Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ τῆς Νέας.

Πόσους δὲ πειρασμοὺς τῆς ἔφερεν ἐκεῖ ὁ διάβολος καὶ μὲ πόσους ἀγῶνας αὐτὴ τὸν ἐπολέμησε καὶ τὸν ἐνίκησε δὲν εἶναι εὔκολον νὰ τὰ γράψωμεν· πλὴν νὰ εἴπωμεν ὀλίγα τινά, διὰ νὰ φανερώσωμεν ποίου εἴδους ἄσκησιν ἐπέρνα καὶ πῶς ἠγωνίζετο. Τὸ ποτόν της ἦτο ὕδωρ μόνον καὶ τοῦτο δὲν τὸ ἔπινε χορταστικά, ἀλλὰ μὲ πολλὴν ἐγκράτειαν· τὸ στρῶμά της ἦτο μία ψάθα· τὸ ἔνδυμά της ἦτο ἓν καὶ μόνον, καὶ αὐτὸ παλαιὸν καὶ ἐσχισμένον· ὁ ὕμνος πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἡ προσευχὴ ἦσαν ἀκατάπαυστα εἰς τὰ χείλη της καὶ ἐπάνω εἰς ὅλα τὰ καλά, ἔλαμπε πάντοτε ἡ πρὸς πάντας ἀγάπη καὶ ἡ κορυφὴ τῶν ἀρετῶν της ἦτο ἡ μετριοφροσύνη καὶ ἡ ταπείνωσις.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἐπέρασεν εἰς αὐτὸ τὸ γυναικεῖον Μοναστήριον πολλοὺς χρόνους, ἀγωνιζομένη μὲ πολλὰς ἀρετάς, ἐξῆλθεν ἀπὸ ἐκεῖ, οὖσα τότε εἰκοσιπέντε ἐτῶν τὴν ἡλικίαν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἰόππην τῆς Παλαιστίνης. Ἐκεῖθεν ἐπιβιβασθεῖσα πλοίου διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν πατρίδα της, ἔπαθε πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ τρικυμίας μέσα εἰς τὸ πέλαγος· ἀλλὰ τέλος πάντων ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα της· πλὴν δὲν ἔμεινεν ἕως τέλους ἐκεῖ, ἀλλ’ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἀφ’ οὗ δὲ προσεκύνησεν ἐκεῖ πολλοὺς ἁγίους Ναοὺς καὶ μὲ πολλοὺς ἁγίους ἄνδρας, ὠφελείας χάριν, συνανεστράφη καὶ συνωμίλησεν, ἔφυγε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν πόλιν Καλλικράτειαν [2] καὶ κατῴκησεν εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἀγωνιζομένη δὲ ἐκεῖ τοὺς συνειθισμένους της ἀγῶνας ἐπέρασε δύο ἔτη. Καὶ τότε φθάσασα εἰς τὴν τελειότητα τῆς ἀρετῆς καὶ εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐπλήρωσε καὶ ἐτελείωσεν ὁσίως τὸν δρόμον τῆς προσκαίρου ταύτης ζωῆς καὶ ἀπῆλθεν ἐν εἰρήνῃ εἰς τὴν αἰώνιον, κατασκηνώσασα εἰς τὰς οὐρανίους σκηνάς, ἔνθα πάντων ἐστὶ εὐφραινομένων ἡ κατοικία [3], τὸ δὲ πάντιμον αὐτῆς καὶ ἅγιον λείψανον ἐνεταφιάσθη ἐντίμως καὶ ἔμεινε χρόνους πολλοὺς κεκρυμμένον μέσα εἰς τὴν γῆν, ἕως ὅτου ἡ Ἁγία ἠθέλησε καὶ ἐφανέρωσε τοῦτο δι’ ὀπτασίας, μὲ τὸν ἀκόλουθον τρόπον.

Ἄνθρωπός τις φαυλόβιος καὶ ἁμαρτωλὸς ἀπέθανε καὶ τὸν ἐνεταφίασαν πλησίον εἰς το μνῆμα τῆς Ὁσίας. Λοιπὸν δὲν ἐδέχθη ἡ Ἁγία νὰ εἶναι πλησίον εἰς τὸ ἅγιόν της λείψανον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου τὸ μιαρὸν σῶμα· ὅθεν τί ἀκολουθεῖ; φαίνεται ἐν ὁράματι ἡ καθαρωτάτη καὶ ἄμωμος νύμφη τοῦ Χριστοῦ Παρασκευὴ εἰς ἐνάρετόν τινα Ἀσκητὴν καὶ ἄξιον διὰ νὰ βλέπῃ ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις καὶ τοῦ λέγει τὰ ἀκόλουθα·


