸν τόπον. Ὀλίγας δὲ ἡμέρας πρὶν ἢ ἔλθω ἐδῶ, κοιμώμενός ποτε καὶ ἐξυπνήσας, δὲν εἶδον τὸν συνοδίτην μου γέροντα· ὅθεν ἤρχισα νὰ κλαίω καὶ νὰ λυπῶμαι.