ΑΝΑΝΙΑΣ ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εὑρίσκετο σωματικῶς ἐπὶ τῆς γῆς, διέμενε δὲ εἰς τὴν Δαμασκόν. Ἦτο δὲ τότε ἡγεμὼν εἰς τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἄνθρωπός τις τύραννος καὶ σκληρός, ὀνόματι Λουκιανός, ὅστις ἔτρεφε μεγάλην μανίαν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, προσπαθῶν νὰ φαίνεται διὰ παντὸς τρόπου ὑπήκοος καὶ εὐπειθὴς εἰς τὰ προστάγματα τῶν βασιλέων τὰ παράνομα καὶ ἀσεβῆ. Ὅσοι λοιπὸν ὁμολόγουν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν Θεὸν ἀληθῆ, τοὺς ἐτιμώρει μὲ διάφορα κολαστήρια, χρησιμοποιῶν ὡς ὄργανά του σκληροὺς ὑπηρέτας, οἱ ὁποῖοι ἐτιμώρουν τοὺς Χριστιανοὺς ἄλλους μὲν εἰς τὸ πῦρ καταφλέγοντες, ἄλλους εἰς ποταμοὺς καὶ θαλάσσας βυθίζοντες, ἄλλους βορὰν εἰς τὰ θηρία παραδίδοντες καὶ ἄλλους ποικιλοτρόπως καὶ ἀπανθρώπως βασανίζοντες.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν λοιπὸν εὑρίσκετο καὶ ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Ἀπόστολος εἰς τὴν πόλιν τῆς Δαμασκοῦ, ὡς εἴπομεν, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐμφανισθεὶς ὁ Κύριος ἐν ὁράματι, τὸν ἐκάλεσεν ἐξ ὀνόματος, λέγων· «Ἀνανία· ὁ δὲ εἶπεν· Ἰδοὺ ἐγώ, Κύριε· ὁ δὲ Κύριος πρὸς αὐτόν· Ἀναστὰς πορεύθητι ἐπὶ τὴν ρύμην τὴν καλουμένην εὐθεῖαν, καὶ ζήτησον ἐν οἰκίᾳ Ἰούδα Σαῦλον ὀνόματι, Ταρσέα ἰδοὺ γὰρ προσεύχεται καὶ εἶδεν ἐν ὁράματι ἄνδρα ὀνόματι Ἀνανίαν εἰσελθόντα καὶ ἐπιθέντα αὐτῷ χεῖρα, ὃπως ἀναβλέψῃ. Ἀπεκρίθη δὲ Ἀνανίας· Κύριε, ἀκήκοα ἀπὸ πολλῶν περὶ τοῦ ἀνδρὸς τούτου, ὅσα κακὰ ἐποίησε τοῖς Ἁγίοις σου ἐν Ἱερουσαλήμ· καὶ ὧδε ἔχει ἐξουσίαν παρὰ τῶν Ἀρχιερέων δῆσαι πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομά Σου. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· Πορεύου, ὅτι σκεῦος ἐκλογῆς μοί ἐστιν οὗτος τοῦ βαστάσαι τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ. Ἐγὼ γὰρ ὑποδείξω αὐτῷ ὅσα δεῖ αὐτὸν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματός μου παθεῖν» (Πράξ. θ’ 10-16).
Ταῦτα μὲν εἶπε πρὸς τὸν Ἀνανίαν ὁ Κύριος. Ὁ δὲ Σαῦλος ἡμέρας ὀλίγας πρότερον, ἔχων μῖσος πολὺ κατὰ τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου, προσελθὼν εἰς τὸν Ἀρχιερέα «ᾐτήσατο παρ’ αὐτοῦ ἐπιστολὰς εἰς Δαμασκὸν πρὸς τὰς συναγωγάς, ὅπως, ἐάν τινας εὕρῃ» καθ’ ὁδὸν «ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας» (Πράξ. θ’ 2), ὁδηγήσῃ δεδεμένους εἰς Ἱερουσαλήμ. Ἐν ᾧ δὲ ἐπορεύετο καὶ προσήγγιζεν εἰς τὴν Δαμασκόν, ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτὸν φῶς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ· καὶ πεσὼν ἐπὶ τὴν γῆν, ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν πρὸς αὐτόν· «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;». Εἶπε δέ· «Τίς εἶ, Κύριε;».