Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Ναὸς ἦτο μικρὸς καὶ ὑπῆρχε μεγάλη στενοχωρία ἐκ τοῦ πλήθους τῶν εἰσερχομένων, διὰ τοῦτο οἱ μεταγενέστεροι πολῖται τῆς Χίου ἠθέλησαν νὰ τὸν μεγεθύνωσι. Λοιπὸν ἐπῆραν ἐντὸς τῆς περιοχῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ὁ τάφος τῆς Ὁσίας, καὶ ἐνῷ ἔσκαπτον ἐντὸς τοῦ τάφου, εὑρέθη κατὰ θείαν οἰκονομίαν κεκρυμμένη, ἄρρητον εὐωδίαν ἀποπνέουσα καὶ μὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς θείας Χάριτος δεδοξασμένη ἡ ἁγία καὶ σεβασμία της κεφαλή· διότι τὴν ὥραν ἐκείνην ἀσπασάμενος αὐτὴν παράλυτός τις ἠνωρθώθη καὶ γυνή τις μογιλάλος ὡμίλησε καθαρῶς. Ἔγινε δὲ μεγάλη χαρὰ καὶ μεγάλη συνδρομὴ τῶν Χριστιανῶν εἰς προσκύνησίν της, καὶ οὐχὶ μόνον οἱ ἡμέτεροι, ἀλλὰ καὶ ὁ τότε ἐξουσιαστὴς τῆς Χίου Γενοβέζος τὴν εἶδε, καὶ μαρτυρίαν ἔγγραφον ἔδωκεν, ὅτι εἶναι ἀληθῶς ἡ κάρα τῆς Ὁσίας Ματρώνης, ὅθεν καὶ ἑορτὴ τελεῖται εἰς τὰς δέκα πέντε τοῦ Ἰουλίου μηνὸς, εἰς μνήμην τῆς εὑρέσεως. Πολλὰ δὲ καὶ ἐξαίσια θαύματα ἐτέλεσεν ἡ Ἁγία εἰς διαφόρους περιστάσεις, παλαιοτέρας τε καὶ νεωτέρας, τὰ ὁποῖα ἐὰν θελήσωμεν νὰ γράψωμεν ὅλα, δὲν θὰ ἐπαρκέσῃ εἰς ἡμᾶς ὁ χῶρος τοῦ βιβλίου· διὰ τοῦτο ἀφήνοντες τὰ πολλὰ μεταφέρομεν ἐνταῦθα δύο μόνον εἰσέτι εἰς δόξαν αὐτῆς καὶ εἰς ὠφέλειαν τῶν πιστῶν, καὶ ἐκ τῶν ὀλίγων τούτων ἂς ἐννοήσωσι πάντες τὴν χάριν τῶν ἰαμάτων μὲ τὴν ὁποίαν ἐπλουτίσθη παρὰ Χριστοῦ ἡ περικαλλεστάτη νύμφη αὐτοῦ Ματρῶνα.
Κατὰ τὸ ἔτος ͵αψ’ (1700) ἦλθεν ἀπὸ τὴν Εὐρώπην εἷς ἄνθρωπος χωλὸς καὶ κατὰ τοὺς δύο πόδας, ὅστις δεν ἠδύνατο παντελῶς νὰ σταθῇ εἰς τοὺς πόδας του, ἀλλὰ καθήμενος ἐπάνω εἰς ὑποζύγιον ἐπῆγεν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ὁσίας, καὶ ἐκεῖ πάλιν ὑποστηριζόμενος ἐπάνω εἰς δύο ράβδους εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μετὰ πίστεως μεγάλης ἔπεσεν εἰς τὸν τάφον τῆς Ἁγίας καὶ διῆλθεν ἐκεῖ ἡμέρας τινάς, ἕως τῆς εἰκοστῆς τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός, κατὰ τὴν ὁποίαν τελεῖται ἡ θεία μνήμη αὐτῆς. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην ἠνωρθώθη παραδόξως ὁ ἄνθρωπος καὶ περιεπάτησε χωρὶς ράβδον, καὶ εἰς τὸ ἑξῆς περιεπάτει ἀνεμπόδιστα, δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ τὴν αὐτοῦ Ἁγίαν Ματρῶναν· ὅθεν καὶ πρὸς εὐχαριστίαν αὐτῆς ἐχρύσωσε δι’ ἐξόδων του τὸ κουβούκλιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἐπάνω εἰς τὸν ἱερὸν τάφον τῆς Ὁσίας, καθὼς ἔτι καὶ τὴν σήμερον φαίνεται, εἶτα ἀπελθὼν εἰς τὴν Βενετίαν καὶ ἐπιστρέψας προσέφερε τρία ὀρειχάλκινα κηροπήγια μεγάλα καὶ ἕνα πολυέλαιον εἰς μνήμην τοῦ εἰς αὐτὸν γενομένου θαύματος.