Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ τῆς Νέας.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπήλαυσεν ὅλα τὰ θεῖα καλά, τὰ ὁποῖα εἶχε τότε ἡ Κωνσταντινούπολις, ἤτοι ἀφ’ οὗ προσεκύνησε πολλοὺς ἁγίους Ναοὺς καὶ πολλῶν Ἁγίων λείψανα καὶ ἔλαβε τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῶν ἁγίων ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο ἐκεῖ, ἔφυγε καὶ ἐκεῖθεν καὶ ἐπῆγεν ἀντικρὺ εἰς τὴν Χαλκηδόνα, ἐκεῖθεν δὲ πάλιν ἀναχωρήσασα ἦλθεν εἰς τὴν Ἡράκλειαν εἰς τὸ μέρος τοῦ Πόντου. Καὶ οὕτως εἰπεῖν περιήρχετο τόπους πολλοὺς ὡς ἡ ᾀσματικὴ νύμφη, διὰ νὰ εὕρῃ τὸν νοητὸν αὐτῆς Νυμφίον Χριστόν, τοῦτ’ ἔστι διὰ νὰ εὕρῃ ἀφ’ ἑνὸς μὲν Ἁγίους νὰ διδαχθῇ τὴν ἀρετὴν καὶ τόπον ἁρμόδιον διὰ τὴν λατρείαν καὶ εὐαρέστησιν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀφ’ ἑτέρου διὰ μὴ τὴν εὕρουν οἱ γονεῖς της καὶ τὴν ἐμποδίσουν, οἱ ὁποῖοι ὀδυνώμενοι τὴν ἐζήτουν ἀπὸ τόπου εἰς τόπον. Καὶ οἱ μὲν γονεῖς της πολλὰς πόλεις καὶ χώρας περιελθόντες καὶ μὴ εὑρόντες αὐτὴν ἐπέστρεψαν εἰς τὴν οἰκίαν των καὶ ἡσύχασαν.

Ἡ δὲ μακαρίᾳ Παρασκευή, φθάσασα εἰς τὴν Ἡράκλειαν, καθὼς εἴπομεν, εὗρεν Ἐκκλησίαν τινὰ τῆς Θεοτόκου καὶ μετὰ πνευματικῆς χαρᾶς εἰσελθοῦσα εἰς αὐτήν, ἔπεσε κάτω εἰς τὸ ἔδαφος καὶ τὸ κατέβρεξε μὲ τὰ δάκρυά της, προσευχομένη εἰς τὴν Θεοτόκον, τὴν ὁδηγὸν τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, νὰ τὴν ὁδηγήσῃ καὶ νὰ τὴν φωτίσῃ τί νὰ κάμῃ. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ, εἰς τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, πέντε ὁλόκληρα ἔτη, κάθε εἶδος ἀρετῆς μεταχειριζομένη καὶ ἀγωνιζομένη ἡ ἀοίδιμος μὲ προσευχὰς ὁλονυκτίους, μὲ νηστείας παντοτεινάς, μὲ κτυπήματα τοῦ στήθους καὶ μὲ δάκρυα ἀέναα. Ὕπνον δὲ ἐλάμβανεν ὀλίγον διὰ τὴν ἀνάγκην τῆς φύσεως ἐπάνω εἰς τὴν γῆν χωρὶς στρῶμα· ἐπάνω δὲ εἰς ὅλα ἦτο θαῦμα νὰ βλέπῃ τις τὸ ταπεινόν της ἦθος καὶ τὴν μετριοφροσύνην της, διὰ τῶν ὁποίων ἐκαθάρισε τὴν καρδίαν της ἀπὸ ὅλα τὰ κοσμικὰ καὶ πρὸς μόνον τὸν Θεὸν εἶχεν ἐστραμμένους τοὺς λογισμούς της καὶ τὰ φρονήματά της καὶ ὅλην τὴν ἐπιθυμίαν καὶ ἀγάπην της.

Εἶχε δὲ πόθον πολὺν ἡ Ἁγία νὰ ὑπάγῃ καὶ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα διὰ νὰ προσκυνήσῃ τοὺς Ἁγίους Τόπους και θερμῶς παρεκάλει τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Παναγίαν αὐτοῦ Μητέρα νὰ τὴν ἀξιώσουν τοῦ ποθουμένου. Ὅθεν καὶ εἰσηκούσθη ἡ δέησίς της, ἐπειδή, ἀφ’ οὗ ἀρκετὰ ἐγυμνάσθη εἰς τὰς ἀρετὰς ἐκεῖ εἰς τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, ᾠκονόμησεν ὁ Θεὸς καὶ εὑρέθησάν τινες καὶ τὴν ἐπῆραν εἰς τὴν συνοδίαν των καὶ ἐπῆγε κατὰ τὸν πόθον της εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Προσκυνήσασα δὲ τοὺς Ἁγίους Τόπους ἦλθεν εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου καὶ εὑροῦσα γυναικεῖον Μοναστήριον κατῴκησεν εἰς αὐτό.


