Σελίδα 4 από 4
«Τὰς ὀζούσας σάρκας ἆρον καὶ πόρρω ἀποσκοράκισον ἀπ’ ἐμοῦ· ἥλιος γὰρ οὖσα καὶ φῶς οὐ δύναμαι σκότους καὶ δυσωδίας ἀνέχεσθαι»· ἤτοι σήκωσε τὰς βρωμισμένας σάρκας καὶ ρίψε αὐτὰς μακρὰν ἀπ’ ἐμοῦ, διότι ἐγὼ εἶμαι ἥλιος καὶ φῶς καὶ δὲν δύναμαι νὰ ὑποφέρω νὰ ἔχω πλησίον μου σκότος καὶ δυσωδίαν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶχε πληροφορίαν ὅτι εἶναι θεϊκὸν τὸ ὅραμα, ἀλλὰ εἶχεν ἀμφιβολίαν μήπως εἶναι ἁπλῶς ὄνειρον, διὰ τοῦτο ἠργοπόρει νὰ τελειώσῃ τὸ πρόσταγμα· διὰ τοῦτο φαίνεται ἡ Ἁγία διὰ δευτέραν φορὰν καὶ τοῦ λέγει τὰ ἴδια· ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Ἀσκητὴς δὲν ἠδύνατο νὰ καταλάβῃ ποία ἦτο ἡ φαινομένη καὶ τί ἠννόει μὲ ἐκεῖνα ποὺ τοὺ ἔλεγε, φαίνεται καὶ τρίτην φορὰν καὶ μὲ φοβερισμοὺς μεγάλους τὸν προστάσσει νὰ βάλῃ εἰς ἔργον ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε, λέγουσα τὸ ὄνομά της ποία εἶναι καὶ δεικνύουσα μὲ τὸν δάκτυλόν της τὸν τόπον τοῦ μνήματος.
Ὁ δὲ ἡσυχαστὴς ἐκεῖνος ἐξύπνησε παρευθὺς καὶ σπουδαίως δραμὼν ἐφανέρωσε τὴν ἀποκάλυψιν εἰς τὸν λαὸν τῆς πόλεως ἐκείνης καὶ τοῦτο ἀκούσαντες ἐκεῖνοι συνέδραμον ὅλοι κοινῶς εἰς τὸν τόπον τοῦ μνήματος, ὡσὰν νὰ ἔμελλον νὰ ἀνοίξουν κανένα μεγάλον θησαυρόν, καὶ σκάπτοντες τὴν γῆν, ὅταν ἐπλησίασαν εἰς τὸ ἅγιον λείψανον, ἐξῆλθε πολλὴ καὶ θαυμαστὴ εὐωδία· εὑρόντες δὲ αὐτό, ἐθαύμασαν καὶ ἐξεπλάγησαν, ὅτι ὕστερον ἀπὸ τόσους χρόνους, ποὺ ἦτο σκεπασμένον μέσα εἰς τὴν γῆν, εὑρέθη σῷον καὶ ἀκέραιον καὶ παντελῶς ἀδιάφθορον. Λοιπὸν ἀνακομίσαντες αὐτὸ μετ’ εὐλαβείας, τὸ ἔφεραν μετὰ ψαλμῳδιῶν καὶ θυμιαμάτων καὶ τὸ ἀπέθηκαν ἐντίμως εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων [4]. Πόσα δὲ θαύματα ἐτέλεσεν ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, τότε ποὺ ἐφανερώθη τὸ ἅγιον λείψανον καὶ τελεῖ ἀκόμη ἕως τῆς σήμερον εἶναι ἀδύνατον νὰ τὰ γράψωμεν διὰ τὸ πλῆθος· διότι καὶ χωλοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ παραλυτικοὺς καὶ κάθε εἴδους ἀσθενείας καὶ κάθε πάθος θανατηφόρον ἐθεράπευσε καὶ θεραπεύει καὶ μόνη ἡ ἀφὴ τῆς ἁγίας λάρνακος ἀποδιώκει κάθε νόσημα καὶ ἀφθόνως ὡς πηγὴ ἀνεξάντλητος προχέει καὶ πλημμυρεῖ τὰ ἰάματα εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους, Χάριτι τοῦ αὐτὴν μεγαλύναντος καὶ ἀντιδοξάσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Σηλύβρια· ἀρχαία πόλις τῆς Θρᾴκης ἐπὶ τῆς Προποντίδος, 55 χ.λ.μ. δυτικῶς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ κωμόπολις Ἐπιβάται κεῖται ἐπὶ τῆς αὐτῆς πρὸς τὴν Προποντίδα ἀκτὴ τῆς Θρᾴκης, μεταξὺ Μεγάλου Ζεύγματος (Μπουγιοὺκ Τσεκμετζὲ) καὶ Σηλυβρίας, ἀφ’ ἧς ἀπέχει 10 χ.λ.μ. πρὸς Ἀνατολάς.
