κάτω εἰς τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης, τρόπον τινὰ διὰ νὰ κρατῇ εἰς τὸ ἑξῆς χαλινωμένην τὴν ἀγριότητα τῆς θαλάσσης καὶ νὰ μὴ ὁρμήσῃ ἄλλην φορὰν νὰ βλάψῃ τὴν γείτονά της, ἀλλὰ νὰ μένῃ εἰς ἐκεῖνα τὰ ὅρια, τὰ ὁποῖα τῆς ἔβαλεν ἐξ ἀρχῆς ὁ τῶν ἁπάντων δημιουργὸς Θεός, λέγων: «Μέχρι τούτου ἐλεύσῃ καὶ οὐχ ὑπερβήσῃ» (Ἰὼβ λη’ 11). Ἐσῴζετο δὲ εἰς πολλοὺς χρόνους ὕστερον ὁ Ναὸς ἐκεῖνος καὶ πολλὰ θαύματα καὶ ἰάματα ἐγίνοντο εἰς αὐτόν, καθὼς διηγοῦντο οἱ παλαιοί.
Αὕτη, ἀγαπητοί Χριστιανοὶ εἶναι ἡ διήγησις τῆς παραδόξου καὶ ἐξαισίου θαυματουργίας τῆς Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἱερὰ ὑπόθεσις τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Λοιπόν, ἐν ὅσῳ κάμνομεν ἡμεῖς τοῦ θαύματος ἐκείνου τὴν ἀνάμνησιν, πρέπει νὰ στοχαζώμεθα, ὅτι καὶ τὴν σήμερον εἶναι ὁ ἴδιος Θεὸς καὶ ὅτι πάντοτε μισεῖ καὶ ἀποστρέφεται τὴν παράνομον ζωὴν καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καταπατοῦσι τὰς ἐντολὰς τοῦ ἁγίου του Εὐαγγελίου καὶ πράττουσι τὰ ἔργα τοῦ ἀποστάτου διαβόλου, τοὺς παιδεύει ἐξ ἀποφάσεως καὶ ἐδῶ πολλάκις εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ εἰς τὴν ἄλλην, ἀπαραίτητα καὶ ἀτελεύτητα. Ὅταν τοιούτους στοχασμοὺς κάμνωμεν καὶ τοιουτοτρόπως πανηγυρίζωμεν ἀκολουθεῖ νὰ ἁμαρτάνωμεν καὶ ὀλιγώτερον, ἔχοντες εἰς τὰς ψυχάς μας ἔνοικον τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, καὶ αἱ ἑορταί μας γίνονται δεκταὶ εἰς τὸν Θεὸν καὶ μᾶς ἀνταμείβει τὴν εὐλάβειαν μὲ τὰς θείας του εὐλογίας. Λοιπόν, Χριστιανοὶ ἀδελφοί, ἂς ἐπιμελώμεθα νὰ ζῶμεν καθὼς ἀπαιτεῖ τὸ χριστιανικόν μας ἐπάγγελμα, ἂς ἑορτάζωμεν μὲ πόθον καὶ εὐλάβειαν τὴν ἐτήσιον ταύτην ἀνάμνησιν τῆς μεγάλης εὐεργεσίας, ὅπου ἔκαμεν εἰς τὴν Χίον ἡ Ὁσιομάρτυς καὶ ἀθληφόρος, τοῦ Χριστοῦ Παρασκευή, διὰ νὰ πρεσβεύῃ πάντοτε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν κατακρίτων εἰς τὸν φιλάνθρωπον Κύριον· ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.