Ὑποσημειώσεις

[1] Σηλύβρια· ἀρχαία πόλις τῆς Θρᾴκης ἐπὶ τῆς Προποντίδος, 55 χ.λ.μ. δυτικῶς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ κωμόπολις Ἐπιβάται κεῖται ἐπὶ τῆς αὐτῆς πρὸς τὴν Προποντίδα ἀκτὴ τῆς Θρᾴκης, μεταξὺ Μεγάλου Ζεύγματος (Μπουγιοὺκ Τσεκμετζὲ) καὶ Σηλυβρίας, ἀφ’ ἧς ἀπέχει 10 χ.λ.μ. πρὸς Ἀνατολάς.

[2] Καλλικράτεια· πόλις τῆς νοτιοανατολικῆς Θρᾴκης ἐπὶ τοῦ κόλπου τοῦ Ἀθύρα (τουρκιστὶ Μπουγιοὺκ Τσεκμετζέ). Ἐν αὐτῇ πρὸ τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν διέμενον περὶ τὰς πεντακοσίας ἑλληνικαὶ οἰκογένειαι καὶ ἐσῴζετο βυζαντινὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς «τῆς Ἐπιβατηνῆς», τῆς σήμερον δηλαδὴ ἑορταζομένης, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε παλαιότερον ἀποτεθῆ τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον.

[3] Ἐκ τῶν νεκρωσίμων ἀποστίχων τοῦ γʹ ἤχου μελοποιηθέντων ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἐκ τοῦ δαβιτικοῦ «Εὐφραινομένων πάντων ἡ κατοικία ἐν σοὶ» (Ψαλμ. πϛʹ 7).

[4] Βραδύτερον οἱ Καλλικρατεῖς ἀνήγειραν καὶ Ναὸν περίβλεπτον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς «τῆς Ἐπιβατηνῆς» εἰς Καλλικράτειαν, τὸ ἱερὸν ὅμως ἐκείνης λείψανον, ἄγνωστον πῶς, μετεκομίσθη ἀπὸ Καλλικρατείας εἰς τὸ Βελιγράδιον καὶ εὑρίσκετο ἐκεῖ ἕως εἰς τὸ 1500, ὅτε ἐκυριεύθη ὑπὸ τῶν Τούρκων, τότε δὲ μετεκομίσθη πάλιν (καθὼς λέγει ὁ Μελέτιος Ἀθηνῶν εἰς τὸν γʹ τόμον τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας», σελ. 450) εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εὑρίσκετο τιμώμενον εἰς τὸ Πατριαρχεῖον ἕως εἰς τὸ 1638. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην πατριαρχεύσας ὁ ἀπὸ Ἀδριανουπόλεως Παρθένιος, ὁ ἐπονομαζόμενος Γέρων, ἔλαβε χρήματα πολλὰ (καθὼς λέγουσιν) ἀπὸ τὸν Βασίλειον τὸν ἡγεμόνα τῆς Μολδοβλαχίας, διὰ νὰ πληρώσῃ τὰ πολλὰ χρέη τοῦ Πατριαρχείου καὶ ἔδωσε κρυφίως εἰς τὸν ἡγεμόνα τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον, τὸ ὁποῖον κατετέθη καὶ εὑρίσκεται ἕως τῆς σήμερον εἰς τὴν ἐν Ἰασίῳ Μονὴν τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν πλεῖστα θαύματα ἐπιτελοῦν. Ὅθεν καὶ παλαιότερον συνέτρεχον εἰς τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας (ἥτις τελεῖται κατὰ τὴν σήμερον 14ην Ὀκτωβρίου) ὅλη σχεδὸν ἡ Μολδοβλαχία, ἡ Οὑγγροβλαχία καὶ ἡ Βουλγαρία. Ἀλλὰ καὶ νῦν οἱ ἐν Ρουμανίᾳ Ὀρθόδοξοι μεγάλως τιμῶσιν αὐτό. Πρό τινος δὲ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποσταλέντες ὡς ἐκπρόσωποι αὐτῆς δι’ ἄλλην ὑπόθεσιν ἐκφράζουσι τὸν θαυμασμόν των διὰ τὴν εὐλάβειαν τοῦ λαοῦ πρὸς τὸ ἱερὸν τῆς Ἁγίας λείψανον.