[2] Καλλικράτεια· πόλις τῆς νοτιοανατολικῆς Θρᾴκης ἐπὶ τοῦ κόλπου τοῦ Ἀθύρα (τουρκιστὶ Μπουγιοὺκ Τσεκμετζέ). Ἐν αὐτῇ πρὸ τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν διέμενον περὶ τὰς πεντακοσίας ἑλληνικαὶ οἰκογένειαι καὶ ἐσῴζετο βυζαντινὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς «τῆς Ἐπιβατηνῆς», τῆς σήμερον δηλαδὴ ἑορταζομένης, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε παλαιότερον ἀποτεθῆ τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον.
[3] Ἐκ τῶν νεκρωσίμων ἀποστίχων τοῦ γʹ ἤχου μελοποιηθέντων ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἐκ τοῦ δαβιτικοῦ «Εὐφραινομένων πάντων ἡ κατοικία ἐν σοὶ» (Ψαλμ. πϛʹ 7).
[4] Βραδύτερον οἱ Καλλικρατεῖς ἀνήγειραν καὶ Ναὸν περίβλεπτον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς «τῆς Ἐπιβατηνῆς» εἰς Καλλικράτειαν, τὸ ἱερὸν ὅμως ἐκείνης λείψανον, ἄγνωστον πῶς, μετεκομίσθη ἀπὸ Καλλικρατείας εἰς τὸ Βελιγράδιον καὶ εὑρίσκετο ἐκεῖ ἕως εἰς τὸ 1500, ὅτε ἐκυριεύθη ὑπὸ τῶν Τούρκων, τότε δὲ μετεκομίσθη πάλιν (καθὼς λέγει ὁ Μελέτιος Ἀθηνῶν εἰς τὸν γʹ τόμον τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας», σελ. 450) εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εὑρίσκετο τιμώμενον εἰς τὸ Πατριαρχεῖον ἕως εἰς τὸ 1638. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην πατριαρχεύσας ὁ ἀπὸ Ἀδριανουπόλεως Παρθένιος, ὁ ἐπονομαζόμενος Γέρων, ἔλαβε χρήματα πολλὰ (καθὼς λέγουσιν) ἀπὸ τὸν Βασίλειον τὸν ἡγεμόνα τῆς Μολδοβλαχίας, διὰ νὰ πληρώσῃ τὰ πολλὰ χρέη τοῦ Πατριαρχείου καὶ ἔδωσε κρυφίως εἰς τὸν ἡγεμόνα τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον, τὸ ὁποῖον κατετέθη καὶ εὑρίσκεται ἕως τῆς σήμερον εἰς τὴν ἐν Ἰασίῳ Μονὴν τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν πλεῖστα θαύματα ἐπιτελοῦν. Ὅθεν καὶ παλαιότερον συνέτρεχον εἰς τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας (ἥτις τελεῖται κατὰ τὴν σήμερον 14ην Ὀκτωβρίου) ὅλη σχεδὸν ἡ Μολδοβλαχία, ἡ Οὑγγροβλαχία καὶ ἡ Βουλγαρία. Ἀλλὰ καὶ νῦν οἱ ἐν Ρουμανίᾳ Ὀρθόδοξοι μεγάλως τιμῶσιν αὐτό. Πρό τινος δὲ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποσταλέντες ὡς ἐκπρόσωποι αὐτῆς δι’ ἄλλην ὑπόθεσιν ἐκφράζουσι τὸν θαυμασμόν των διὰ τὴν εὐλάβειαν τοῦ λαοῦ πρὸς τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον.
