ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΣ καλεῖται Εἰκὼν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εὑρισκομένη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἰδιαιτέρως ἐν αὐτῇ τιμωμένη ὡς προστάτις τῆς Μονῆς ταύτης διὰ τὴν ἀείρροον χάριν, ἥτις ἀναδίδεται ἐξ αὐτῆς καὶ διὰ τὰ πολλὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα γοργῶς καὶ προθύμως ἐπιτελεῖ πανταχοῦ καὶ πάντοτε εἰς πάντας τοὺς μετὰ πόθου καὶ πίστεως ἐπικαλουμένους αὐτήν. Ἀπεκλήθη δὲ Γοργοϋπήκοος ὑπ’ αὐτῆς ταύτης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀκούσατε ἀπ’ ἀρχῆς τὰ περὶ τῆς ἁγίας ταύτης Εἰκόνος.

Ἔξωθι καὶ εἰς τὴν ἐμπροσθίαν πλευρὰν τῆς κοινῆς τραπέζης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἦτο ἀπὸ ἀμνημονεύτων ἐτῶν ἐζωγραφισμένη εἰς τὸν τοῖχον Εἰκὼν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία κατὰ τοὺς παλαιοτέρους Πατέρας ἱστορήθη ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου, τοῦ κτίτορος τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, ἤτοι κατὰ τὸν ΙΑ’ αἰῶνα. Ὅμως παρὰ τὴν πάροδον τοσούτου χρόνου καὶ τὴν μεσολαβήσασαν καταστροφὴν καὶ ἀνακαίνισιν τῆς Μονῆς, ἡ μορφὴ καὶ τὸ ἐκτύπωμα τῆς ἱερᾶς ταύτης Εἰκόνος δὲν ἐφθάρη, ἀλλ’ οὔτε διελύθη τόσον, ὃσον ἀπῄτει ἡ πολυχρονιότης καὶ πολυκαιρία τῆς χρονολογίας της. Ἐκ τούτου ὅθεν γνωρίζεται, ὅτι παρὰ τῆς θείας Προνοίας ἦτο προωρισμένον νὰ διαφυλαχθῇ χωρὶς νὰ φθαρῇ τόσους χρόνους, καίτοι εἰς συνήθη καὶ μετρίαν τιμὴν σεβομένη, διὰ νὰ φανῇ εἰς τοὺς ἐσχάτους καιροὺς δεδοξασμένη, θαυματουργὸς καὶ ἐπίσημος καί, μετὰ Θεόν, τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς προστάτις ἔνθερμος καὶ κυβερνῆτις ὑπέρμαχος, ὡς αὐτὴ μόνη της ἐδήλωσεν εἰς τὸν τραπεζάρην, ὅταν κατ᾽ οἰκονομίαν εἰς αὐτὸν ἐθαυματούργησεν.

Ἔμπροσθεν λοιπὸν αὐτῆς τῆς θαυματουργοῦ ἁγίας Εἰκόνος ἦτο διάβασις, διὰ τῆς ὁποίας οἱ Πατέρες ἐπήγαιναν εἰς τὴν τράπεζαν· ὁ τραπεζάρης ὅμως διέβαινεν ἐκεῖθεν συνεχέστερον, νύκτα καὶ ἡμέραν, πρὸς ἐκτέλεσιν τῶν ὑπηρεσιῶν του, ὡς ἀπῄτει τὸ διακόνημά του, τὴν δὲ νύκτα ἤναπτε καὶ δᾳδία διὰ νὰ βλέπῃ. Κατὰ δὲ τὸ σωτήριον ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ χίλια ἑξακόσια ἑξήκοντα τέσσαρα, διερχόμενος κατὰ τὴν συνήθειάν του ὁ τότε τραπεζάρης, Νεῖλος καλούμενος, ἔμπροσθεν τῆς ἁγίας Εἰκόνος μὲ δᾳδία ἀναμμένα, ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν πρὸς αὐτόν: «Ἄλλοτε νὰ μὴ διέλθῃς ἐντεῦθεν μὲ δᾳδία, καπνίζων τὴν ἐμὴν Εἰκόνα». Αὐτὸς δὲ μὴ ἀντιληφθεὶς ὅτι ἐκ τῆς ἁγίας Εἰκόνος ἐξῆλθεν ἡ φωνή, ἀλλ’ ἐξ ἀνθρώπου νομίσας ταύτην, ὅτι δηλαδὴ κάποιος ἐκ τῶν ἀδελφῶν πειράζει αὐτόν, δὲν ἐνδιεφέρθη ποσῶς, ἀλλ’ ἐξηκολούθει τὴν συνήθειάν του.