Ὑποσημειώσεις

[1] Σηλύβρια· ἀρχαία πόλις τῆς Θρᾴκης ἐπὶ τῆς Προποντίδος, 55 χ.λ.μ. δυτικῶς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ κωμόπολις Ἐπιβάται κεῖται ἐπὶ τῆς αὐτῆς πρὸς τὴν Προποντίδα ἀκτὴ τῆς Θρᾴκης, μεταξὺ Μεγάλου Ζεύγματος (Μπουγιοὺκ Τσεκμετζὲ) καὶ Σηλυβρίας, ἀφ’ ἧς ἀπέχει 10 χ.λ.μ. πρὸς Ἀνατολάς.

[2] Καλλικράτεια· πόλις τῆς νοτιοανατολικῆς Θρᾴκης ἐπὶ τοῦ κόλπου τοῦ Ἀθύρα (τουρκιστὶ Μπουγιοὺκ Τσεκμετζέ). Ἐν αὐτῇ πρὸ τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν διέμενον περὶ τὰς πεντακοσίας ἑλληνικαὶ οἰκογένειαι καὶ ἐσῴζετο βυζαντινὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς «τῆς Ἐπιβατηνῆς», τῆς σήμερον δηλαδὴ ἑορταζομένης, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε παλαιότερον ἀποτεθῆ τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον.

[3] Ἐκ τῶν νεκρωσίμων ἀποστίχων τοῦ γʹ ἤχου μελοποιηθέντων ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἐκ τοῦ δαβιτικοῦ «Εὐφραινομένων πάντων ἡ κατοικία ἐν σοὶ» (Ψαλμ. πϛʹ 7).

[4] Βραδύτερον οἱ Καλλικρατεῖς ἀνήγειραν καὶ Ναὸν περίβλεπτον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς «τῆς Ἐπιβατηνῆς» εἰς Καλλικράτειαν, τὸ ἱερὸν ὅμως ἐκείνης λείψανον, ἄγνωστον πῶς, μετεκομίσθη ἀπὸ Καλλικρατείας εἰς τὸ Βελιγράδιον καὶ εὑρίσκετο ἐκεῖ ἕως εἰς τὸ 1500, ὅτε ἐκυριεύθη ὑπὸ τῶν Τούρκων, τότε δὲ μετεκομίσθη πάλιν (καθὼς λέγει ὁ Μελέτιος Ἀθηνῶν εἰς τὸν γʹ τόμον τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας», σελ. 450) εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εὑρίσκετο τιμώμενον εἰς τὸ Πατριαρχεῖον ἕως εἰς τὸ 1638. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην πατριαρχεύσας ὁ ἀπὸ Ἀδριανουπόλεως Παρθένιος, ὁ ἐπονομαζόμενος Γέρων, ἔλαβε χρήματα πολλὰ (καθὼς λέγουσιν) ἀπὸ τὸν Βασίλειον τὸν ἡγεμόνα τῆς Μολδοβλαχίας, διὰ νὰ πληρώσῃ τὰ πολλὰ χρέη τοῦ Πατριαρχείου καὶ ἔδωσε κρυφίως εἰς τὸν ἡγεμόνα τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον, τὸ ὁποῖον κατετέθη καὶ εὑρίσκεται ἕως τῆς σήμερον εἰς τὴν ἐν Ἰασίῳ Μονὴν τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν πλεῖστα θαύματα ἐπιτελοῦν. Ὅθεν καὶ παλαιότερον συνέτρεχον εἰς τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας (ἥτις τελεῖται κατὰ τὴν σήμερον 14ην Ὀκτωβρίου) ὅλη σχεδὸν ἡ Μολδοβλαχία, ἡ Οὑγγροβλαχία καὶ ἡ Βουλγαρία. Ἀλλὰ καὶ νῦν οἱ ἐν Ρουμανίᾳ Ὀρθόδοξοι μεγάλως τιμῶσιν αὐτό. Πρό τινος δὲ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποσταλέντες ὡς ἐκπρόσωποι αὐτῆς δι’ ἄλλην ὑπόθεσιν ἐκφράζουσι τὸν θαυμασμόν των διὰ τὴν εὐλάβειαν τοῦ λαοῦ πρὸς τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον.