Ὁ δὲ Ἀγριππῖνος περισσότερον θυμωθεὶς προσέταξε καὶ τοῦ ἐξέσχισαν καὶ τὸ δέρμα τοῦ προσώπου του, τόσον ὥστε ἐφάνησαν τὰ νεῦρα, αἱ φλέβες καὶ τὰ ὀστᾶ· ὅμως τὸ σχῆμα τοῦ προσώπου δὲν ἐχάθη. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἐχόρτασεν ὁ ἀπάνθρωπος ἡγεμὼν τὴν ἀνήμερον ψυχήν του, κατεβίβασε τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὸ ξύλον καὶ τοῦ εἶπεν ἥμερα (ὤ τῆς ἀναισχυντίας του ὕστερον ἀπὸ τόσα βάσανα!) «Μὴ θελήσῃς, ὦ καλὲ Πλάτων, νὰ προτιμήσῃς θάνατον πικρὸν ἀντὶ τῆς γλυκυτάτης ταύτης ζωῆς καὶ νὰ βάλῃς ὅλους σου τοὺς συγγενεῖς καὶ ἡμᾶς εἰς θλῖψιν ἀπαρηγόρητον, διότι πολλὰ λυπούμεθα τὴν νεότητά σου».
Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Μάρτυς ὁ αὐτὸς ἦτο πάντοτε, πάλιν ἐκρέμασε τὸν Ἀθλητὴν καὶ ἐξέσχιζον τοὺς μηρούς, τὰ γόνατα καὶ τὰ λοιπὰ μέλη ἕως εἰς τοὺς ἀστραγάλους· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ πάλιν ἀνίκητος ἦτο, τὸν ἐκολάκευεν ὁ ἡγεμὼν λέγων· «Ἕως πότε δὲν πείθεσαι νὰ θυσιάσῃς; σὲ ἀγαπῶμεν, διότι εἶσαι ὁμώνυμος τοῦ σοφοῦ Πλάτωνος, καὶ θαρροῦμεν νὰ τοῦ γίνῃς ὅμοιος καὶ κατὰ τὴν ἀρετὴν καὶ σοφίαν». Ὁ δὲ Μάρτυς, ἀμετάθετος ὤν, πάλιν ἐφυλακίσθη, προσέταξε δὲ ὁ τύραννος νὰ τοῦ δίδουν τόσον ὀλίγον ἄρτον καὶ ὕδωρ, ὥστε νὰ μὴ ἀποθάνῃ, μὴ γινώσκων ὁ μάταιος, ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζῶσιν οἱ κατὰ Θεὸν ζῶντες, ἀλλ᾽ ἐπὶ παντὶ ρήματι» κατὰ τὸ ἱερὸν λόγιον ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ’ 4 καὶ Δευτ. η’ 3). Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον δεκαοκτὼ ἡμέραι, ἔφερεν ἔμπροσθέν του τὸν Μάρτυρα ὁ Ἀγριππῖνος καὶ τὸν ἠρώτα ἐὰν πιστεύῃ τὴν πίστιν τοῦ βασιλέως (ὦ τῆς μωρίας!). Ἀκόμη δὲν εἶχε μάθει τὴν γνώμην τοῦ Ἁγίου. Ὁ δὲ Μάρτυς ἔλεγεν· «Ἡ ἰδική μου ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός καὶ ὁ δι’ αὐτὸν θάνατος μέγιστον κέρδος» [1]. Μόλις λοιπὸν τότε ὁ κριτὴς ἀπεφάσισε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν· καὶ φέροντες αὐτὸν οἱ δήμιοι εἰς τὸν διωρισμένον τόπον, εἶπε μεθ’ ἡδονῆς καὶ ἀρρήτου ἀγαλλιάσεως· «Κύριε, εἰς τὰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου», καὶ εὐθὺς ἔκοψαν τὴν τιμίαν του κεφαλήν, εἰς τὰς ιη’ (18) τοῦ Νοεμβρίου, ἐν ἔτει σϟϛ’ (296). Τινὲς δὲ ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι διὰ μέσου του ἐπίστευσαν, λαβόντες τὸ τίμιον αὐτοῦ σῶμα, καὶ τοὺς πρέποντας ὕμνους καὶ ψαλμοὺς ἄσαντες, τὸ ἐνεταφίασαν εἰς ἐπίσημον τόπον. Εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.