Ὁ δὲ Ἅγιος λέγει πρὸς αὐτόν· «Τί ἐπαναλαμβάνεις τοὺς ἰδίους λόγους, καὶ ἐπιστρέφεις εἰς τὰ ἴδια, ὡς τὰ παιδία τὰ ὁποῖα παίζουν εἰς τὸν ἀγρόν; Γνώριζε βεβαίως καὶ ἀλαθήτως, ὅτι οὔτε διὰ δωρεῶν οὔτε δι’ ἀπειλῶν, οὔτε δι’ ἄλλου τινὸς τρόπου θέλεις δυνηθῇ νὰ μὲ νικήσῃς. Μάλιστα λυποῦμαι καὶ κλαίω πικρῶς καὶ διὰ τὴν ἀπώλειάν σου, καθόσον δὲν σὲ ἀρκεῖ τὸ νὰ εὑρίσκεσαι εἰς τὴν πλάνην μόνος σύ, ἀλλὰ βιάζεις καὶ τοὺς ἄλλους παρασύρων εἰς τὴν ἀσέβειαν. Δὲν ἠξεύρεις, ὅτι τὰ εἴδωλα, τὰ ὁποῖα σέβεσθε, εἶναι ξύλα, λίθοι καὶ μέταλλα, ἀπὸ ἀνθρώπους γενόμενα; Πόση ἀτοπία καὶ ἀσέβεια εἶναι λοιπὸν νὰ προσκυνῆτε ἀντὶ τοῦ Δημιουργοῦ τὸ κτίσμα καὶ δημιούργημα; Τίς ἔχων γνῶσιν θέλει προσκυνήσει τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ πώποτε;».
Θυμωθεὶς εἰς ταῦτα ὁ τῆς ἀπωλείας ὑπόδουλος, ἐπειδὴ δὲν εἶχε πλέον ἐλπίδα τινὰ εἰς αὐτόν, προσέταξε ὁ τῶν λίθων ἀναισθητότερος νὰ ἐκβάλωσι τὸν Ἅγιον ἔξω τῆς πόλεως καὶ νὰ λιθοβολήσωσιν αὐτόν. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀπερχόμενος ἵνα λάβῃ εἰς τὸν διατεταγμένον τόπον τὸν θάνατον, ἔλεγε ταῦτα εἰς ἔλεγχον τῶν παρανόμων ἐννόμως εὐχόμενος· «θεοὶ οἳ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν ἐκ τῆς γῆς» (Ἰερ. ι’ 11). Καθ’ ὅν χρόνον λοιπὸν ἐλίθαζον αὐτὸν διὰ πλήθους λίθων, εἶχε τὰς χεῖρας καὶ τὰ ὄμματα ὑψωμένα πρὸς οὐρανὸν λέγων· «Δέξαι, Κύριέ, μου, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, ὡς εὐπρόσδεκτον θυσίαν μου τὴν διὰ τῶν λίθων τελείωσιν, καὶ συναρίθμησόν με μετὰ τῶν δούλων σου». Ταῦτα εἰπών, ἔλαβε τὸν μακάριον στέφανον παρὰ Χριστοῦ τοῦ οὐρανίου Βασιλέως ἀξιωθεὶς νὰ βασιλεύῃ μετ’ αὐτοῦ αἰωνίως. Ἦτο δὲ τότε ἡ πρώτη τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ καὶ σεβάσμιον λείψανον ἔλαβόν τινες φιλομάρτυρες καὶ ἐνεταφίασαν μὲ μεγάλην λαμπρότητα εἰς τὴν Δαμασκὸν εἰς τὸν πατρικὸν αὐτοῦ κλῆρον, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς ἐν Τριάδι Θεότητος. Ἀμήν.